Morgen is alweer het zevende sterfjaar van Andre Hazes voorbij. Met mijn toenmalige vriendin sliep ik in Hotel New York in Rotterdam toen we werden gebeld over zijn plotselinge overlijden. Mijn vriendin kende hem goed. Ze had een aantal maanden dagelijkse contact met hem; toen hij in Huis ter Duin in Noordwijk logeerde, nadat de spanningen binnen zijn huwelijk te hoog waren opgelopen.

André Hazes

Ik had hem een paar keer gezien in zijn stamcafé ‘De Plashoeve‘ in Vinkeveen. Dat was altijd tijdens een afspraak met Bert Dijkshoorn, een vriend wiens stamkroeg het ook is.  Drie keer heb ik André Hazes daar  kort gesproken, onder andere over de film van John Appel. John had ik enkele jaren daarvoor leren kennen als cameraman tijdens zijn opleiding aan de filmacademie.

Met de muziek van André Hazes had ik niet zo veel. Tegenwoordig ben ik, ook na beter luisteren wellicht, enkele nummers wel gaan waarderen.

André Hazes was wel een bijzonder mens, denk ik. Zijn eenzaamheid en het onbegrepen zijn dat om hem heen lag, maakte in ieder geval dat je hem niet onsympathiek kon vinden.

Boekje open

Ik ken inmiddels mensen ie hem goed kenden. Van hen hoorde ik diverse anekdotes. Daar zaten verhalen bij die het licht waarschijnlijk niet mogen zien. Ik vraag me af of daarvan wellicht ooit nog eens iets van in boekvorm verschijnt. Maar voorlopig over de doden niets dan goed.

Als er overigens nog iemand boeken wil uitbrengen  over André Hazes dan zal dan niet lang meer moeten duren. Want ik vraag me af of zijn leven en liedjes eeuwigheidswaarde hebben. In ieder geval verstandig van zijn weduwe en kinderen om vandaag met een fotoboek en verzamel-CD te komen.

Bijgaande foto (André met zijn ontdekker Willy Alberti) komt uit het uitgebreide foto-archief van Dick van der Geld.