De strip van Toon van Driel in het AD ging vanmorgen over een trekhaak. Hij heeft altijd leuke vondsten in zijn strip, vind ik. Met een woord of situatie anders uitgelegd zet hij de lezer altijd weer even op het verkeerde been. Deze laatste opmerking ‘verkeerde been’ zou bij Van Driel zo weer een mooie strip in de serie Stamgasten kunnen opleveren.

Bij werkt het anders. Ik zie zo’n trekhaak, vanzelfsprekend eerst in de context waarin Toon van Driel het tekende, en geniet ervan zoals veel anderen. Ik krijg vrijwel direct allerlei ideeën en gedachten. Dat gaat onwillekeurig en snel. In de tijd waarin anderen de bladzijde omslaan of de krant wegleggen (het is de laatste pagina) schieten bij mij beelden en woorden door mijn hoofd.

De strip

De strip Trekhaak uit de serie Stamgasten van Toon van Driel.

Een prachtige strip in zijn eenvoud. Wat mij opvalt is dat Henk in zijn eentje de staafkant vasthoudt. Iedereen die wel eens zo’n kant heeft vastgehouden weet dat je nauwelijks houvast hebt. Je kunt daarbij ook denken aan andere staafachtige, zoals een priem, grote spijker en dergelijke.

De andere drie staan in een rijtje aan het korte haak gedeelte. Daar waaraan bij een trekhaak het balvormig uiteinde zit, de kogel.

Iedereen begrijpt dat als dit een trekwedstrijd is, Henk zwaar gaat verliezen. Hij mist immers het houvast van de haak en hij is in zijn eentje. Als Henk de sterkste man/pinguin van Nederland zou zijn , die man die telefoonboeken doorscheurt, had hij wellicht een kans. Maar hij is van hetzelfde postuur als zijn drie kameraden.

Trekhaak wedstrijd

Draai het eens om, vervolg ik in gedachten. Stel dat Henk aan de haakkant stond en de anderen aan de staafkant. Dan was het wellicht een gelijke strijd. Zou daar in het echte leven een aantrekkelijk wedstrijdelement in zitten. Met andere woorden, heeft Toon van Driel met zijn strip onbedoeld een leuke attractie bedacht?

In gedachten hoef ik die vraag niet met ja te beantwoorden, ik beantwoord de vraag in zijn geheel niet. Mijn stroom associaties gaat al met me op de loop. Een langere staaf, een staaf ingesmeerd met groene zeep, een langere haak waardoor allen de haak kunnen vasthouden.

Geleidelijk dwaal ik af. Een T-vormige haak aan beide kanten. Met aan de ene kant drie personen en aan de andere kant ook drie. Een andere vorm van touwtje trekken. Een nieuwe spel. Want aan een touw trekken, dat voor naar achteren, zal bij een trekhaak met twee T-vormen anders gaan.

T-vorm trekspel

Alleen als de buitenste spelers even hard trekken kun je van achter naar voren. Maar wanneer een van de buitenspelers harder trekt gaat de trekhaak draaien. Dan gaat het hele groepje van zijn plaats.

Een oplossing zou zijn de trekhaak in het midden vast te zetten. Dan wordt het een strategisch spel. Ik zie het ineens helemaal voor me. De staaf wordt langer met aan beide uiteinden een T-stuk. In het midden een ring om een staaf die diep in de grond is gestoken.

Cirkelvormig speelveld

Een cirkel, met een diameter zo lang als de trekhaak, is het speelveld. Daarop vier lijnen, twee op elke helft. Vooraf wordt bepaald of het trek- of duwspel wordt gespeeld. Bij het trekspel moet je de tegenstander over een van de twee lijnen op je eigen veld trekken, bij het duwspel duw je de tegenstander over de lijnen op diens veld.

Het is een strategisch spel, omdat de beide buitenspelers aan een kant zowel kunnen duwen als trekken. Wanneer de ene duwt, zal de andere moeten trekken. Maar is de tegenstander uit balans dan kunnen ze dat direct wisselen. De middenspeler is wellicht de stuurman, hij bepaalt de strategie.

Hoe zou het zijn als het vier tegen vier is. Dat is mijn laatste gedacht bij de trekhaak strip van Toon van Driel. Ik leg de krant weg, denk ineens ook nog even aan Dick en besluit bovenstaand stukje te schrijven.