De afgelopen weken heb ik mijn zolder en garage opgeruimd. Het voelde als een Corona reünie, een hereniging met mijn verleden in deze crisistijd. De verhuisdozen met mijn verzameling boeken zijn de enige die niet open zijn gegaan. Ze staan uit het zicht achter zolderpanelen en je moet natuurlijk niet alles tegelijk overhoop halen.

Corona reünie

Het was geen vooropgezet plan, die Corona reünie. Hoewel de zolderkamer inmiddels een verzamelplaats werd van allerlei spullen, waarbij ik me al maanden voornam er eindelijk eens schoon schip te maken.

Nee, ik had iets nodig en wist ongeveer waar het lag. Voor ik het besefte was ik de zolderkamer aan het reorganiseren. En dat herscheppen van die kamer leek al snel opruimen. Vrij snel ben ik daarna ook aan de garage begonnen.

Ik constateerde geleidelijk een aantal opruim fenomenen, die wellicht persoonlijk zijn. Waarmee ik bedoel dat niet iedereen dezelfde fenomenen zal ervaren en wellicht ook andere heeft. Enkele opruim fenomenen in mijn corona reünie weken:

• Verplaatsen van spullen
• Denken aan een ander, zoals jezelf bent
• Weggooien zet marker in collectief bewustzijn

Verplaatsen van spullen

Bij opruimen ga ik er vanuit dat spullen op een plek komen waar ze thuis horen. Dat kan een vuilnisbak zijn, een kast of stapel met soortgelijke spullen of iets anders. Ik ervaarde dat ik sommige spullen van de ene stapel, en soms als stapel, op een andere plek in de zolderkamer legde.

Dat is waarschijnlijk geen opruimen, zoals Marie Kondo, Ursus Wehrli, Annelies Mentink of andere opruimgoeroes het bedoelen. Maar ik deed het wel, verplaatsen van spullen. De ene keer omdat ik nog niet wist wat ik ermee wilde, een andere keer omdat er iets achter de spullen lag dat mijn aandacht trok of om andere redenen.

Denken aan een ander, zoals jezelf bent

Spullen kun je op allerlei manieren indelen. Sommige goederen bestempelde ik direct als rommel. Daar hoefde ik niet lang bij stil te staan. Die gingen in de afvaldoos en later in de kliko. Maar er waren ook spullen die voor mij geen waarde hebben en daardoor wellicht ook bij rommel hoorden, terwijl ze voor een ander wel zinvol kunnen zijn.

Dus sta ik met iets mijn handen, dan moet ik eerst definiëren wat het is in termen van waarde en dergelijke. Daarna of het voor mij nog waarde heeft in een toekomst. En daarna komt bij meerdere spullen de vraag, zou X er iets aan hebben? En daarna argumenten en redenen waarom X er mogelijk iets aan zou hebben. Die vraag wordt vanzelfsprekend gestuurd vanuit hoe ik zelf tegen bepaalde spullen aankijk.

Spullen en vragen

Ik kom bijvoorbeeld een uitnodiging tegen van een eenmalig congres, dat vrienden twintig jaar geleden organiseerden. Het roept herinneringen op. Zou ik het zelf hebben georganiseerd, dan zou ik het uit nostalgie bewaren. Bij deze uitnodiging hoeft dat niet. Maar zouden de vrienden het willen hebben vanuit nostalgie. Wellicht hebben ze het zelf niet meer.

Er zijn talrijke dingen die ik niet meer wil bewaren. Ik ben immers aan het opruimen, dus logischer opbergen of weggooien. Maar die ander, zou die blij zijn een doctoraalscriptie terug te krijgen. Wellicht heeft hij zelf geen exemplaren meer (ooit weggegooid tijdens een ruzie, verhuizing of opruimmanie), of heeft hij slechts één exemplaar en is hij bij met een extra exemplaar etc.

Weggooien zet marker in collectief bewustzijn

Bij al die overwegingen speelt ook het volgende fenomeen: weggooien zet marker in collectief bewustzijn (of collectief onbewuste). Ik heb het al veel meegemaakt. Dan heb ik iets weggegooid dat ik om een of andere reden al jaren heb bewaard. Twee dagen later belt een oude vriend die ik al lange tijd niet sprak. Het onderwerp? De vraag of ik precies datgene dat ik weggooide wellicht nog heb.

Het overkomt me overigens ook met onbekenden. Eergisteren nog. Iemand reageert op een bericht op deze site met een vraag. Het beste antwoord kan ik niet meer geven. De daarbij benodigde tijdschriften en bijbehorende informatie heb ik drie dagen daarvoor weggegooid. En de papierkliko is inmiddels opgehaald (ja, ik zou anders in die kliko zijn geklommen).

Het is alsof het weggooien een notitie maakt in dat wat ons allen verbindt. Zoals een oude tante ineens belt als je aan haar denkt. Of denk je aan haar doordat zij aan jou dacht vlak voor ze ging bellen. Pfff, een opgeruimd stil hoofd zou ook wel wat zijn.

Corona reünie tijdsdozen

Het leukste aan de corona reünie, met die in verschillende verledens gevulde verhuisdozen, is de tijdsduiding. Dan maakte ik een doos open en daarin zaten allerlei spullen uit 1986 of 1994, 1999, 2002 etcetera. Soms was het een allegaartje van spullen na het beëindigen van een relatie, dan weer een verzameling geproduceerd drukwerk in een vruchtbaar jaar of een deel van mijn langspeelplaten, gedoosd bij een verhuizing.

De verzamelingen heb ik maar zo gelaten. De allegaartjes ruimde ik op volgens bovenstaande procedure. Dus waarde bepalen voor mij of een ander en daarna weggooien, bewaren op een zinvoller plek of apart leggen voor die ander.

Apart leggen

De stapel ‘apart leggen voor een ander’ werd daardoor geleidelijk een berg rommel die op zichzelf opgeruimd moest worden. Daarvoor maakte ik een andere indeling. Er zaten bijvoorbeeld dingen bij die ik had geleend. Die wilde ik alsnog teruggeven, bijvoorbeeld vanwege de communicatielijn. Er waren ook spullen waarbij ik vermoedde dat iemand er wellicht iets aan heeft. Bijvoorbeeld een aantal gadgets over een onderwerp waar die ander onderzoek naar doet. En ik legde boeken en uitgescheurde tijdschriftartikelen op een stapel ‘scannen’.

Ik vond ook een snelle oplossing voor de goederen, zoals bovengenoemde uitnodiging en scriptie. Daar maakte ik een foto van en appte die naar de betreffende vriend of kennis. In bijna alle gevallen kreeg ik een bericht terug. Als daar geen mededeling in zat die leek op ‘help’, ‘bewaar het voor me’ of iets degelijks, dan gooide ik het weg. Waarbij ik met ‘dit was het nieuws’ in gedachten houd: gelukkig hebben we de foto’s nog.

De komende tijd zal ik enkele spullen belichten in de nieuwe categorie ‘corona reünie‘. De tekening in de header is overigens niet mijn zolder.