Terug uit New York staat Marianne me op te wachten op Schiphol. Ik neem afscheid van drie vrienden. Ik ga met vijf andere vrienden naar een bruiloft in Thailand. Daar gaat mijn schoolvriend Rob Jansen trouwen met zijn Wilawan, de vrouw die hij jaren geleden leerde kennen tijdens een rondreis door Europa. Mijn droom gaat verder; van het ene bijzondere evenement in een wereldstad direct naar de volgende happening.

Er moet daarvoor nog wel even wat gebeuren. Daarom staat Marianne op Schiphol, met mijn tas schone kleren en vooral een haastige blik. We moeten naar Düsseldorf, waar de andere vrienden op eigen gelegenheid naar toe zullen rijden. Over acht uur vertrekt het vliegtuig naar Phuket. De auto leek ons het veiligste vervoer. De rit zou een kleine drie uur duren.

Genieten

Rob heeft onze tickets in Düsseldorf geboekt. Het prijsverschil met Schiphol is nihil. Maar bij de Duitsers kon hij een betere deal maken. Het gaat uiteindelijk om de details, had hij me gezegd, het eten, de tussenstop, de eventuele annulering en dergelijke.

Ik heb nog steeds geen mobiel, fototoestel en laptop bij me. Wel schone kleren en mijn creditcards. Wat kan me gebeuren. In dat gevoel van vrijheid laat ik ook de reisdetails over me heenkomen. Ik geniet van alles en let slechts op het hoogstnoodzakelijke. Zoals het huidige doel, de vertrektijd naar de bruiloft in Thailand.

Te kort om vakantie te zijn

Na de kennismaking met de familie van Wilawan hebben we twee dagen voor onszelf. Met zijn zessen struinen we de omgeving af rond de stad Phuket. Rob, die met Wilawan in Parijs woont en werkt, had ons verteld dat de buurt van zijn schoonfamilie niet representatief is voor Thailand.

Daarmee, ontdekte ik later, bedoelde hij niet de stad, maar het gehele eiland of wellicht zelfs de gehele provincie. Die heten alle drie Phuket. Van eerdere reizen naar Azië wist ik al dat er ook een groot verschil is tussen noord en zuid Thailand.

Waterval… alleen als het regent

Overdag gaan we naar de Watervallen van Kathu. Het blijkt een hele klim voor een attractie die nauwelijks een waterval mag worden genoemd. Er druppelt slechts een beetje water. Volgens enkele andere toeristen zijn we er op de minst gunstige tijd. Het is een regen waterval, die alleen flink stroomt als het regent.

De kans op regen is op dit moment volgens mij rond de 90 procent. Maar er is weinig van te merken. Het is warm, tussen 25 en 30 graden, en vochtig. Op de top realiseer ik me dat mijn conditie niet meer zo best is. Natuurlijk spelen de vochtigheid en hoogte daarbij een rol. Ik sta er niet te lang bij stil. We moeten immers nog naar beneden.

Thanon Bangla

’s Avonds genieten we van de drukte rondom Thanon Bangla. Het lijkt op een Spaanse jongeren badplaats. Veel nachtclubs, neonlichten die indringender zijn dan die ik kort daarvoor zag op Times Square. En overal mannen die je aanklampen met folders voor de nachtclubs en eethuisjes. We kijken her en der binnen, maar zoeken dan toch een rustiger zaakje.

Vanuit Bangla Road loop je het strand op. Het geeft al wat ruimte, maar het blijft druk. Rob heeft ons geadviseerd naar de Beach Club te gaan. Zijn naam noemen is genoeg om toegelaten te worden in dat exclusieve resort. Het ligt ongeveer 3 kilometer lopen van Bangla Road. Maar we hebben er geen zin in en moeten ook nu weer ongeveer 30 kilometer terug naar Phuket stad. De afstanden zijn hier niet groot, maar de overbrugging ervan kosten ongeveer drie keer meer tijd dan in Nederland.

Bruiloft in Thailand

Rob heeft zijn geloof al jaren geleden van zich afgeschud. Wilawan praktiseert haar geloof ook niet, maar de wortels ervan zitten bij haar dieper. Dat, en haar familie, was de reden voor een traditionele bruiloft in Thailand. Met haar familie, Thaise vrienden en zes andere Nederlandse bleekscheten beleef ik de trouwdag.

Eerst is er de inzegening in de tempel. De ouders van Wilawan draperen een wit lint om het toekomstige paar. Negen boeddhistische monniken besprenkelen hun hoofden met gezegend water. Er wordt veel gezongen, veel wierook gesprenkeld en kaarsen opgestoken.

Ceremonie en feest

Een bruiloft in Thailand duurt minder lang dan ik had verwacht, maar langer dan we in Nederland gewend zijn. Later vertelt Rob me wat er allemaal aan vooraf gaat als een Westerling met een Thaise ongelovige trouwt. Een hoop papierwerk vooral en nauwelijks kosten, zegt hij lachend. Het was vooral de invloed van de vader van Wilawan, dat er nog een enigszins traditioneel tintje aan het huwelijk kon worden gegeven.

Na de inzegening van circa twee uur gaan we naar een feestzaal. Daar vindt het feest plaats, met nog enkele formaliteiten. Er worden offers gebracht die zijn aangekleed met bloemen. De offers bestaan voornamelijk uit voedsel en sieraden. Hoewel dat laatste ook tot de bruidsschat kan behoren, die het jonge echtpaar traditioneel aan de ouders moet geven.

Afgeleid

Tijdens het feest heb ik even spijt dat ik geen fototoestel heb meegenomen. Meerdere familieleden en Thaise vrienden dragen namelijk prachtige, kleurrijke feestgewaden en er zijn weinig mensen die fotograferen. Maar het in mijn herinnering opnemen van de afgelopen drie weken bevalt me prima. Schrijven, fotograferen en dergelijke leidt eigenlijk af, constateer ik. Het maakt dat je niet ten volle kunt genieten.

Dat is eigenlijk wel de les van de afgelopen drie weken. We, of laat ik het bij mezelf houden, ik word afgeleid. Allerlei gereedschappen helpen daar niet bij. Ze zorgen voor extra afleiding. Het fototoestel, het schrijf denken en de laptop zijn zaken waarachter je enigszins verdwijnt; waarachter je je kunt verstoppen. Schuilend achter apparaten, bouw je een barrière op tussen jezelf en de wereld.

Met deze filosofische mijmering en de intentie daar wat aan te veranderen, of op zijn minst er rekening me te houden, begin ik 2017.