Greg Lake van Emerson Lake Palmer is deze week overleden na een jarenlang gevecht tegen kanker. Het was een klein berichtje op pagina acht in de krant. Eerder dit jaar overleed al Keith Emerson. Zijn dood kwam iets nadrukkelijker in het nieuws, wellicht door de oorzaak.

Even vraag ik me af waarom hun overlijden weinig aandacht krijgt. Veel minder bijvoorbeeld dan Bowie, Cohen of Prins. Ik verklaar het door de korte tijd dat ze een sensatie waren, begin jaren zeventig. Ze hebben geen echte hits gehad; het waren meer album- en concertmuzikanten. Hun lange nummers waren ook niet geschikt voor radio. Ze waren wellicht wel bekend bij een groter publiek, maar die kende hun muziek niet.

Emerson Lake Palmer

Ik ben opgegroeid met de band. De tweede LP die ik kocht nadat ik een platenspeler had, was hun eerste. Kort daarna kocht ik Tarkus. Die plaat, met name met de titelsong op kant A, draaide ik grijs tijdens het lezen van 1984 van George Orwell. Ik kan niet over het boek horen, zonder direct aan de plaat te denken. En vice versa.

Na Love Beach haakte ik af. De plaat viel me tegen of ik beschouwde het niet meer als een karakteristieke ELP-plaat.

Keith Emerson

Wellicht vanuit mijn jarenlange pianolessen had ik vooral aandacht voor Keith Emerson. Vanuit mijn liefde voor de drum was ik ook enthousiast over de imposante trommels van Carl Palmer. Beiden waren duidelijk virtuoos. Greg Lake was duidelijk het meest bescheiden lid van de band.

Later zag ik op filmpjes hoe de concerten verliepen. Links was dan een uitgebreide hoek met toetsinstrumenten te zien. Daarachter stond Emerson te excelleren. Iets rechts van het midden stond het slagwerk van Palmer. Zijn opstelling was meer dan een drumstel. Het was gecombineerd met percussie. In later jaren zelfs met een uniek klokkenspel in een frame achter hem.

Daarvoor stond Greg Lake, met slechts een gitaartje. Veel later, en nu in de vooral buitenlandse necrologieën, werd me zijn belang duidelijk. Hij schreef de meeste muziek van Emerson Lake Palmer.

Niet vergeten

In dezelfde jeugdjaren had ik meer favorieten. Ik kocht alle platen van Genesis, Bowie en de Stones. Met Queen stopte ik na Jazz. Van andere bands had ik alleen de muziek die me aansprak. Genesis en Emerson Lake Palmer waren echter favoriet.

Van alle muziek uit mijn jeugd luister ik tegenwoordig nog steeds het meest naar muziek van die twee bands. Tarkus draai ik nog regelmatig, evenals Karn Evil, de pianoconcerten op Works en de ELP-uitvoering van Moessorgski’s Pictures at an Exhibition. Ik heb duidelijk een voorkeur voor hun langere nummers.

Dood

Twee leden van Emerson Lake Palmer dood in één jaar. Hun muziek blijft voortbestaan. Gelukkig. Over de mannen zelf is me weinig bekend. Dat interesseerde me weinig. Alle necrologieën vertellen hetzelfde verhaal, dat alleen over hun muziekverleden gaat. Dat roept vragen bij me op…