Regelmatig rijd ik over de snelweg A12 tussen Utrecht – Maarn/Maarsbergen. De weg wordt er verbreed. Begin van het jaar vond er een kaalslag plaats aan beide zijden van de weg. De afgelopen maanden werd geleidelijk de contour duidelijk van wat de nieuwe snelweg moet worden.

Elke dag is het nog een verrasing, maar een paar maanden geleden vond ik het eigenlijk het leukst. Over het hele traject zag je mannen en enkele vrouwen bezig. Bij de oprit Maarn stond een groepje mannen in overleg, een paar kletsten bij een aggregaatwagen, enkele anderen waren een berg zand aan het verplaatsen. Verderop, ter hoogte van Odijk, werkten mannen aan een brug (viaduct?). En bij Driebergen werd de nieuwe afrit geasfalteerd.

Ik kwam er ook ’s nachts langs. Dan stonden er soms wel ruim honderd vracht- en andere bouwwagens en minstens driehonderd man in de vluchtstrook te wachten tot ze aan de slag mochten.

Werken aan de A12

Het aanleggen van de nieuwe rijstroken en wat er verder nog wordt gedaan, gebeurt volgens een strak schema en zonder noemenswaardig oponthoud. Weken geleden was al bekend dat vanaf 28 oktober, enkele dagen ernstige verkeershinder gaat plaatsvinden. Het heeft ongetwijfeld te maken met het samenvoegen van de oude en nieuwe rijstroken. Vandaag reed het verkeer voor het eerst op de nieuwe rijstroken en zijn de oude even niet meer in gebruik.

Regelmatig moest ik tijdens het kijken naar de wegwerkzaamheden, denken aan mijn eigen werk. Wat een genot is het werk te hebben dat begint met een plan of idee en waar je geleidelijk, maar over niet al te lange tijd, het resultaat van dat plan kunt ervaren, vastpakken etc. Dat is toch het mooiste dat er is. Veel mooier dan het werk van de ambtenaar die een beleidsstuk schrijft, dat daarna meestal voorgoed ongebruikt in een la verdwijnt.

Fysiek resultaat

A12 Shell station – Foto 1952 Deuxieme/Polyvisie

Het mooiste voorbeeld van zo’n naar tastbaar resultaat werken vind ik overigens vioolbouwen. Toen Richard Vierbergen en ik jaren geleden een film maakten over het Orlando Kwartet en Stradivarius, namen we contact op met vioolbouwer Lambert Houniet. Hij vertelde over Stradivarius en vioolbouw.

Lambert toonde het blok hout uit Cremona en liet de verschillende stadia zien van zagen, schaven en snijden om uiteindelijk de viool te krijgen. Nadat deze was gelakt en besnaard kon Emmy Verheij er op spelen. Van blok hout naar een volle concertzaal. In die zaal genieten mensen zichtbaar van een productieproces dat in zijn geheel door twee handen is uitgevoerd.

Mijn werk ook arbeidsintensief

Een tiental handen zijn nodig bij het productieproces van mijn werkzaamheden. Afhankelijk van het soort werk, van folder tot film, zijn er vormgevers, fotografen, drukkers en anderen bij betrokken. In de meeste gevallen is de klant de laatste aan wie ik kan zien of het werk wordt gewaardeerd. Dat zijn klanten mijn werkzaamheden waarderen hoor ik hooguit later van hem als zijn verkopen zijn gestegen, er minder vragen zijn omdat de voorlichting is verbeterd etc.

Werken aan de weg

Bij het verbreden van de A12, de oudste snelweg van Nederland, zijn heel veel handen nodig geweest. Van de bomen- en struikenkappers tot de man die het laatste pionnetje weghaalt als de klus is geklaard, hebben wellicht een duizend paar handen hun deel van de werkzaamheden verricht. We zullen er als automobilist ongetwijfeld van genieten (als de verbreding inderdaad tot betere doorstroom van het verkeer leidt). De vele wegwerkers zullen het niet weten. Zij zijn dan al weer met de volgende klus bezig, met slechts de voldoening dat ze hebben bijgedragen aan het verwezenlijken van een plan ter verbreding van een snelweg tot een zichtbaar eindproduct.

We staan te weinig (even) stil bij het werk aan de weg?!. Vanaf deze plek … BEDANKT.

De foto in de header toont de A12. Het was de eerste rijksweg in Nederland. waarvan op 15 april 1937 het eerste deel was aangelegd (foto Deuxieme/Polyvisie)