.

De Wegenwacht is vlak na de oorlog opgericht om autobezitters te helpen bij pech. Een vriend van mijn vader was één van de eerste ‘gele rijders’. Hij kwam af en toe bij ons thuis.
Soms mochten we niet buiten spelen, mijn moeder wist dan dat hij kwam. Even later scheurde hij dan de oprijlaan op met zijn Harley Liberator.Op een gegeven moment wisten we natuurlijk, als we weer eens niet buiten mochten spelen, dat hij kwam. We waren dan in blijde afwachting, want hij kwam altijd met veel verhalen en soms mochten we mee in de zijspan.
Van alles maakte hij mee langs de weg, niet alleen met zijn klanten. Want de wegen waren toen nog stiller, maar de onbenulligheid van autobezitters en andere weggebruikers des te groter.
Toen het aantal wegenwachters groeide kreeg hij een regio toegewezen. Daar klaagde hij over. Het werd hem allemaal te ‘bureaucratisch’. Niet lang daarna is hij naar het buitenland vertrokken. Mijn vader had nog wel af en toe contact met hem, maar wij hebben hem nooit meer gezien of hem gehoord.
‘Hij is altijd een avonturier geweest”, zei mijn vader als we wel eens naar hem vroegen. Een avonturier was voor mij lange tijd ‘een levendige man die in je leven komt en er dan ineens weer verdwijnt’.

verschenen in het boek ‘Achterkant van het Polygoon journaal’
foto uit archief Deuxième/Polyvisie

Het verhaaltje is een bedachte associatieve herinnering van iemand bij de foto.