‘Waar was jij toen André Hazes overleed?’, vraagt Gerrit.

Het is altijd leuk Gerrit een beetje te pesten en geen rechtstreeks antwoord te geven. Dus antwoord ik, ‘dat weet ik niet. Waarschijnlijk liep ik ergens in Rotterdam, of ik was onderweg’. Ik zou het antwoord verder kunnen oprekken, maar ik houd het kort, ‘ik weet wél waar ik was toen ik hoorde dat hij was overleden’.

‘Ja, dat bedoel ik natuurlijk’.

‘Ik lag met mijn toenmalige vriendin in bed in hotel New York in Rotterdam’. Ze zou de volgende dag al vroeg filmopnamen hebben voor een documentaire van Steven de Jong. We waren uitgenodigd te overnachten in het fraaie hotel aan de kop van de Kop van Zuid.

‘We lagen er net in toen een vriend van haar belde met de mededeling dat André Hazes aan een hartaanval was overleden’, vertel ik Gerrit. We hebben direct de televisie aangezet. Als ik me goed herinner was er al een uitgebreide uitzending met liedjes en herinneringen’.

Foto’s

We hadden op dat moment anderhalve maand een relatie en waren net terug van een korte vakantie. Ik had foto’s van haar gemaakt in de hotelkamer, kort voor we naar bed gingen. Na het telefoontje over de dood van André Hazes fotografeerde ik zelfs de televisie waarop zijn beeltenis te zien was. Ik heb dus zelfs een foto van waar ik was, toen ik hoorde van zijn dood.

Thuis keken we een paar dagen later naar het afscheid van André Hazes (youtube) in de Arena.

De fotograaf

Een paar jaar later ontmoette ik een fotograaf. Hij had André Hazes vrijwel vanaf zijn jeugd gevolgd. Honderden foto’s toonde de ontwikkeling van een leven.

De fotograaf had ook veel verhalen. Die gaven een beeld van Hazes zoals weinig mensen dat kennen. De fotograaf vertelde er wel direct bij, ‘zijn chauffeur, tevens een van zijn beste vrienden, kan nog veel meer verhalen vertellen. Als die ooit eens een boekje open doet’.

André Hazes en de chauffeur

Dat boekje zou er volgens de fotograaf nooit komen. De laatste vrouw van Hazes zou dat met alle mogelijke middelen willen tegenhouden. Vooral omdat ze er zelf ook niet al te flatteus in zal voorkomen. Daarna gaf de fotograaf me direct een paar verhalende voorbeelden.

Maar het boekje kwam er toch. In 2014 verscheen ‘André Hazes & ik’ van Jos van Zoelen. Ik heb het niet gelezen. Kort na het verschijnen zag ik de fotograaf. Het boekje kwam even kort ter sprake. Daarbij kreeg ik de indruk dat er toch nog wel wat is gecensureerd.