Jaren geleden hingen foto’s van Reid Miles op de overloop van mijn woning in Maarssen. Ik vond het prachtig, die geënsceneerde fotografie. Later ontdekte ik nog enkele fotografen die zulke tijdrovende foto’s maken, zoals Gregory Crewdson.

Reid Miles begon er echter mee in een tijd dan Crewdson en anderen nog nog op de kleuterschool rondliepen. Zijn fotouitrustiging was veel beperkter, dan die van zijn navolgers. Maar dat zie je aan de foto’s niet af.

Reid Miles

Wanneer je op internet zoekt naar Reid Miles krijg je vrijwel alleen zijn albumontwerpen van Blue Note te zien. Zijn geënsceneerde fotografie is vergeten, lijkt het. Een biografietje, vrijwel allemaal overgeschreven van wikipedia, wil nog wel eens de andere fotografie noemen. Dan heet het de Norman Rockwell stijl, naar de illustrator.

Tijdens de corona-reünie vind ik een verhuisdoos met de foto’s van Reid Miles. Ze zitten nog in de wissellijsten, omwikkeld met inmiddels oude kranten uit 1992. Wrang dat ik een jaar voor zijn dood verhuisde en zijn foto’s vergat. In de doos ligt een vel papier met aantekeningen over de fotograaf.

Beginjaren

Reid Kenndy Miles is geboren op 4 juli 1927 in Chicago. Kort voor de beurscrach van 24 oktober 1929 scheiden zijn ouders. Zijn moeder verhuist met Reid en zijn jongere zus naar Long Beach in Californië. Reid’s moeder gaat in een conservenfabriek werken in San Pedro om het gezin te onderhouden.

Hij doorloopt de middelbare school. Daarna gaat hij bij de Marine en maakt nog net het eind van de Tweede Wereldoorlog mee als chauffeur van een kapitein. Na zijn vertrek uit het leger mag hij gebruik maken van de G.I. Bill voor oorlogsveteranen. De nog jonge Miles kiest er echter voor zijn eigen weg te gaan.

Studie en eerste baantjes

Blue Note BLP_1509

Hij gaat in Los Angeles wonen en meldt zich aan bij het Chouinard Art Institute. Dat doet hij voornamelijk voor het meisje waamee hij op dat moment een relatie heeft. Twee jaar later, na afronding van de opleiding, verhuist hij naar New York om daar zijn geluk te beproeven.

Hij krijgt via beeldhouwer John Hermansader een baantje als werktekenaar bij het tijdschrift Esquire. Reid Miles heeft echter een grimmig karakter, ‘ik ben altijd duidelijk in mijn mening, en tussen wit en zwart zit er niet bij mij niet veel in mijn leven’ zegt hij daarover. De baantjes volgen elkaar snel op als hij vrijwel continu wordt ontslagen. Toch weet hij zich op te werken tot art director.

In 1951 gaat het Jazz-label Blue Note records met het uitbrengen van 25 cm langspeelplaten. John Hermansader is de ontwerper van de hoezen. Wanneer Blue Note in 1955 overgaat op 30 cm LP’s vraagt Hermansader Miles daarvoor als art director. Zij eerste ontwerp is Blue Note BLP-1509, een album van Milt Jackson en The Thelonious Monk Quintet.

Fotografie

Francis Wolff maakt in de beginperiode de foto’s. Reid Miles gebruikt voor de eerste hoezen de oude grafische knip- en plaktechniek die hij leerde bij Esquire. Maar al snel ontwikkelt hij zelf interesse in fotografie. Er volgt een periode waarin Miles de foto’s maakt. Geleidelijk wordt zijn werk echter weer meer grafisch.

De pensionering van Blue Note mede-oprichter Alfred Lion luidt het eind van Reid Miles bij Blue Note in. Lion heeft al die tijd zijn hand boven het hoofd van Miles gehouden. Die hand is weg en na 17 jaar stopt de samenwerking met Blue Note, als Lion bovendien het label verkoopt aan Liberty Records.

Reclame fotografie

Met zijn ontwerpen voor Blue Note verdient ongever 50 dollar per hoes. Het is logisch dat hij daarnaast ander werk aanneemt. Via vrienden als Andy Warhol heeft hij andere, beter betaalde opdrachten. Na zijn vertrek bij Blue Note gaat hij daarmee verder. Hij werkt in die tijd onder andere voor Look, Eastern Airlines, De Beers-diamanten en reclamebureaus.

Met een karakteristieke Reid Miles opmerking gaat hij in 1971 terug naar Los Angeles, ‘ik ben het zat elke dag in hondendrollen te trappen’. Hij heeft vrij snel weer bekende klanten, waarvoor hij ontwerpt en fotografeert in zijn studio op Hollywood Boulevard.

Eigen, onderscheidende stijl

Een keerpunt in zijn werk komt als hij foto’s moet maken voor Home, de weekend-bijlage van de Los Angeles Times. In plaats van mensen te tonen die perfecte maaltijden bereiden, portretteert Reid Miles ze naar het echte leven, met vuile vaat en een lekkend dak.

Kort daarna krijgt hij, in 1974, bij een opracht van Kawasaki de mogelijkheid zijn nieuwe stijl te verfijnen. Met zijn geënsceneerde fotografie wil hij een verhaal vertellen. Zijn werk slaat aan en hij krijgt opdrachten in zijn onderscheidende stijl commerciële opdrachten te maken.

Reid Miles is in die jaren de vaste fotograaf voor Kawasaki, Kellogg’s, Buick, Chevrolet, Dole, Coca Cola, Raleigh (niet de fietsen, maar sigaretten) en Philip Morris. Daarnaast ontwerpt hij nog steeds albumhoezen, maar dus niet voor Blue Note.

Beste betaalde fotograaf

Zijn klanten betalen Reid Miles goed voor zijn werk. Hij is met ongever 3.000 per foto een van de best betaalde fotografen van zijn tijd. Een campagne kost al snel 30.000 dollar, exclusief figuranten en rekwisieten. Het bezorgt hem een omzet van 1 miljoen per jaar.

Klanten betalen het graag voor zijn onderscheidende stijl, die in de media al snel Rockwell-lookalike wordt genoemd. Daar is Miles het niet mee eens. Het is volgens hem slechts humor en nostalgie in een wereld waarin mensen gebrek hebben aan lieflijkheid.

Voorbeelden

Beoordeel zelf of ze inderdaad lieflijk zijn:

Meer informatie

• Over het privéleven van Reid Miles is nauwelijks iets bekend. Zelfs wie zijn nalatenschap beheert heb ik nog niet kunnen achterhalen Wel is bekend dat hij leefde voor zijn werk. Iemand uit zijn omgeving tekent op dat hij in de duplex vrijgezellenappartement woont van Warner Bros. Hij vindt alleen vreugde in zijn werk. Veel contact met zijn familie heeft hij niet. Hij kocht een huis in Spanje om te ontspannen, maar na drie dagen kwamen de muren al op hem af en wilde hij weer aan het werk. Zelf zegt hij daarover ‘werk is voor mij een geweldige high. Ik heb geen persoonlijk leven. Ik wil het niet.’
• In zijn testament laat hij vastleggen dat na zijn dood zijn as moet worden uitgestrooid in MacArthur Park. Als hij overlijdt op 2 februari 1993 heeft de gemeente dat uitstrooien al enige tijd verboden omdat zoveel mensen het deden dat het milieubelastend is.
• Reid Miles wordt door velen gerekend tot de beste en/of meest onderscheidende ontwerps van albums
• Geheime methode. Een goed bewaard geheim van zijn Rockwell-fotografie is dat hij veel van zijn foto’s niet in één keer opnam. Figuranten werden afzonderlijk tegen een witte achtergrond gefotograveerd. De foto’s werden groot afgedrukt, geretoucheerd. Daarna gebruikte Miles zijn aloude knip- en plaktechniek om het eindbeeld te componeren. Die fotografeerde hij tot slot.
• Foto’s van Gregory Crewdson heb ik opgenomen in het bericht ‘kunst, bestaat dat nog‘
• Pagina’s over Reid Miles uit het boek ‘Advertising Photography’ van Salomon Allyn uit 1982 (PDF - 1,45 MB)
• In het boek ‘The Studio’ uit de beroemde serie Time-Life fotoboeken de pagina’s over Reid Miles (PDF - 505,47 KB)