Een bericht in de krant gisteren deed me weer denken aan het telefoonkistje van Oma Ellen. Het bericht ging over Evert-Jan, een achternaam werd niet genoemd, die de ‘socialbox’ heeft bedacht. Een kistje om je telefoon in te leggen wanneer je met iemand in gesprek bent.

Het weinige dat voor mij met het bericht wordt aangetoond is dat een uniek idee niet bestaat. Zeker niet als het een eenvoudig idee is, zoals het telefoonkistje. Eigenlijk te simpel om mee in de krant te willen of er als krant aandacht aan te besteden.

Oma Ellen

Oma Ellen is een Utrechtse vrouw van begin negentig. Ze is niet mijn oma en niet die van veel anderen die bij haar langsgaan. Maar we noemden jaren geleden oma en dat is altijd zo gebleven.

Ze heeft zelf geen kinderen. Maar er is wel familie. En haar neefjes en nichtjes komen graag bij haar langs.

Het nichtje, of de druppel …

Drie jaar geleden belde een van de nichtjes. ‘Oma Ellen, kan ik langskomen’. Kort daarna komt het meisje binnen, gaat zitten en pakt haar mobieltje. Ze bedankt nog als oma de koffie neerzet. Als ze twintig minuten later weggaat zegt ze ‘nou oma, ik moet weer gaan. Het was gezellig’.

‘Ze heeft haar telefoon niet een keer weggelegd en we hebben nauwelijks een woord gewisseld’, vertelt oma me als ik een paar dagen daarna bij haar ben.

Het telefoonkistje van oma Ellen

Anderhalve maand later bel ik weer aan bij oma Ellen. Ze doet de deur open en wijst op een open Karel 1 sigarenkistje op de smalle gangtafel.

‘Jongen, heb je een mobiele telefoon bij je?’, vraagt ze vriendelijk, naar iets waarop ze het antwoord natuurlijk al weet.

Nadat ik bevestigend knik zegt ze, ‘goed, leg hem maar in het telefoonkistje’ en ze wijst naar het sigarenkistje. ‘Ik wil geen telefoons meer in mijn huiskamer. Als je weggaat kun je het weer pakken’.

Ik lach en leg mijn mobieltje in het kistje. Ze klapt het deksel dicht en gaat me voor naar de woonkamer.

Consequent

Binnen vertelt ze dat het even wennen was, ook voor haar. Maar ze past het consequent toe. Er worden geen uitzonderingen gemaakt. Iedereen moet zijn smartphone in het kistje doen, waarin ruimte is voor zeker acht telefoons.

‘En’, zegt ze nadrukkelijk, ‘wie het niet doet kan direct weer vertrekken’. Maar het telefoonkistje heeft zijn nut en werking al na anderhalve maand bewezen. Er is nog niemand geweest die weigerde.

Oma Ellens bevindingen

In tegendeel. Neefjes en nichtjes hadden het meest last van ‘aan hun hand geplakte telefoons’. Zij vinden het telefoonkistje een uitkomst. Sommigen waren zelfs dankbaar even verlost te zijn van het ding.

‘Ik geef ze met het telefoonkistje natuurlijk wel een excuus. Wanneer ze later worden aangesproken over het niet reageren op een bericht, dan kunnen ze mij de schuld geven. Oma’s kistje is waarschijnlijk al berucht op het schoolplein’.

Dat was drie jaar geleden en oma Ellen heeft het telefoonkistje nog steeds op haar gangtafel staan. We weten inmiddels niet beter of na binnenkomst wordt de mobiele telefoon opgeborgen in het kistje.

De Socialbox

Ik ben na het bericht toch maar even gaan kijken hoe serieus de socialbox is. Het blijkt dat ze een website hebben. De socialbox is een crowdfunding campagne rond een fraai vormgegeven box. De campagne is kort geleden gestart en inmiddels ruim over het streefbedrag heen. Dus die socialbox komt er. En oh ja, Evert Jan blijkt de Vries te heten.

De socialbox is meer dan het telefoonkistje van oma Ellen, dat niet meer is dan een oud sigarenkistje. Daar kunnen wel meer telefoons in, maar daar is alles mee gezegd.

Nee, dan de socialbox. Mooi eikenhout, afgewerkte hoeken en een formaat waarmee het gezellig blijft. Aan de zijkanten van de socialbox is ruimte voor twee kaarsjes (waxinelichtjes). In het deksel van de box zitten daarom uitsparingen. Als de telefoon in de box ligt en de deksel de box heeft afgesloten branden de kaarsjes door. Wellicht is dat dan direct een soort zandloper. Als de kaarsjes zijn opgebrand is het tijd om te gaan.

Zie ook de berichten ‘een nieuwe telefoon‘ en de ‘mobiele telefoon grap‘.