Ja dat klinkt hè? Eten is dodelijk. De titel werd me ingegeven door een column van Bernarr Macfadden. Hij was een gezondheidsgoeroe rond 1900. In een bericht over klassieke fitness schreef ik al eens over hem.

In zijn column Eten is dodelijk (geen letterlijke vertaling) verhaalt hij over het kwalijke van eten op vaste tijden, zonder eetlust. Waarbij eetlust niet gaat over zin om te eten, maar een gevoel van honger. Wij zouden het trek noemen.

Eten is dodelijk

Op vaste tijden eten is dodelijk omdat het onze levensstroom vergiftigt, volgens Macfadden natuurlijk. Het is de directe oorzaak van lijden, zwakte en ziekte. Meer nog dan enig ander kwaad. Eten zonder trek devitaliseert je bloed.

En de kwaliteit van deze vloeistof bepaalt de vitale activiteit in elk deel van het lichaam. Het bepaalt of je een menselijke dynamo bent of een halflevende massa vlees. Bij eten zonder eetlust is je maag nog niet klaar om voedsel te verteren.

Eetlust

Eetlust, een sterk verlangen naar voedsel, is het signaal dat de maag klaar is voor de spijsvertering. Het gegeten voedsel wordt dan met enthousiasme verwerkt. Het plezier in het eten heeft een zeer waardevol doel.

Het veroorzaakt niet alleen een ongewone activiteit van de speekselklieren, maar ook van de klieren van de maag. Zodat wanneer het voedsel in dit orgaan arriveert, de spijsvertering en assimilatie snel en bevredigend verlopen.

Eten voor energie

Het idee ‘eet-om-kracht-te-houden’ dat al generaties wordt gepropageerd is dodelijk. Zelfs een gezond persoon kan meerdere maaltijden missen zonder ernstige gevolgen. Maar onthouding is absoluut noodzakelijk wanneer er geen eetlust is.

Als je een maaltijd eet met een zogenaamde ‘opkomende eetlust’, betreed je gevaarlijk terrein. Deze eetlust ontstaat doorgaans door overstimulatie van zenuwen en niet door natuurlijke lichamelijke behoeften. Het heeft daardoor vaak een vraatzuchtig karakter.

Vasten

De tekst hierboven is een grove vertaling uit de column van Macfadden. Waarom vind ik het verhaal over eten is dodelijk interessant?

Toen ik me vorige week een dagje grieperig voelde at ik een hele dag niet. Ik dronk slechts water. De tweede dag at ik ’s ochtends een boterham met pindakaas. De rest van de dag weer alleen water. En ik voelde me goed. Ik had energie genoeg om te werken. Het deed me realiseren dat ik wellicht vaker dagen moet inlassen met onthouding.

Levensverwachting

Het meest interessant vind ik de tekst uit 1922 van Macfadden echter door ouderdomsonderzoek en levensverwachting. Steeds meer onderzoekers ontdekken de grote gemene deler van de gebieden waar mensen heel oud worden.

Het zijn niet bewegen, olijfolie, wijn en andere redenen die de levens verlengen. Het is matig eten. David Sinclair, Dan Buettner en enkele andere populisten zoeken er helaas vaak nog wel hun eigen dingetje bij. Sinclair houdt het op reveratrol, Buettner in workhops rond zijn Blue Zone dieet en andere met hun eigen workshops en boeken.

Eten is dodelijk na 80%

Terwijl het dus eigenlijk neerkomt op minder eten. Daar is inmiddels redelijk veel onderzoek naar gedaan. En mijn moeder is het levende bewijs.

Minder eten is een iets andere invalshoek dan die van MacFadden. Maar 80% eten van wat je nodig hebt is gezond. Je houdt een klein hongergevoel, niet per se overigens, en je lichaam hoeft niet alleen te verteren. Het kan ook andere lichaamsfuncties uitvoeren, energie genoeg.

Meer informatie:

• Zie ook de berichten ‘Oud worden‘ over Dan Buettner en ‘levensverwachting‘, met o.a. een test naar je levensverwachting. En hier de column van Bernard Macfadden, ‘Eating for Death’ (pdf)
• De afbeelding in de header is een doorsnede van de menselijke maag.