Wadlopen
‘We gaan wadlopen met Willem Wad’, vertelde de sergeant. ‘Dus maak je borst maar nat’, zei hij er gevat rijmend achteraan. Willem Wad was toen al een legendarisch wadloper en de verhalen op de kazerne werden geleidelijk sterker. Met zijn zestigen gingen we naar Pieterburen.
Daar stond een bijzondere man met een grote baard op ons te wachten. Zo eentje met de zonderlinge eigenheid van iemand die het liefst alleen is, maar zich prima kan koesteren in de aandacht van groepen.
‘Ha, eindelijk een stel robuuste kerels’, begon hij, ‘daar kunnen we wel een alternatieve route mee lopen’. Dat werd het. We trokken door vochtige zandvlakten waar je tot je knieën inzakte en door plassen waarin je tot je kin in het water liep. Wij vochten onszelf stapje voor stapje uit het zand. Willem verhaalde onderwijl onvermoeid over de vogels, de planten en zijn markante leven.
Maar geleidelijk werd hij stiller. Hij wilde het nog niet toegeven, maar de tij(d) begon te dringen. Terwijl we inmiddels moe waren van dat zware wadlopen, begon hij het tempo te verhogen. De enkeling die iets vermoedde, kreeg steevast het antwoord dat er niets aan de hand was. Tot we uiteindelijk met een laatste krachtsinspanning en op een drafje het vaste land onder onze voeten wisten.
‘Ja’, gaf Willem toen toe, ‘de route was misschien iets té alternatief’.
Richard Diks (1957), Apeldoorn
verschenen in het boek ‘Achterkant van het Polygoon journaal’
foto uit archief Deuxième/Polyvisie.
Het verhaaltje is een bedachte associatieve herinnering van iemand bij de foto.
Een willekeurig bericht
Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.