- René van Maarsseveen - https://renevanmaarsseveen.nl -

Postmodern Jukebox – onze gezamelijke favoriet

Postmodern Jukebox - all about that bass

Rick belt met een zakelijke mededeling. Aan het eind van het gesprek zegt hij, ‘oh ja, Postmodern Jukebox. Dat was een hele goed tip. Ik vind ze fantastisch. Bepaalde nummers heb ik al grijsgedraaid. Ik heb zojuist hun nieuwste CD besteld. Hun CD-registratie van een live optreden’.

‘Leuk dat je de Postmodern Jukebox ook hebt ontdekt’, is alles wat ik kan zeggen.

Youtube

Want de Postmodern Jukebox is voor mij vooral een Youtube band. Evenals de Steve ’n Seagulls, waar ik eerder over schreef. Het zal best goed kllinken op een CD. Maar ik wil de beelden erbij hebben.

En ik niet alleen. De Postmodern Jukebox is bijna vaste prik tijdens het vrijdagmiddag borreluurtje met enkele vrienden. Dan staat youtube op het grote scherm en kiezen we om de beurt een favorietje. PJM, zoals ze het zelf afkorten, komt dan regelmatig voorbij.

Postmodern Jukebox

De Postmodern Jukebox is een idee van Scott Bradlee. Hij werd in 1981 geboren in New Jersey. Na het horen van Gershwin’s Rhapsody in Blue wordt hij een Jazz liefhebber. Hij neemt pianolessen. Later treedt hij als pianist op in de clubwereld van New York.

Na nog wat zijpaden begint hij in 2013 met Postmodern Jukebox. Het is een wisselende groep muzikanten die bekende popliedjes vertolken. Daarvoor maakt Scott Bradlee een jazz, ragtime of swing arrangement.

Geschiedenis

Zo’n concept als Postmodern Jukebox is er natuurlijk niet van de ene op de andere dag. Terug redenerend begint het in 2009. Dan brengt Bradlee de single “Hello My Ragtime ‘80’s”. Het is een medley van twintig pophits in een ragtime arrangement.

Daarna begint hij te experimenteren met mashups. Dat doet hij live tijdens zijn wekelijkse optredens in Robert Restaurant in New York. Hij mengt daarbij bekende melodieën uit heden en verleden. Geluidsopnamen hiervan worden in 2012 uitgebracht als de CD Mashups by Candlelight, waarvan er twee verschijnen. En hij zet enkele video-opnames ervan op Youtube.

Viraal succes

Bradlee heeft dan, in 2011, al enkele R&B arrangementen gemaakt van nummers van de Canadese hardrockband Nickelback. Samen met enkele van de vaste muzikanten waarmee hij samenwerkt voert hij die uit als A Motown Tribute to Nickelback. Daarmee beleeft hij nog datzelfde jaar 2011 zijn eerste virale succes.

Dat smaakt naar meer. Hij gaat werken met een wisselende groep muzikanten, waarmee hij actuele popsongs aanpakt. Daaruit ontstaat de Postmodern Jukebox. Het worden wekelijkse live-sessie die, goed voorbereid, met een camera worden opgenomen. Meestal bij Bradlee thuis.

Internetsterren

Al in 2014 beleeft Bradlee zijn tweede grote virale succes. De PMJ cover van We Can’t Stop, door Bradlee in Doo Wop-stijl gearrangeerd, wordt een Youtube hit. Scott Bradlee en zijn Postmodern Jukebox is dan met 4 miljoen views een Youtube hit (inmiddels ruim 18 miljoen views)

Het concept wordt opgepakt door de media. Bradlee verschijnt in diverse tv- en radioprogramma’s en tijdschriften schrijven over de Postmodern Jukebox.

Het concept

Geleidelijk worden de belichting en het camerawerk professioneler. Hoewel dat laatste meestal gewoon één vast camerastandpunt is. De arrangementen van de muziek blijven verrassend en de setting geweldig.

Maar wat ik, een beetje als oude filmmaker, vooral leuk vind zijn de video’s. Ok, wellicht in combinatie met de muziek. Het concept is strak en wordt sterk doorgevoerd. De muzikanten zijn allemaal in beeld. Wie niet speelt beweegt niet of hooguit met een zich min of meer herhalend patroon.

Heel af en toe is er een kleine aanpassing. Bijvoorbeeld als een bekendere muzikant later in de video het beeld in komt lopen. En er is natuurlijk dat filmpje, waarbij de camera door een huis langs de muzikanten glijdt.

Niet veranderen

Als oude marketingman valt me ook iets op. Het concept verandert niet door het succes. Het is al vanaf 2013 hetzelfde. Hoe vaak zie je dat. Bedrijven veranderen steeds hun concept. Het is vaak veranderen om het veranderen of komt door een nieuwe directeur die zich wil doen gelden.

Maar het is veel sterker vast te blijven houden aan een goedlopen/succesvol concept en hooguit subtiele aanpassingen te doen. En dat doet Bradlee met Postmodern Jukebox wel. Het lijkt er overigens op dat ze de afgelopen tijd weer een beetje teruggaan naar eenvoud.

Boek

Vorige maand verscheen het boek van Bradlee ‘Outside the Jukebox: How I Turned My Vintage Music Obsession into My Dream. Ik heb het gekocht, maar nog niet gelezen.

Bij het doorbladeren ontdekte ik wel al enkele aardige passages. Bijvoorbeeld het begin van het hoofdstuk ‘From Pianist to Producer’:

Even with a few viral videos and a TEDx talk to my name, I still thought of myself as a pianist—and only a pianist. After all, it was my piano playing that was getting me attention on the Internet. It’s a strange phenomenon, but meeting with even a minor degree of success and validation in one field (or, in this case, on one instrument) can make it harder to venture away from that comfort zone and into uncharted territory than if no amount of success or validation had been experienced at all. It took a prominent figure in the video game industry pointing out to me my skill as an arranger before I was able to embrace it in myself, along with the enticement of a top-secret project requiring that I put that skill to use, for me to shrug off my identity as “only a pianist” and step into something less restrictive.

Wat is leuk aan de passage vindt kun je lezen bij artistieke integriteit.

Postmodern Jukebox – onze gezamelijke favoriet

En dan nog even de favoriete filmpjes van de vrienden van het vrijdagmiddag borreluurtje:

En bij elk nummer, niet alleen bovenstaande, verbazen we ons weer over de enorme kwaliteit an de zangers en zangeressen.