Charles den Tex

Charles den Tex, lekkere gevarieerde thrillers

Een aantal jaren geleden kreeg ik een boek van Charles den Tex. Niet van hem persoonlijk, maar van een vriend. Het was dus een boek geschreven door Charles den Tex. Dit vind jij wel leuk had de vriend erbij gezegd. Maar het boek verdween op een van mijn vele boekenplanken zonder dat ik het verder enige aandacht gaf.

Regelmatig als ik de naam Charles den Tex tegenkwam bij een recensie of anderszins voelde ik een aantrekkingskracht. Ik kon echter niet duiden waar dat vandaan kwam. En de berichten bij de naam las ik niet. Op een rare manier, waarschijnlijk door zijn achternaam, dacht ik dat het een Texaan was.

Het Isisgeheim

In het AD stond een artikel over het boek ‘Het Isisgeheim’ van Jeroen Windmeijer. De recensent noemde hem de Nederlandse Dan Brown. Het leek me wel wat. Dus kocht ik het en begon te lezen. Zelden heb ik een boek niet uitgelezen. Dit boek heb ik wel uitgelezen, maar onderweg sloeg ik grote stukken over. Een bijzondere ervaring, waarover ik een opmerking maakte bij een vriend die ik ook veel leest.

Ik vertelde hem ongeveer het volgende: dat boek heeft niets met Dan Brown te maken. Hoe komt iemand erbij die vergelijking te maken. Dan Brown verwerkt de historische informatie prachtig in het verhaal. Bij Windmeijer zijn het vreselijk lange en langdradige tussenstukken. De verhaallijn op zich is redelijk. Maar de schrijver mag zich wat mij betreft kampioen hulpwerkwoorden noemen. Het is een aaneenrijging van lelijke zinnen met hebben en zijn. En ook lelijk en storend vind ik de continue Duitse werkwoordvolgorde waarbij de persoonsvorm achter het voltooid deelwoord komt. Dat laatste bovendien in regelmatig enorm lange zinnen, waarbij je helemaal aan het eind pas weet wat een persoon doet.

Drie boeken

‘Jeroen Windbuil’ reageert de vriend. Ik kijk hem vragend aan. ‘Je hebt helemaal gelijk. En ik heb de man een keer ontmoet. Hij vindt zichzelf heel wat. De Nederlandse Dan Brown. Ja, ja ik denk dat hij het tijdens die ontmoeting wel drie keer aanhaalde. Jeroen Windbuil’. Hij loopt naar zijn boekenkast.

‘Hier heb je zijn andere boeken’, zegt hij terwijl hij drie boeken in mijn handen duwt. ‘Ik ben ze liever kwijt dan rijk’, voegt hij eraan toe. Hij loopt weer naar de boekenkast. ‘Deze moet je wel lezen’ en hij rijkt me het boek ‘Stegger’ aan van Charles den Tex.

Leessnelheid

Thuis begin ik aan ‘De bekentenissen van Petrus’, de debuutroman van Windmeijer, vooral om mijn ongelijk te bevestigen. Dat lukt niet en ook niet met de twee vervolgboeken ‘Het Pauluslabyrint’ en ‘Het Pilgrim Fathers Complot’. De verhaallijnen van de boeken zijn op zich best leuk, maar de tussenstukken bij de verhalen zijn vermoeiend oninteressant. En de verzameling hulpwerkwoorden blijft kenmerkend. Als geoefend lezer denk ik wanhopig, waarom maakt hij het niet wat actiever en welke redacteur van de uitgeverij zat te slapen.

Mijn leessnelheid verbeterde enorm bij het lezen van de boeken van Windmeijer. Ik las de vier boeken helemaal uit; ruim 1500 pagina’s in minder dan 16 uur hemelsbreed. Ok, ik moest daarvoor wel talrijke zeurpagina’s overslaan.

Charles den Tex en Stegger

Na zoveel gewonnen tijd, pak ik het boek ‘Stegger’ van Charles den Tex. Al na een paar bladzijden ben ik enthousiast. De schrijfstijl van Den Tex is heerlijk dynamisch en actief. Prettige dialogen en een fijne afwisseling in beschrijvingen van mensen en situaties. En het belooft al snel een leuk verhaal te worden in een interessante omgeving.

Hoofdrolspeler in het boek is Jan Stegger, commercieel directeur van een electronica producent. Er zijn problemen bij een overname. Stegger gaat op onderzoek uit. Dan ontstaan de actie en het gevaar waardoor het boek een thriller is.

Meer boeken

Stegger smaakt naar meer. Gelukkig heeft Charles den Tex al meerdere boeken geschreven. Of anders gezegd, ik heb het boek ‘Claim’ dat ik jaren geleden kreeg te lang genegeerd. Ik lig wat achter en besluit gewoon zijn boeken vanaf het begin te gaan lezen. Na een korte zoektocht op internet ontvang ik de volgende dag de bestelde ‘Dump‘, ‘Code 39‘, ‘Deal‘, ‘Schijn van kans‘ en ‘Angstval‘.

Twee plezierige leesweken later koop ik ‘De macht van meneer Miller‘, ‘Cel‘, ‘Spijt‘, ‘Wachtwoord‘, ‘De Vriend‘ en ‘De erfgenaam‘. Vandaag kan ik aan dat laatste boek beginnen.

Charles den Tex, de echte Nederlandse Dan Brown

De schrijfstijl van Charles den Tex spreekt me aan, dat mag duidelijk zijn. Hij is veel meer een Nederlandse Dan Brown dan Windmeijer, constateer ik na twaalf boeken. Dan Brown is namelijk niet Dan Brown omdat hij historische thrillers schrijft. Maar omdat hij een spannend, goed geschreven verhaal schrijft, dat hij ophangt aan een bepaald gegeven en lardeert met interessante informatie.

En dat is precies wat Charles den Tex doet. Het enige verschil is dat Den Tex in plaats van een historische, wetenschappelijke omgeving zijn verhaal plaatst in het bedrijfsleven. Logisch natuurlijk. Dan Brown is historicus en Charles den Tex is organisatie- en communicatieadviseur. Maar wat heeft het voor zin een vergelijking te maken met een ander. Dat doe je alleen als je het niet op eigen kracht kan.

Schrijfstijl

Zo’n vergelijking heeft Charles den Tex dus niet nodig. Zijn dialogen zijn speels en natuurlijk. Hij beschrijft mensen en omgevingen, en gaat daarbij niets uit de weg. Van zijn hoofpersonen vertelt hij wat ze denken, voelen en meer. Soms in een aparte alinea. Meestal terloops en niet storend in een zin of naamwoord.

De verhaallijnen componeert Den Tex ook fraai. Dat blijkt onder andere in de wijze waarop een gewone, schijnbaar oppervlakkige opmerking ergens in het boek later terugkomt. Dit in tegenstelling tot wat bij veel andere schrijvers gebeurt; dan vindt de hoofdpersoon ineens iets of ondergaat een vreemde karakterverandering om het verhaal logisch te maken.

Vertelperspectief en opbouw

Het vertelperspectief verschilt ook in de boeken van Den Tex. Dat is leuk, zeker wanneer je zoals ik zijn boeken kort na elkaar leest. Het ene boek schrijft hij in de ik-vorm, een ander in de derde persoon. Bij ‘De vriend’, het boek dat ik gisteren uitlas, koos hij voor een bijna filmische opbouw. Het verhaal vertelt hij daarbij in korte paragrafen, als filmscènes, vanuit de verschillende personen.

Elk boek heeft daarmee een eigen karakter. Dat onderscheidt Den Tex ook van veel andere schrijvers. Te vaak zie je immers dat hooguit hoofdpersonen van naam veranderen en de plot iets wijzigt. Den Tex benadert waarschijnlijk elk boek als een nieuwe klant. Zoals hij dat gewend is als communcatiesadviseur. Hij laat Berllicher, een van zijn hoofdpersonen, die werkwijze beschrijven als vragen stellen, analyseren etcetera. Elke klant is anders en behoeft zijn eigen individuele benadering.

De erfgenaam

Na vier boeken las ik de wikipedia over Charles den Tex en bezocht ik zijn website. Dat was niet nodig, maar ik kan het niet terugdraaien. Vanaf dat vierde boek weet ik dat hij communicatieadviseur en fusiedeskundige is en reclameteksten schreef. Dat laatste verklaart zijn prettige, ongedwongen schrijfstijl. En de dynamiek, de ritmische afwisseling van lange en korte zinnen waarmee je als lezer in elk verhaal wordt gezogen.

Vanmiddag begin ik aan ‘De erfgenaam’. De titel lijkt iets prijs te geven. Maar ik weet door de vorige boeken dat ik me daarbij geen voorstelling moet maken. Inmiddels kocht ik ook de laatste twee boeken. Dus na ‘De erfgenaam’ kan ik nog aan de slag met ‘Bot’ en ‘Verloren vrouw’.

Aanvullende informatie

  • Het boekje ‘Onmacht’ uit 2010, dat hij schreef als geschenkboekje voor het CPNB, kocht ik alsnog. Ik moet het nog lezen.
  • Bij het boek ‘Verdwijning’ uit 2008 staat dat het is geschreven voor mensen die moeite hebben met lezen. Het leek me een non-fictie boek, tot ik vorige week las dat het een thriller is. Ik heb het bekeken, maar de stijl en vorm van het dunne boekje spreken me niet aan. Hier de eerste tien pagina’s in de verschijningsvorm  ( Verdwijning - Den Tex ).
  • Het boek ‘Het vergeten verhaal van een onwankelbare liefde in oorlogstijd’ las ik vorig jaar. Diederick van Eck vertelde me enthousiast over het boek en het leven dat erin wordt besproken. Het is het waargebeurde verhaal over de liefde tussen Lienke, een indonesisch meisje, en gevechtsvlieger Guus Hagers. Kort nadat ze elkaar ontmoeten begint de Tweede Wereldoorlog. Ze krijgen twee verschillende levens in oorlogstijd, maar aan eind daarvan vinden ze elkaar weer. Ik realiseerde me lange tijd niet dat het ook een boek is van Charles den Tex. Hij schreef het samen met zijn vrouw, Anneloes Timmerije.
  • Charles den Tex schreef naast bovengenoemde titels ook twee non-fictie boeken. ‘Ik ben koopman’, een kroniek over de familie Fentener van Vlissingen, is er wellicht eentje die ik zou kunnen lezen. Het andere boek, ‘Van Aai-instrument tot Zwaluwstaarten’ is een woordenboek.
  • De portretfoto in de header is in 2008 gemaakt door Joyce van Belkom. Ik vond het wel grappig die te monteren in een foto van zeecontainers van TEXtainer.

Mooie uitspraken

(Nagekomen bericht). Ik ben aan het lezen in ‘De erfgenaam’. Weer een heel andere invalshoek, een andere plot en nieuwe hoofdrolspelers. Maar nog steeds de geleidelijke karakterontwikkeling, fraaie beschrijvingen en mooie uitspraken. Want dat had ik nog niet gezegd, Den Tex heeft mooie zinnen. Ze zijn bijna filosofisch, zonder storend te zijn voor iemand die niets met dat soort gedachten heeft. En hij strooit ze gewoon in zijn teksten. Ik had ze eigenlijk direct moeten opschrijven.

Print deze pagina
Bovenstaand bericht is geschreven op 25 juni 2020 door in de categorie 2020, Algemeen, Corona reunie

Een willekeurig bericht

Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *