Afgelopen week vond ik weer een aantal foto’s van popconcerten. Mijn moeder zocht op haar zolder naar oude ski-kleding van mij. Die moest in een doos liggen tussen de dozen met boeken die ik bij haar heb opgeslagen. Ik wist zeker dat ik die doos met mijn ski-kleding al lang had weggehaald. Maar soms moet je daarvan fysiek bewijs leveren.

Dus dook ik na jaren weer eens achter de schotten. Gelukkig was ze na het verwijderen van twee dozen met boeken overtuigd van mijn gelijk. Alvorens de dozen terug te plaatsen, keek ik er even in. Bovenop lag een blauwe multomap. Daarin had een ex-vriendin ooit een begin gemaakt voor een fotoboek. Naast allerlei portretfoto’s die ik ooit maakte, bestond die ook uit entreekaartjes en foto’s van popconcerten.

Entreekaartjes van popconcerten

Die map met onder andere foto’s van popconcerten hield ik dus buiten de doos die ik terugplaatste. Leuker dan de afdrukken van foto’s, waar ik ook nog alle negatieven en dia’s van heb, vond ik de entreekaartjes. Ik moet er heel veel hebben, maar ze zijn her en der verspreid.

Het moeten er minstens 150 zijn. De meeste vanaf 5 VWO toen ik met een klasgenoot concerten ging bezoeken. Wat er al snel minstens een per week werd. Maar ook van enkele jaren ervoor en erna. En meerdere keren Queen, Genesis en de Rolling Stones.

Den Haag, en niet de Kuip

Het leuke van die kaartjes is dat ze feiten rond herinneringen verbeteren. Ik dacht bijvoorbeeld jaren dat een bizarre situatie na een concert van de Rolling Stones in de Kuip had plaatsgevonden. Maar het was in het stadion van FC Den Haag, bleek uit de entreekaartjes uit 1976.

Bij het verlaten van het stadion moesten alle veldbezoekers door één opening. Dat werd een enorm gedrang in de trechter die daar ontstond. Sommige mensen vielen en andere liepen of vielen erover heen. Met de vrienden waarmee ik dat concert bezocht op één van de twee dagen hield ik me vast aan het hek. Vandaaruit trokken we gevallen mensen uit de menigte. Het was eng, maar het leek ons een onuitgesproken opdracht.

Een goedkope truc bij Cheap Trick

In de map vind ik het entreekaartje van Cheap Trick. Appie, de klasgenoot, en ik hadden een plek op rij 3 in de Arena van Ahoy. Tijdens het concert kwam ineens een groep jongens van achteruit naar voren.

Op een gegeven moment kreeg ik een mes tegen mijn borstkas met de mededeling dat ik plaats moest maken. Appie en ik hadden de verruwing al bij eerdere concerten, kort daarvoor, al opgemerkt. We vonden het mooi geweest. Het werd het laatste popconcert in de regelmaat van onze bijna wekelijkse concertbezoeken.

Foto’s van popconcerten

In het boek zijn niet veel foto’s van popconcerten geplakt. Er moeten zich nog veel foto’s los in andere dozen bevinden. Vaak nog bij de negatief- of positiefstroken in het zakje van de ontwikkelcentrale.

In het boek zijn het ongeveer de foto’s die ik al eerder vond in een mapje. Ik heb geen zin ervoor mijn scanner te starten. Met mijn telefoon maak ik snel wat foto’s en enkele daarvan staan hieronder.

Allemaal verhalen en herinneringen

Bij vrijwel alle entreekaartjes en foto’s zijn er verhalen en herinneringen. Het zijn kleine en grote herinneringen van gebeurtenissen die indruk maakte of juist niet. Meestal rond de band die we bezochten, maar soms ook over zaken rond de concerten.

Uriah Heep

Onderstaande foto van Uriah Heep in het Muziekcentrum in Utrecht doet me denken aan ‘het feestje’ achteraf. Appie en ik liepen rond om foto’s vanaf verschillende locaties te kunnen nemen. Maar we hadden min of meer een vaste plek achter de orgel-opstelling van Ken Hensley; op de foto de plek in de achtergrond.

Daar was ook het trapje naar de kleedkamers. Na de hooguit tien treden kwam je dan in een gangetje met de deuren. Dat wisten we al van het optreden van Harry Saksioni, het allereerste concert in het muziekcentrum. Terwijl de zaal leegliep gingen we ongeveer vijf minuten na de band het trapje af.

Daar dronken we met de band een biertje en cola, en spraken over muziek, Utrecht en onze ‘carrière’ als popfotografen. Na ongeveer drie kwartier gingen ze naar een hotel. We mochten mee, maar dat hebben we niet gedaan.

Manitas de Plata

Van sommige muziek ben ik geen liefhebber. Maar ik houd wel van virtuositeit en het zoeken naar extremen op een instrument. Welk instrument maakt me daarbij niet uit. Alvin Lee (Captain Speedfingers) op zijn gitaar, Carl Palmer met zijn percussie of Bertus Borgers op zijn saxofoon zijn slechts enkele voorbeelden..

Bij Manitas de Plata vond ik de manier waarop hij zijn akoestische gitaar gebruikte interessant. Het was geen reden om zijn concert te bezoeken. Maar Appie had kaartjes geregeld en het was in Utrecht. Bij het tweede nummer begon ik me al te vervelen. Gelukkig vond Appie het ook al snel genoeg. Virtuositeit is leuk, maar het was bij Manitas de Plata meer van hetzelfde in onze beleving. Na het derde nummer, kan ook vierde of vijfde zijn geweest, verlieten we het muziekcentrum.

Genesis

Naar concerten van Genesis zijn we vaker geweest. In mei 1978 in de Groenoordhallen in Leiden. Dat was het concert waar de meute voor een deur stond. Ik zei tegen Appie, en een vriend van hem die mee was, dat we bij een andere deur moesten gaan staan. Wij wilden bij het concert vooraan staan om foto’s te maken. Het was een gevoel (intuïtie) geweest. Maar de deur waar wij uiteindelijk stonden ging als eerste open en we konden als eersten naar binnen.

Later dat jaar gingen we ook weer naar het concert in de Ahoy hal in Rotterdam. Daar hadden we ze het jaar daarvoor ook gezien. En later nog weer in de Groenoordhallen, in de Kuip en Ahoy.

Elton John en Billy Joel

Rond de concerten van Elton John en Billy Joel heb ik meerdere herinneringen. Veel daarvan rond de concerten; hoe we er naartoe gingen en dergelijke. Van Elton John herinner ik me ook het concert. Hij speelde voor de pauze alleen en daarna met de gehele band en er waren klassieke muziekinstrumenten. Percussionist Ray Cooper stal de show in dat tweede deel.

Maar waar was dat concert? Ik dacht altijd in Den Haag, maar ik twijfel nu. En Billy Joel, dat was toch ook in Den Haag. Op een site zie ik dat Joel slechts een keer in Nederland optrad in die tijd. Dat was in de Koepelkerk in Amsterdam. Ik kan me niet voorstellen dat ik hem daar zag. Vond ik ook van dat concert de entreekaartjes maar terug…

De opnamen hierboven zijn gemaakt met mijn telefoon. Daardoor zijn ze bij vergroten wat wollig, alsof ze zijn gefotografeerd door een raam met motief. Dat komt door de lens en opnametechniek van een telefoon. Ik ga daar nog eens iets over schrijven.