Cocksucker Blues en Lampie

Gisteren mailde Jos van Tessel, mede-redactielid, een pagina van onze middelbareschoolkrant Lampie. Het toont de redactie op dat moment en een inhoudsopgave van dat nummer. Het is pagina 2 van Lampie. In dat nummer staat op pagina 3 mijn tekst Cocksucker blues (bleus is drukfoutje). De overliggende pagina dus.

Twee jaar geleden vond ik een map met teksten uit die tijd. Ik pakte de map er weer bij en de tekst van Cocksucker Blues zat er in. Niet alleen de pagina zoals het verscheen in Lampie, met twee tekeningen van Chris Couvée. Ook de concepttekst, die overigens niet bleek te verschillen van de uiteindelijk geplaatste tekst.

Cocksucker Blues (schoolboys blues)

Enige tijd geleden verscheen de eerste witte Stones-single. Hoe kwam deze, muzikaal overigens zeer bijzondere, plaat tot stand?

In 1970 zagen de Stones het tenslotte helemaal niet meer zitten bij hun toenmalige platenmaatschappij DECCA. Steeds vaker werden de progressieve ideeën van de Stones, t.a.v. bijvoorbeeld platenhoezen, door het conservatieve DECCA de grond in geboord.

De Stones wilden daarom een eigen label oprichten. Enige hindernis was echter, dat ze contractueel verplicht waren nog een lp en een single af te leveren.

Een lp was snel gemaakt van een paar tapes, die nog ergens werden gevonden (“Get yer Ya-Ya’s Out” heette die lp). Maar de single gaf meer problemen.

Om DECCA nog een trap na te geven (verdiend?), maakten Jagger/richard de plaat “Cocksucker Blues”.

Zoals ik al zei, muzikaal een prachtige plaat. Alleen de tekst was volgens DECCA zo goor (het handelt over homoseksuele prostitie). Dat ze de plaat niet uit durfden te geven.

Omdat ook de Stones dit niet deden, werd de plaat door een witte-platen-bons in beperkte persing uitgebracht.

Pagina uit Lampie over cocksucker blues

De Pagina over Cocksucker Blues in Lampie (schoolkrant van het Trajectum College in Utrecht)

De single

cover van mijn single Cocksucker Blues

Cover van mijn single Cocksucker Blues

Mijn neef Tony Snel, groot Stones- en Toonder verzamelaar, vertelde me over de single. Ik was er snel bij en bemachtigde een exemplaar bij de Grammophoonwinkel op de Oudegracht in Utrecht. Daar kocht ik veel bijzondere lp’s. De zaak, zo ontdekte ik afgelopen vrijdag, bestaat nog steeds.

Inmiddels zijn er veel meer bootleg singles met het nummer verschenen. Op de B-kant staat in veel gevallen het nummer Brown Sugar. Dat is het eerste nummer van de LP Sticky Fingers, waar de Stones toen aan werkten.

Studio

Ik las een tijd geleden dat Cocksucker Blues is opgenomen in de Olympic Studios in London onder supervisie van Stiff Records. Dat lijkt me onwaarschijnlijk. De single is immers opgenomen in 1970 en Stiff Records is pas in 1976 opgericht.

Sticky fingers werd volgens het colofon op de LP-cover gedeeltelijk opgenomen in de Olympic Studios. Het zou kunnen dat daar dus ook de homo-erotische (pornografische?) song is opgenomen. Andere nummers op de LP zijn opgenomen met de mobiele studio van de Stones.

Op het album wordt Muscle Shoals Sound Studio niet vermeld. Daar zouden echter ook drie nummers zijn opgenomen. Deze studio in Sheffield (Alabama) was in 1970 enorm populair. Meerdere artiesten maakten er in dat jaar gebruik van, zoals Paul Simon, Bob Dylan, Rod Steware, Cher. Eind 1969 namen de Stones er het nummer “Wild Horses” op en later “Brown Sugar” en “You Gotta Move”.

Sticky Fingers werd de eerste LP op het eigen label, Rolling Stones Record. Het hoofdkantoor hiervan werd in 1970 direct gevestigd in Amsterdam.

Cocksucker Blues – de film

In 1972 kwam, ook niet officieel, een documentaire uit onder de naam Cocksucker Blues. Het volgt de Stones tijdens een tournee door Amerika. Het is een rommelig opgenomen, maar daardoor intieme film. Leden van de band namen af en toe zelf de camera ter hand.

De film van Robert Frank toont onder andere minder bekende beelden van het optreden in Altamont. Dat omstreden optreden is vooral bekend van de film en de audio-bootleg Gimme Shelter (beide uit 1970), waarvan beelden in 2012 terugkwamen in de documentaire Crossfire Hurricane. De film toont verder drugsgebruik, ruzies, feesten en een masturberende Jagger.

De documentaire Cocksucker Blues werd door de Stones goed ontvangen. Ze vonden het een fantastische film, maar begrepen ook dat het slecht was voor hun toch al niet zo beste reputatie in Amerika. Ze verboden, via een rechter, openbaarmaking van de film. Het mag slechts vier keer per jaar worden vertoond en alleen in de aanwezigheid van Robert Frank.

De film verscheen echter al snel in het illegale circuit en staat nu gewoon op youtube.

De pagina die Jos van Tessel mailde:

cocksucker blues in inhoudsopgave

Redactie en inhoudsopgave Lampie (schoolkrant van het Trajectum College in Utrecht)

Print deze pagina
Bovenstaand bericht is geschreven op 2 mei 2017 door in de categorie 2017, Algemeen, Geschiedenis

Een willekeurig bericht

Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *