Tijdens de maandelijkse filmavond bij Paul keken we twee weken geleden naar Asteroid City, de nieuwste film van Wes Anderson. Evenals de andere films van Wes Anderson wil ik die graag zien. Zijn films zijn een genre op zich, zeg ik tegen mijn vrienden. Mijn favoriete films zijn het niet. Maar Wes Anderson pakt een onderwerp altijd op zijn heel eigen wijze aan. En toont zich ook creatief in de uitwerking in een film.

De meest recente film van Wes Anderson is weer nauwelijks vergelijkbaar met zijn eerdere films, die ook niet op elkaar lijken. Het vleugje absurde zit altijd in zijn films waarin humor en drama samenkomen. In Asteroid City bovendien met een lange rij bekende acteurs.

Wes Anderson, aangenaam verrast

Gisterenavond had ik tijd over voor ik vond dat het bedtijd was. Het was te kort om nog een taak van het to-do-lijstje te doen of een film op te zetten. Ik rolde wat langs het aanbod van Netflix op zoek naar iets van een half uurtje.

De titel ‘The Wonderful Story of Henry Sugar’ trok mijn aandacht. Dat was toch een boek van Roald Dahl. Na een druk op de ‘OK’-knop van de afstandsbediening verscheen informatie. Inderdaad, een verhaal van Roald Dahl speciaal voor Netflix gemaakt door Wes Anderson. Met 39 minuten paste het in mijn gewenst tijdsinterval, dus drukte ik nogmaals op de ‘OK’-knop.

Wes Anderson en het wonderlijke verhaal

De eerste aangename verrassing, dat Wes Anderson zo snel alweer voorbijkwam, was heel persoonlijk vanwege de filmavond kort daarvoor. De tweede verrassing was aangenaam vanwege de film. Het bleek weer een creatieve uitwerking met een vleugje absurditeit, dat ook al in het verhaal van Roald Dahl zit. Maar ook de manier waarop het verhaal wordt verteld was bijzonder. En alleen al daardoor is de film (filmpje) zeker een aanbeveling voor diegenen die eens wat anders willen dan films in hun eigen favoriete genre.

De gebruikt de onder andere de stop-motion animatietechniek. Die techniek gebruikte hij eerder in de verfilming van ‘Fantastic Mr. Fox’, ook naar een verhaal van Roald Dahl. Maar Wes Anderson zet ook leuke stijlvormen in. Zoals bij het wisselen van decors, het in beeld komen van toneelknechten, het gebruik van de camera in het algemeen bij opname van scènes en het snel wisselen van kleding en rekwisieten om tijdsverloop aan te geven.

Bovendien spreken acteurs spreken in de camera. Daarbij gebruiken ze een boeken-voorleestekst waardoor de vertelling nadrukkelijker naar voren komt. Ik kom daar zo dadelijk op terug.

The Wonderful Story of Henry Sugar

Het wonderlijke verhaal van Henry Sugar (in Nederland Hendrik Meijer) gaat over de rijke erfgenaam en domme gokker Henry Sugar. Hij vindt een boekje in zijn vaders boekenkast met het verhaal van een Indiase goochelaar. Die leerde zich röntgenzicht aan door zijn aandacht te focussen op één ding en zich dus niet te laten afleiden door andere gedachten. Het duurde jaren om het te vervolmaken.

Henry Sugar traint zich daarna ook in dit zien zonder ogen. Het duurt bij hem ook een tijd. Maar daarna zet hij het in om veel geld te winnen bij gokken. Inmiddels heeft hij wat levensinzichten opgedaan, waardoor hij zijn winst gebruikt voor het opzetten van ziekenhuizen en scholen.

Een Roald Dahl serie

Na afloop van het filmpje over Henry Sugar bleek het deel uit te maken van een Roald Dahl serie. Wes Anderson (wiki) had er nog drie verfilmd, The Swan, The Rat Catcher en ‘Poison. Die bleken in plaats van 39 minuten slechts 14 minuten. Dus keek ik ook nog even naar ‘The Swan’.

In dat filmpje speelt de Britse acteur Rupert Friend bijna een monoloog waarin de boeken-voorleestekst goed zicht- en hoorbaar is. Het verhaal wordt verteld. Daarbij zet de acteur een andere stem op bij het gebruik van directe rede van iemand in het verhaal. Waarna hij vervolgt met in zijn eigen stem, ‘zei hij’. En de bijhorende mimiek bij de uitspraak of vertelling.

The Swan behoort wat mij betreft niet tot de sterkste verhalen van Dahl. De verteltechniek in beeld vond ik daardoor zelfs nog leuker dan het verhaal. En wat ik zei, Wes Anderson werd mede daarmee een aangename verrassing.

Zie ook het bericht ‘filmnachten‘ of ‘Fraaie filmposters van Pete Marjaric’.