Alleen al vanaf het millennium is er veel Alzheimer onderzoek gedaan. Ik vond bij een wetenschappelijke bron al bijna 150.000 onderzoeken met ‘Alzheimer Disease’ in de titel. Dat ik op zoek ging had meerdere redenen. Ten eerste de verhalen van een paar relaties en ten tweede een onderzoek waar ik op werd gewezen.

Drie voorbeelden

Ik vertel hier kort het verhaal van drie van de vijf relaties. Via hen heb ik al meer verhalen kunnen verzamelen. Maar die eerste vijf beschouw ik als uit de eerste hand.

De ‘vergeetachtige’ vader

Klaas, een van de relaties, heeft zoals iedereen een vader. Deze man is eind zestig. Het viel Klaas op dat zijn vader bij de bezoeken vaak meerdere keren in korte tijd hetzelfde vroeg. Hij deed het af als conversatiegebrek. Klaas komt eens in de week bij zijn vader. Verder krijgt de man weinig bezoek en hij gaat er zelf ook nauwelijks op uit. De keren dat zijn zoon komt wil de man wellicht praten, maar veel onderwerpen zijn er niet.

Toch stapte Klaas op een gegeven moment af van zijn vermoeden en raadpleegde een huisarts. Die constateerde bij een bezoek aan de vader beginnende dementie. Verder dementie of Alzheimer onderzoek zou nodig zijn om het geheugen, taalvaardigheid en dergelijke van de vader te testen. Klaas herinnerde zich het verhaal van een kameraad van de sportvereniging. Die had zijn vader iets gegeven waar die man direct van opknapte. Baat het niet, dan schaadt het niet .

Na een gesprek met de kameraad ging hij dagelijks even bij zijn vader langs. Dan gaf hij hem een microdosering van een werkzame stof die hij van de kameraad had gekregen. Na vier dagen constateerde Klaas al verbetering. Hij kon een gesprek voeren met zijn vader, zonder dat deze vijf keer binnen enkele minuten hetzelfde vroeg.

De moeder met geheugenproblemen

Els merkte dat het korte termijngeheugen van haar 59-jarige moeder snel minder werd. Handelingen die de moeder al jaren deed gingen nog redelijk goed, wel trager. Koken kon ze dus nog. Maar recentere activiteiten waren telkens bijna onmogelijke opgaven voor de moeder. De bediening van de twee jaar oude televisie kreeg ze niet onder de knie.

Het was niet de enige constatering die Els deed. Tijdens een gesprek met haar moeder merkte ze ook dat er iets met het korte termijngeheugen niet goed ging. Als Els iets vertelde kon haar moeder het zich al na een paar zinnen niet meer herinneren. Dan vroeg ze weer naar iets dat Els kort daarvoor al vertelde of waar ze antwoord op had gegeven.

Els sprak erover met vriendinnen. Een van hen vertelde een verhaal dat nu lijkt op het verhaal van Klaas en Els. Ze zorgde dat Els een product kreeg dat met microdosering moest worden gegeven. Els zag haar moeder ook al na een paar dagen verbeteren. De moeder werd niet zo perfect als Els zou willen. Maar na bijvoorbeeld uitleg over het gebruik van de afstandsbediening van de televisie bleef dat wel veel langer hangen.

De moeder van Carla

De moeder van Carla ging achteruit in algehele zin. Ze kreeg lichamelijke en geestelijke problemen. Carla maakte zich zorgen. Ze ging op zoek naar de mogelijkheden in de zorg, een omgeving waar ze nauwelijks bekendheid mee had. Een eerste test van tien minuten wees uit dat haar moeder inderdaad geestelijke problemen had. Het is een wereldwijd gebruikt Alzheimer test, de zogenaamde MMSE vragenlijst, die verschillende hersenvaardigheden meet. Daarmee ontstaat een indruk van oriëntatie in tijd, rekenen, taal, concentratie, visueel inzicht en meer.

De score was zodanig dat een geriatrisch onderzoek werd voorgesteld. Carla ging een middagje met haar moeder naar het ziekenhuis. Daar deden ze allerlei testen met CG, ECG en meer van die afkortingen. Aan het eind van de middag hield de geriatrisch arts een betoog, waaruit Carla constateerde dat er wel wat aan de hand was. Het was nog niet ernstig, maar er was op zijn minst beginnende dementie en daarnaast nog wat medische problemen.

Een paar weken later sprak Carla met een vriend over haar moeder. Daarbij vertelde ze vooral over praktische zaken die lastiger werden. De vriend vertelde over het product en Carla werd nieuwsgierig. Ze overlegde met haar moeder (als ik me goed herinner is ze halverwege de zeventig). Enkele dagen later begon de moeder het product in microdosing tot zich te nemen bij het avondeten. Weer enkele dagen later begon ze weer te puzzelen, borduren en de krant te lezen. Dingen waarmee ze een paar maanden daarvoor was gestopt.

Meer voorbeelden en onderzoek

In korte tijd kreeg ik nog twee voorbeelden als bovenstaand. Het gebruikte product bleek in alle gevallen ongeveer hetzelfde. Ik ging kijken of ik er meer over kon vinden in wetenschappelijk onderzoek. Er is echter nog weinig tot niets over te vinden.

En ik beloofde dat ik verder niets zo onthullen over het door hen nog steeds gebruikte product. Niet omdat het illegaal is, maar wel een beetje in een hoek zit waar uit onwetendheid snel vervelende vragen worden gesteld.

Alzheimer onderzoek en een belofte

Bladerend door de titels van Alzheimer onderzoek zie ik allerlei mogelijke beloftes. Mogelijke, want wetenschappers houden altijd een slag om de arm. Dan stuit ik op een interessante titel. Het luidt: Porphyromonas gingivalis in Alzheimer’s disease brains: Evidence for disease causation and treatment with small-molecule inhibitors. Dat betekent dus ‘Porphyromonas gingivalis in de hersenen van de ziekte van Alzheimer: Bewijs voor de oorzaak van de ziekte en behandeling met remmers van kleine moleculen.

Porphyromonas gingivalis is een bacterie. Het is vooral een veroorzaker van tandvleesaandoeningen. Maar het kan ook leiden tot vaginale klachten. In de mond maakt het enzymen en giffen aan die eiwitten van de mens tegenwerken en afbreken. Daarna verwoest het tandweefsel en dringt verder door in het lichaam.

De bacterie behoort niet tot de normale microbiota in de mond. En de aanwezigheid verschilt van persoon, afhankelijk van genetica en algehele gezondheid. Maar vooral ook door mondhygiëne. Goede mondverzorging kan helpen de groei van deze bacteriën onder controle te houden. Dus regelmatig poetsen, flossen, tandartscontroles en halfjaarlijks bezoek aan de mondhygiëniste.

Porphyromonas gingivalis en Alzheimer

Inhet hierboven genoemde Alzheimer onderzoek ontdekten het team van 26 wetenschappers een aantal dingen. Eenvoudig gezegd werden de bacterie en diens aangemaakte giffen aangetroffen in de hersenen van Alzheimer patiënten. Het vermoeden is dat ze daar op zoek gaan naar ijzer, hun voeding.

Maar vooral de gifstoffen beschadigen daarbij de hersenen. Bij muizen resulteerde een Porphyromonas gingivalis-infectie in hersenkolonisatie (zeg maar, aanwezigheid en groei van aantal bacteriën). En de infectie gaf een verhoogde productie van een peptide die betrokken is bij de vorming van amyloïde plaques in de hersenen. Bij zowel onderzoek in het lichaam van de muizen als daarbuiten in hun weefsel constateerden de onderzoekers dat de gifstoffen neurotoxisch waren. En dat ze een schadelijk effect hadden op een eiwit dat zorgt voor een normale hersenwerking.

Onderdrukken van de gifstof verminderde de bacteriële belasting van de herseninfectie en het hield de productie van de peptide tegen. De ontsteking aan de hersenen verminderde en daarmee werden neuronen gered in de hippocampus. Dat is het onderdeel van de hersenen dat een belangrijke rol speelt bij het opslaan van informatie in het geheugen, en bij ruimtelijke oriëntatie en controle over delen van het gedrag.

De conclusie is dit Alzheimer onderzoek is dat het onderdrukken van de gifstoffen waardevol kan zijn bij de behandeling van de ziekte van Alzheimer.

Alzheimer en amyloïde plaques

Voor en na bovengenoemd onderzoek zijn meerdere onderzoeken verschenen over de bacterie Porphyromonas gingivalis en de relatie met Alzheimer. Los van deze bacterie waren veel wetenschappers er al van overtuigd dat het genoemde amyloïde plaques (samenklontering van het eiwit amyloïde) de oorzaak is van Alzheimer.

Zij toonden al aan dat Alzheimer drie kenmerken heeft die min of meer na elkaar plaatsvinden:

1. Eiwitten (voornamelijk amayloïde) klonteren tussen de zenuwcellen van de hersenen samen tot ophopingen die plagues worden genoemd.
2. Eiwitten (voornameljik tau) vormen in de zenuwcellen van de hersenen verstrengelde vezels die tangles worden genoemd.
3. De hersenen van mensen met Alzheimer krimpen.

De plagues en tangles verstoren de normale functie van de hersencellen. Ze worden gezien als de oorzaak en versnellers van de ziekte van Alzheimer. Kennis van, of beter begrip van, de klontering en vezelvorming van de eiwitten is wel essentieel genoemd voor het ontrafelen van mechanismen achter de ziekte van Alzheimer.

IJzer en Alzheimer

Door de constatering van het genoemde Alzheimer onderzoek kwamen enkele wetenschappers met suggesties. Zoals het toedienen van een ijzerchelator bij de behandeling van Alzheimer. Dat is niets anders dan een stof die zich hecht aan ijzer. Het wordt al gebruikt bij een overschot aan ijzer in het lichaam. Het ijzerchelator zou dan het beschikbare ijzer in de hersenen verminderen. En daarmee de groei en kolonisatie van de bacterie in de hersenen tegengaan.

Er zijn dan natuurlijk ook wetenschappers die daarop reageren. Zij benadrukken dat de complexe relatie tussen gemeenschappen van micro-organismen interessant zijn om te onderzoeken. Zeker ook die in de mond. Maar dat nog veel onderzoek nodig is om de effectiviteit van voorgestelde behandelingen te begrijpen.

Het product en Alzheimer

Heeft het product dat Klaas, Els, Carla en anderen gebruiken nut? Kijkend naar Alzheimer onderzoek zou je zeggen van niet. Wetenschappers zijn er nog lang niet uit. Tot die tijd zal het aantal mensen met de ziekte van Alzheimer blijven groeien.

Maar in het dagelijks leven. Waar artsen en anderen graag spreken van kwaliteit van leven. Natuurlijk heeft het dan nut. Als de vader van Klaas zijn dagen doorbrengt met zijn hoofd naar beneden in een halve slaapt en door ‘het product’ actiever wordt. En als de moeder van Carla daardoor weer puzzelt en borduurt. Doe dan maar zo’n product, zou ik zeggen.

Wellicht dat ze niet echt genezen. En zelfs als ze even schadelijk zijn als de Porphyromonas gingivalis-bacterie of amyloïde eiwitten in het algemeen. Ze lijken toch iets te doen dat de kwaliteit van leven verhoogt. Is dat de zorg waar de arts met de eed van Hippocrates op doelt.

Zie ook het bericht ‘de ziekte van Alzheimer bestaat niet‘ of ‘weg met de ziekte van Alzheimer‘