Tijdens onze lunchwandeling lopen we Buitenplaats Doornburgh binnen. Alle parkeerplaatsen zijn bezet. We ontwijken ongemakkelijk de auto’s van chauffeurs die nog een plaatsje zoeken. ‘Wat zou er aan de hand zijn?’, vragen wij ons hardop af. Bij de overgang van de parkeerplaats naar de wandelpaden staat een bordje, een richtingaanwijzer met de tekst ‘afscheid Bauke’.

Bauke Schut

Een bordje ‘afscheid Bauke’ in Stichtse Vecht, dat moet wel over Bauke Schut gaan. Zou hij dan inderdaad zijn baan hebben opgezegd en weer volledig in de muziek zijn gegaan. Tijdens ons laatste gesprek, in de week voor het lockdown weekend half maart, hadden we het er gekscherend over gehad.

We lopen het pad af naar links. Door de bomen zien we een orkest zitten. Bij het horen van een trompet en een dwarsfluit merk ik op ‘dat moet het Rotterdams Symfonisch Blaasorkest zijn’. Bauke vertelde me dat hij daar weer dirigeert. Er staat echter een andere man op de bok. Ze zetten juist een nummer in als we dichterbij zijn gekomen. ‘Dat mag wel wat vlotter, klinkt als een begrafenisstuk’, fluistert Gerrit.

Bauke Schut is overleden

Aan het eind van het nummer spreek ik een man aan die staat te fotograferen. ‘Bauke Schut is overleden, afgelopen zondag’, zegt hij. De plompverloren opmerking overvalt me. Kippenvel staat op mijn armen en bloed trekt uit mijn gezicht als zijn boodschap doordringt. Ik hoor nauwelijks nog dat hij zegt, ‘hij kreeg een hartstilstand tijdens het hardlopen, lag nog een paar dagen in coma en heeft het niet gered’.

We lopen gevieren terug naar kantoor. Ieder met zijn eigen gedachten. Gedachten bij Bauke Schut. Af en toe een opmerking. ‘Hij was maar een jaar ouder dan ik’. Of wat algemener, ‘de zoveelste in deze rottijd die onverwacht wegvalt’. Want er gingen er veel het afgelopen jaar waarbij je het vaak veel later pas hoorde.

Eerste ontmoeting

Ik denk terug aan de eerste ontmoeting met Bauke Schut begin 2016. Tijdens een receptie spreek ik Bauke aan met een opmerking over Ton aan de Stegge. Daar heeft hij wel wat van weg, vind ik. De naam zegt hem niets. De gebruikelijke smalltalk verdwijnt al snel en we praten geanimeerd verder. Ongewenst lang, zie ik aan blikken rond ons die lijken te vertellen dat een hoofd Economische Zaken tijdens een receptie moet rondlopen.

Hij stoort zich niet aan de blikken. Recepties zijn een soort verplichtingen waar hij niet zoveel mee heeft, bekent hij. Toch nemen we afscheid en mengen ons weer met de overige aanwezige receptiegangers.

Tweede ontmoeting

Een paar maanden later ontmoet ik Bauke Schut bij een bedrijfspresentatie. Hij heeft op internet gekeken wie Ton aan de Stegge is. Er is wat gelijkenis, maar hij zag ook een heleboel verschil. ‘En dan heb ik het niet over zijn notering in Quote’, vult hij aan. Ik had op de LinkedIn-pagina van Bauke gezien dat hij een achtergrond heeft in de muziek. Dat laatste is het hoofdonderwerp van ons tweede gesprek.

Hij is aangenaam verrast als ik getuig verder te hebben gekeken dan zijn profiel, zegt hij. Van zijn muzikale carrière verschuift het gesprek naar onze muzikale voorkeuren, annekdotes rond onze muziekervaringen. En voor we er erg in hebben zijn we weer in een geanimeerd gesprek. Een gesprek dus met een geïnteresseerde balans waarbij de omgeving wegvalt. Die wordt onderbroken wanneer een collega hem op de schouder klopt met een onbenulligheid. Het is duidelijk weer tijd om ons te mengen in het overige gezelschap. Ik loop naar een groepje andere bekenden. Bauke Schut zie ik kort daarna vertrekken.

Ontmoetingen

Er volgen nog enkele soortgelijke toevallige ontmoetingen en ontmoetingen waarbij ik Bauke’s aanwezigheid zou kunnen verwachten. Ongemakkelijk zie ik hem dan soms door het gezelschap schuiven. Ik constateer na een aantal gesprekken dat het een soort bescheidenheid is. Hij wil niet op de voorgrond treden en/of voelt zich teveel. Hij blijft meestal kort en het initiatief tot een gesprek moet van de ander komen.

Toch zijn er twee gelegenheden dat hij mij aanspreekt. De eerste keer herinner ik me omdat hij naar me toe komt lopen met een oudere man. Het blijkt een relatie van hem uit het Rotterdamse, van het RSB. Ze waren in gesprek over muziekonderwijs. Een onderwerp waar ik, bij een eerdere gelegenheid, met Bauke over sprak. Gedrieën praten we erover verder.

Porgy & Bess

Tijdens de tweede keer dat hij mij aanspreekt bij een gelegenheid, nodigt hij me uit voor een optreden. Nu weet ik even niet meer of het voor een uitvoering was van Porgy & Bess of Westside Story. De repetities ervoor zijn kort daarvoor begonnen en het optreden zal eind van dat jaar plaatsvinden.

De uitnodiging komt niet. Daar ben ik niet rouwig over, anders zou ik zelf wel wat initiatief hebben ontwikkeld. Maar ik spreek Bauke er bij de eerstvolgende ontmoeting wel vriendelijk op aan. Uit zijn reactie begrijp ik dat het allemaal wat anders is gelopen dan hij had gedacht of gehoopt. Ik weet niet meer of het de voorbereiding was, het optreden zelf of de mogelijk afgelasting daarvan. Het werd me wel duidelijk dat ik er niets aan had gemist.

Vriendschap

Ik was geen vriend van Bauke Schut, wel meer dan een vage kennis. Erik, een vriend van me, zou in mijn plaats hebben gezegd, ‘Bauke had tot mijn eerste cirkel kunnen behoren’. Erik legt dat uit met dat je bij een persoon verwantschap, respect en vertrouwen voelt in elkaars aanwezigheid. Dat kan afhankelijk van de omstandigheden leiden tot een vriendschap.

Het contact bleef tussen Bauke en mij beperkt tot de ongeveer twaalf ontmoetingen tijdens gelegenheden die hij vanuit zijn functie bezocht. Het was een contact zoals je er op meerdere kunt terugkijken in je leven. Soms groeit er een vriendschap. Vaak blijft het bij korte ontmoetingen.

Afscheid van Bauke Schut

Kippenvel bij het besef van het overlijden van Bauke Schut kent velerlei verklaringen. Het is de schok bij het op te jonge leeftijd overlijden van een kennis die ik een langer leven had gegund. Met de haartjes op mijn armen overeind zie ik hem voor me, zoals ik hem leerde kennen tijdens de ontmoetingen. Ongetwijfeld had hij veel meer kanten dan die rustige bescheidenheid die hij daar toonde.

Het is echter ook de confrontatie met de betrekkelijkheid van het leven. En het inzicht dat je de man met de zeis soms al van verre ziet aankomen, maar dat hij ook onverwacht voor je deur kan staan. In deze tijd van afstand door corona-maatregelen maakt de snelheid van die man voor de achterblijvers niet uit. Doordat het contact minder is komt het overlijden van een kennis altijd onverwacht.

Van Bauke Schut kan ik slechts afscheid nemen zoals hij dat vaak deed bij onze ontmoetingen. Dan zei hij, ‘tot een volgende gelegenheid’. Wie weet.

Het portret tijdens de vergadering is een uitsnede van een foto gemaakt door Jan van Dam