
De lustrum man noemden we hem
De lustrum man. Ik weet niet meer precies wanneer we John zo zijn gaan noemen. Als we het weleens proberen te herleiden, dan halen we herinneringen op van lang geleden. Maar helemaal terughalen kunnen we het niet. Zelfs het waarom blijft vaak hangen in vage uitspraken. Afgelopen weekend wist ik beide echter ineens.
Mijn moeder
Ik was afgelopen zondag bij mijn moeder. We hadden het over meerdere onderwerpen. Op een gegeven moment zei ik iets over wat ze in de koelkast had staan. Ik zei zoiets als, en ik vat het nu samen: ‘Dat schijnt heel erg slecht te zijn voor je gezondheid’.
De reactie van mijn moeder was kort en krachtig. ‘Hé. Ik ben 86. Moet ik me daar nog druk over maken’. Zo zei ze het, wellicht zonder dat hé.
De lustrum man
Dat is John, wist ik ineens. Bij een oudere is het wellicht evolueren in leeftijd. John begon er mee toen hij jong was. John zei ongeveer zoiets als mijn moeder toen hij 34 was. ‘Hé, ik ben bijna 35. Daar zit ik toch helemááááál niet mee’. En op zijn 35ste verjaardag, ‘hé ik ben 35. Daar maak ik me echt niet druk over’. En bij John zat die hé er wel altijd bij.
Op die 35ste verjaardag werd hij voor ons waarschijnlijk al een beetje de lustrum man. Als hij iets geks deed, iets wat wij gevaarlijk vonden, ongepast of gek, dan zei hij iets als hierboven. Tot twee jaar na een lustrumjaar gebruikte hij zijn lustrumleeftijd, daarna was hij bijna zijn volgende leeftijd.
Tegen zijn veertigste hadden we als goede vrienden zijn patroon al lange tijd herkend. Ik meen me te herinneren dat het Erik was die hem op een gegeven moment, kort voor zijn veertigste verjaardag, de lustrum man noemde.
Zingbaar gedicht
Kort daarna hadden we een nostalgische bieravond in studentencafé de Vriendschap in Utrecht. Daar bleek dat Erik een gedicht had gemaakt. We waren met zes vrienden. Charles, Erik, Ron, Gerrit, John en ik. Op een gegeven moment deelde Erik A4’tjes uit. Iedereen kreeg een velletje, behalve John.
Erik zette het lied “de Lustrum man” in op een bekende melodie. Welke weet ik niet meer, maar we konden allemaal vlot meezingen. Kort daarna werd John op het biljart getild en zongen meerdere aanwezigen mee. De barman of eigenaar was toen wellicht even naar beneden naar de opslag, bij de Vriendschap was het café boven.
Fatalistisch
Zolang ik John ken maakt hij de bekende opmerkingen met de strekking, ‘wat kan me gebeuren, moet ik me daar druk over maken, daar kan ik niet mee zitten’. Altijd in combinatie met zijn leeftijd, het oude lustrum jaar of de toekomstige.
We hebben weleens gedacht dat hij fatalistisch is. We realiseerden ons daarbij dat we alle zes bij een score voor serieus gedrag onder het gemiddelde zitten, dat we allemaal op een intelligente realistische manier, met wat wilsbeschikking en poging tot sturing, het leven nemen zoals komt.
John leek echter wat impulsiever. Hij had (heeft eigenlijk nog steeds) een houding alsof hij geen invloed denkt te kunnen uitoefenen, alsof volgens hem alles in het leven al een beetje vastligt. Toch is hij niet echt fatalistisch zullen we onuitgesproken hebben geconcludeerd. Dus werd en bleef hij de lustrum man, inmiddels 55 (57) en binnenkort bijna 60.
Vorige en volgende berichten
« Ouder: Henry Potter van de dropjesNieuwer: De reiger en de overspelige buurvrouw »Een willekeurig bericht
Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.