Tegenover ons ouderlijk huis was een klooster. De broeders daar beheerden een groot landgoed dat bestond uit bos, tuin en groente- en fruitakkers. De fruitakkers grensden aan de straatzijde en er was niets leuker dan daar te spelen. Dat mocht natuurlijk niet, maar dat maakte het des te leuker.
Voor ons huis was het landgoed ommuurd, dat maakte het wat lastiger. Verderop, buiten het zicht van ons moeder, konden we echter eenvoudig over een afrastering met prikkeldraad in het bos van het klooster komen. Dan liepen we aan de andere kant van de muur terug naar het fruit dat er, juist in de vakanties, heerlijk bij hing. We deden ons te goed aan aardbeien, kersen, peren en appels tot die ene broeder, een kleine kalende molligerd, ons achterna kwam. We hoorden hem al van verre aankomen en ik vraag me nog steeds af of hij het echt zo vervelend vond dat we daar ‘zijn’ fruit plukten.

Maarten Vanosmael (1954), Tilburg