- René van Maarsseveen - https://renevanmaarsseveen.nl -

Intuïtie met een wrange bijsmaak

intuitie met wrange bijsmaak

Intuïtie is een vreemd ding. Iedereen heeft het. Het is die plotselinge ingeving, dat stemmetje in je hoofd, een vorm van direct weten. De ene persoon gebruikt het, een ander negeert het en velen zijn zich er niet eens van bewust.

Ik gebruik intuïtie. Vaak gaat het ongemerkt, ingepast in allerlei andere indrukken. En ik weet inmiddels dat er situaties zijn waarin dat ‘stemmetje’ niet doorkomt. Dan is er onrust in mijn leven of wordt mijn intuïtie overstemt door zaken die afleiden.

Gisteren ervaarde ik weer eens intuïtie met een wange bijsmaak. En bij de constatering stonden mee ook direct enkele eerdere situaties voor mijn geest.

Intuïtie met een wrange bijsmaak

Drie weken geleden kreeg mijn auto weer eens een showroom behandeling. Samen met een goede relatie liep ik naderhand rond de auto. Op een paar lichte krasjes na zag de auto er nog helemaal gaaf uit.

Gisteren parkeerde ik mijn auto in een straat waar ik regelmatig sta. Auto’s staan er naast elkaar in parkeervakken. Ineens was er die ingeving, fotografeer de situatie en noteer de kentekens. Natuurlijk kon ik het negeren, maar ik pakte mijn mobiel en maakte de foto’s.

Diepe kras

Een paar uur later kom ik terug bij mijn auto. Op de portier aan de bestuurderskant zie ik een diepe kras. Opvallend en duidelijk zichtbaar. Die heeft er niet eerder gezeten, dat weet ik zeker. Bovendien is het een verse kras, dat kan ik zelfs als leek constateren.

Degene die dat heeft veroorzaakt moet het hebben gemerkt. Hoewel. De halve wereld lijkt tegenwoordig bewusteloos door het leven te gaan, dus …

De eigenaar van de auto naast de mijne hoeft niet de veroorzaker te zijn. Weer intuïtief zie ik iemand met een fietstrapper of tas tussen de auto’s naar het trottoir lopen. Die is dus niet meer te achterhalen. Bizar denk ik, als ik me erbij neerleg, dat ik vanmorgen die foto’s maakte.

Intuïtie en de inbraak

Er schieten me vrij snel andere situaties in gedachten, zei ik al. Zoals de inbraak. Ik woonde in een boerderijtje. Op een ochtend hadden bouwvakkers, bezig met gemeentewerk, een stapel bakstenen op mijn erf gelegd. Ze waren bezig met een openbaar fietspad langs mijn woning. De tweede dag lag de inmiddels iets geslonken stapel er nog.

Werd ik gedreven door mijn intuïtie toen ik de stapel van mijn erf begon te verwijderen. Na enkele stenen vroeg ik me af waar ik mee bezig was. Het bekende gevecht tussen intuïtie en de ratio. Ik stapte in mijn auto en reed naar kantoor. ’s Avonds bij een vriendin werd ik gebeld. Er was ingebroken.

Met een baksteen bleek het dubbelglas van het keukenraam ingegooid. Buren hoorden de enorme knal die dat veroorzaakt. Toen ze uiteindelijk toch maar eens gingen kijken was de inbreker al weg met mijn fotokoffer. Hij werd een paar weken later op heterdaad betrapt bij een andere inbraak en bekende ook de inbraak in mijn woning.

Pinautomaat

Bij een pinautomaat sta ik achter iemand te wachten. Onwillekeurig kijk ik rond en zie een jongen lopen, een Nigeriaans type. Terwijl ik sta te wachten zie ik hem even later aan de andere kant achter me lopen. Kort daarna loopt een oudere man achter me langs. Mijn intuïtie speelt weer op.

Als ik aan de beurt ben stap ik naar voren. Ik pin zoals in die tijd voor mij gebruikelijk dertig euro voor kleine contante betalingen. Het moment dat het geld uit de slede komt ben ik vanwege de intuïtieve ingeving extra alert.

Er loopt iemand hard tegen me aan. Ik draai me direct om en grijp de man vast. Het is een oude man. De jongen met het Nigeriaanse uiterlijk wringt zich tussen ons uit. Ik laat de man los en ga achter de jongen aan.

DNA

Bijna heb ik hem ingehaald en grijp zijn jasje. Behendig doet hij het uit. Eronder draagt hij een sweater met rits. Ik zet weer een versnelling in. Het lukt me hem weer te grijpen, dit keer bij de sweater. Terwijl we doorrennen lukt het hem zich van de sweater te ontdoen. Daarna heb ik hem dan toch eindelijk goed vast. Helaas stap ik op zijn voet. Zijn schoen gaat uit en ik val. De jongen verdwijnt uit het zicht.

Ik leg me erbij neer en wil naar kantoor rijden. Maar omstanders hebben de politie gebeld. De oude man die ik als eerst greep, spreek ik terwijl we op de politie wachten. Hij heeft de jongen de dagen ervoor al gezien en hield hem op afstand in de gaten. Op het moment dat de jongen naar mijn pinbetaling springt, probeert hij de jongen te grijpen. Maar dat lukte niet in de verwarring die ontstond.

Als de politie arriveert vertel ik mijn verhaal. De weken erna krijg ik enkele brieven van de politie. Ik word op de hoogte gehouden. En krijg dus ook te horen dat ze de jongen, die inderdaad uit Nigeria blijkt te komen, op basis van DNA op de schoen hebben opgepakt.

Bedrijfsovername

Samen met een vriend neem ik een bedrijf over. We hebben gelegenheid gehad diverse stukken door te nemen. Na enkele informele gesprekken zitten we tegenover de eigenaar aan een vergadertafel. Hij heeft zijn accountant, adviseur, jurist en nog iemand bij zich. We nemen de stukken door voor een laatste toelichting.

Er zijn drie dingen die ik niet begrijp, waar ik dus nadere toelichting op wil. De antwoorden blijven me een onprettig gevoel geven. Is het intuïtie waardoor ik zeg even met de vriend onder vier ogen te willen praten. Iedereen, ook de vriend, kijkt me verontwaardigd aan. Ik zet door en we gaan even naar de gang. Daar vertelt de vriend ongeduldig hoe het zit. Ik zeg hem dat ik er nog steeds geen goed gevoel bij heb, maar dat ik hierbij op zijn kennis moet vertrouwen.

Dure les

Het wordt een dure les. Er blijkt van alles fout te zitten, maar de problemen zijn niet onoverkomelijk. Uiteindelijk gaan enkele zakelijke acties om het schip te keren niet door. Na ruim anderhalf jaar beslis ik de stekker eruit te trekken. De dag dat ik het laatste personeelslid aan een baan heb geholpen ga ik naar de rechtbank om het faillissement aan te vragen.

Er zijn nauwelijks schulden, de boekhouding is op orde, ik geef de curator volledige medewerking en help hem bij de verkoop van bedrijfsonderdelen. Het faillissement wordt vrij snel opgeheven. Een paar maanden later blijk ik toch een probleem te hebben.

Een jaar voor onze overname heeft de eigenaar een bedrijfsfinanciering afgesloten. Bij de overname blijk ik me daarvoor persoonlijk aansprakelijk te hebben gesteld, volgens de bank. Het was in de enorme stapel documenten precies de vage tekst geweest waar ik op had gewezen bij dat laatste overnamegesprek. Na vijf jaar en drie advocaten, die het niet lukt, krijgt een bevriende mediator het voor elkaar dat de bank de vordering afschrijft. Ze geven zelfs toe mij waarschijnlijk onterecht aansprakelijk te hebben gesteld.

Aanrijding

Een bizar voorbeeld van intuïtie kreeg ik jaren geleden in Hilversum. De intuïtie komt daarbij echt als een stemmetje bij me binnen, alsof er iemand naast me zit. Ik rij op een voorrangsweg achter drie auto’s. Verderop is een zijstraat. Daar zie ik een auto wachten om de voorrangsweg op te rijden.

Bij de bocht gaan de drie auto’s naar rechts, de zijstraat in. Het stemmetje zegt overduidelijk, ‘hij denkt dat jij ook naar rechts gaat’. Wat moet ik doen? Stil gaan staan op de voorrangsweg. Beetje vreemd. Ik rij dus door. En ja hoor, de auto trekt op en boort zich in de rechtervoorzijde van mijn auto. Gelukkig zat er niet echt iemand naast me die zei ‘ik zei het je toch’.

Intuïtie

Intuïtie bestaat. Er wordt door veel mensen lacherig over gedaan. Dat komt waarschijnlijk omdat het een beetje in de alternatieve hoek is gekomen. Of beter gezegd, de alternatieve sector heeft intuïtie opgepakt. Ze geven er cursussen en workshops over.

Alsof het iets bijzonders is. Maar intuïtie is er altijd al. Je moet er enkel voor open staan, het toelaten.

Lees ook het bericht ‘Achter je rug lullen‘.