Vader en zoon - ik ben je zoon

Ik ben je zoon – een bizar verhaal

Ik ben je zoon is een bizar verhaal waar ik afgelopen zaterdag ineens middenin zat. Mijn zaterdag liep al vanaf ik op stond, anders dan ik had gehoopt. De krant was niet bezorgd. De dikke weekendkrant, mijn vaste zaterdagochtend ritueel bij het ontbijt.

Mijn leven voltrekt zich redelijk spontaan. Enkele rituelen in de week geven houvast en geven een suggestie van overzichtelijk aan het leven. Eén van de andere vaste momenten is bijvoorbeeld de koffieafspraak zaterdagochtend rond 11 uur met vrienden. Die ging echter ook niet door, want de meeste vrienden hadden andere afspraken. Dat wist ik gelukkig tevoren.

Tijdschriften bijwerken

Ik heb me daarom ingesteld op het bijwerken van tijdschriften. Er blijft immers altijd een stapeltje ongelezen bladen liggen. Tijdens het ontbijt pak ik, bij gebrek aan krant, het eerste tijdschrift. In de Amerikaanse New Scientist van juli staat een artikel met als omslagtitel ‘Does reality exist without us’. Wellicht iets te zware kost voor de vroege ochtend, maar wel intrigerend.

Het blijkt zwaarder dan verwacht. Het begint al met de vraag ‘als je niet kijkt, waar is een subatomair deeltje dan?’. Volgens Einstein was dit het grootste kwantum mysterie. Op het moment dat ik me afvraag of dit wel het goede moment is dit artikel te lezen, gaat de telefoon.

Feest

Het is Erik. Hij is de verjaardag van Yvonne, zijn zus, vergeten. Of ik zin heb in een feestje met BBQ. Met de tijdschriftvraag nog in mijn gedachten, zeg ik ‘natuurlijk’. Erik verwacht me om twaalf uur. Zonder schuldgevoel leg ik de tijdschriften weer terug in hun ‘nog te lezen’-mand. Ik moet nog een paar dingen doen voor mijn werk en dan nog enkele boodschappen in de stad. Dat gaat voor.

Precies om twaalf uur sta ik bij Erik voor de deur. We gaan op weg voor een rit van twee uur naar zijn zus. Ik ken Yvonne. We zagen elkaar regelmatig voor ze een paar jaar geleden naar Zuid Limburg verhuisde. Volgens Erik vindt ze het heel leuk dat ik meekom, maar ik verdenk hem er vooralsnog van dat hij het gezelschap tijdens de rit prettig vindt.

Ontvangst

De ontvangst is, als we iets over twee uur aanbellen, bijzonder hartelijk. Ik merk dat Yvonne het inderdaad leuk vindt me weer te zien. ‘We moeten straks beslist even bijpraten’, zegt ze erbij. Erik en ik hangen onze jassen op en lopen de tuin in, waar zich al ongeveer veertig mensen hebben verzameld.

Er komt direct een jongeman op Erik aflopen. Hij geeft Erik enthousiast een hand en zegt, ‘wat leuk dat je er bent’. Erik glimlacht vriendelijk terug, waarbij hij probeert ook enthousiast over te komen. Ik ken Erik echter lang genoeg om door zijn acteerprestatie heen te kijken. ‘Je weet niet wie het is’, zeg ik half vragend als de jongen weer is teruggelopen naar waar hij stond.

De onbekende

‘Nee’, antwoordt Erik, ‘ik ken hem niet. Maar hij was zo enthousiast dat ik daar geen domper op wilde leggen’. We mengen ons in het gezelschap. Ik vergeet jongeman en sta een tijdje met Yvonne te praten. Erik heeft bij de BBQ gekeken en is in gesprek met twee vrouwen.

Wanneer we elkaar ruim een uur later weer tegenkomen zegt hij, ‘ik ben toch wel benieuwd wie die jongen is. De mensen die ik tot nu sprak wisten het ook niet’.

‘Je kunt het toch gewoon aan hem vragen’.

Ik heb het nog niet gezegd of ik zie de jongeman op ons aflopen. Zachtjes geef Erik ik een schopje tegen zijn kuit. Wanneer de jongen bij ons staat vraagt Erik, ‘Je komt me zo bekend voor, maar ik kan er niet op komen waar ik je ook weer van ken’.

Het antwoord is voor ons beiden verrassend, ‘ ik ben je zoon ’.

Ik ben je zoon

Erik kijkt jongen geschrokken aan. ‘ Ik ben je zoon’, herhaalt de man. Dan draait hij zich om en loopt weer van ons weg.

Erik vertelt me het verhaal van de zoon die hij al vijfentwintig jaar niet heeft gezien. Een relatie die eindigde, waarna de vriendin naar Engeland ging. Ze bleek zwanger schreef ze hem anderhalve maand later. Maar ze wilde geen contact meer. En Erik had inmiddels een relatie met de vrouw waarmee hij uiteindelijk is getrouwd.

Na de bevalling, de ex-vriendin was inmiddels weer terug in Nederland, heeft Erik zijn zoontje drie keer gezien. Het gebeurde onder allerlei voorwaarden, waardoor hij nooit echt binding met de jongen heeft gekregen. Toen de jongen twee werd vond Erik het welletjes en verbrak hij alle contact.

Levens

Elk huis heeft zijn kruis, Gods wegen zijn ondoorgrondelijk en meer van die cliché gedachten komen bij me op. En, even verbaasd als Erik, zal ik er wellicht een hebben uitgesproken.

Erik besluit gewoon verder te gaan met het feest, alsof de mededeling van de jongen hem niet heeft bereikt. Maar tijdens de verdere middag en avond zie ik hem toch regelmatig naar de jongen kijken. Hij observeert, vergelijkt en stelt zichzelf wellicht vragen. Dingen die je na vijfentwintig jaar doet als je ineens hoorde ‘ ik ben je zoon ‘.

Kwantum

Heel even denk ik aan het artikel in de New Scientist. ‘Bestaat een subautomair deeltje, als je niet kijkt?’. Ik vraag me af ‘bestaat een zoon, wanneer je zijn bestaan ontkent?’.

Print deze pagina
Bovenstaand bericht is geschreven op 21 augustus 2016 door in de categorie 2016, Algemeen

Vorige en volgende berichten

« Ouder: Nieuwer: »

Een willekeurig bericht

Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *