Patrice Romain is een Franse leraar, schoolhoofd en schrijver. In zijn eerste boek uit 1993 beschrijft hij zijn collega’s, leerkrachten van het basisonderwijs. Daarna is het een tijd stil. Pas in 2010 verschijnt zijn tweede boek. Daarna schrijft hij vlot door.

Patrice Romain

Elk jaar verschijnt er een boek waarin Patrice Romain (1960) zijn ervaringen van de jaren ervoor vastlegt. In 2010 een boek met verbazingwekkende brieven van ouders. Het jaar daarop anekdotes die hij meemaakte tijdens twintig jaar werken op de basisschool.

Al die tijd werkte Patrice Romain in zijn vrije tijd bij de vrijwillige brandweer. Verhalen daarover publiceerde hij in 2012. Sinds enige tijd houdt hij ook een blog bij met zijn belevenissen.

Recto Verso

In het boek Recto Verso (de voor- en achterzijde van een beschreven papier) staan opmerkingen die ouders maakten over leerkrachten. Maar ook opmerkingen die docenten maakten over ouders en hun kinderen. Patrice Romain verzamelde ze in de 35 jaar als leraar en 25 jaar als ouder.

Het is een bonte verzameling grappige meningen, filosofische mijmeringen en opmerkelijke uitspraken. Hieronder een aantal door mij vertaalde voorbeelden, met de rubriek waarin ze zijn geplaatst:

Geen interesse in hun kind

Haar ouders wachten met evenveel ongeduld op haar middelbare schooldiploma, als een kalkoen wacht op Kerstmis

Zijn ouders zijn onverbeterlijke werkelozen die zichzelf plechtig hebben beloofd hun zoon te laten werken. Zie je de tegenstelling?

Ze nemen hun rol niet serieus

De laatste keer dat hij belangstelling had in zijn zoon, was toen hij naar het stadhuis ging om de geboorte aan te geven.

Het is niet verwonderlijk dat Anatole zich een beetje verloren voelt: zijn vader is oud genoeg om zijn grootvader te zijn, zijn stiefmoeder is jong genoeg om zijn oudste zus te zijn, zijn oudste zus had zijn moeder kunnen zijn en hijzelf is oud genoeg om de vader van zijn halfbroer te zijn.

Voordat die ouders proberen de wereld te redden, moeten ze proberen hun zoon te redden. Waarom zou je immers niet direct beginnen met de grootste uitdaging.

Hun kind is de beste

Er waren twee van de Dupuis’ nodig om een idioot te maken. Ze verwachten van mij dat ik er in mijn eentje een genie van maak.

Ik wist het niet. Maar volgens de ouders heb ik twee Einsteins, vijf Marie Curies en acht Leonardo da Vinci’s in mijn klas.

Haar moeder stelde in vijf minuten meer vragen dan haar dochter in het hele eerste semester.

Geen raketdeskundigen

De ouders van Fabian zijn een erg hecht stel – ze delen al tien jaar één enkelvoudig neuron

Hij is zo’n aardige jongen; hij moet zijn verwisseld bij de geboorte …

Als je ziet hoe slim die jongen is en hoe dom zijn vader, dan moet je haast wel adviseren een DNA-test te laten doen.

Hun academisch niveau

Het niveau van de oceanen is gestegen, dat van de leerlingen gedaald. Dat houdt de boel mooi in evenwicht.

Als domheid dodelijk zou zijn, was ik werkeloos

Ik onderwijs de toekomstige James Bond. Kijk maar naar zijn cijfers: 0 0 7

Het is niet in mijn klas dat Rodin een denker had kunnen vinden.

Lastig in de omgang

Ik ben opgelicht: Ik ben gelokt met de belofte leraar te worden, maar werd medewerker van een dierentuin.

1969: Neil Armstrong loopt op de maan. 2015: Max moet er nog vanaf komen.

Ik durfde Marjolein vanochtend geen vraag te stellen, omdat ze al een bovenmenselijke prestatie had geleverd: ze had haar boeken en een pen meegebracht

Anton beweegt zo veel in de klas, dat als ik een pot room op zijn hoofd zou zetten aan het begin van de les, ik aan het einde een pot met boter zou heben

Leraren mijmeren

Deze leerling heeft twee redders: de schoolbel en Wikipedia.

Wordt het onderwijs steeds beter omdat leerlingen steeds slechter worden, of is het andersom?

Op het ministerie en in het schoolbestuur praten ze over dyslexie, dyspraxie, dysorthographia en dyscalculia. Dis-cipline is mijn probleem.