‘Natuurlijk ken ik spinnenmeditatie’, zeg ik, als Ronald me vraagt of ik weet wat Ya Hou is. Het is de bekende spinnenmeditatie die in Zuid Korea begon. Daarna verspreidde het zich geleidelijk een beetje in andere landen. Vooral naar landen waar pseudo-spirituele groepen actief zijn.

‘Het is een behoorlijk tijdrovende bezigheid’, merkt Ronald op. ‘Maar het is wel leuk. Het verdiept een relatie, je zou het met een vriendin moeten doen.’ Hij zemelt nog even door over Tantra en Kama Soetra. Volgens Ronald versterkt de spinnenmeditatie de verbinding tussen twee mensen. Een verbinding van lichaam en geest, en ook van hart en ziel.

Spinnenmeditatie, het begin

Ya Hou is de spinnenmeditatie die dus begon in Zuid Korea. Twee monniken, Hong Jiwon en Park Min-jong, ontdekten het eind 17de eeuw bij toeval. Ze zaten rond het middaguur in hun klooster op de binnenplaats, tezamen met andere monniken. Daar mediteerden de monniken dagelijks in vier rijen.

Terwijl Hong en Park daar op korte afstand van elkaar zaten begon een spinnetje een web te bouwen tussen hen in. Park Min-jong zag het spinnetje van zijn schouder springen. Het landde op Hong Jiwon en kroop daar omhoog naar diens schouder. Vandaar sprong het weer richting Park. Het was Hong nu ook opgevallen.

Web-behoud in meditatie

Nog steeds in meditatie, in een klooster waar niet wordt gesproken, volgden beiden de opbouw van het spinnenweb. Na het beëindigen van de meditatie stonden de andere monniken op. Maar Hong en Park bleven zitten, alsof ze het hadden afgesproken. Geleidelijk begrepen de andere monniken dat er iets aan de hand was en sommigen zagen het zelfs. Terwijl iedereen zijn taken weer oppakte bleven Hong en Park zitten.

Rond negen uur ’s avonds keken Hong en Park elkaar betekenisvol aan. Ze begrepen elkaar zonder te hoeven spreken. Het spinnenweb moest in takt blijven. Als één orgaan stonden de twee monniken voorzichtig op. Door synchroon te bewegen bleef het web heel. Het had een beetje geschommeld, maar niet meer dan het bij een zucht wind zou hebben gedaan.

Verbonden lichamen

Het opstaan had ongeveer twintig minuten geduurd. In die korte tijd was het Park en Hong al opgevallen dat het synchroon bewegen gemakkelijk ging. Het was inderdaad alsof hun lichamen waren verbonden als één organisme, merkte Park daarover later op.

Nadat ze bijna negen uur in meditatiehouding hadden gezeten was het opstaan een uitdaging geweest. Toen ze eenmaal stonden moest er een vervolg komen. Nadat ze even voor zichzelf vertrouwd werden met de situatie keek Park naar Hong. Die keek terug en knikte. Het was duidelijk dat ze verder wilden, met wat een monnik later spinnenmeditatie zou noemen.

Spinnenmeditatie, in beweging

Park en Hong wisten staand nog niet direct wat een vervolg zou kunnen zijn. Op andere dagen zouden ze rond deze tijd naar hun eenvoudige en sober ingerichte cel gaan. Daar zouden ze zich voorbereiden op de nacht. Maar wat konden ze nu doen. Op dat moment wenkte de abt hen naar hem toe te komen. Het was duidelijk een teken door te zetten.

Voetje voor voetje liepen Park en Hong in een op elkaar afgestemde beweging richting de abt. Dat ging verrassend goed. Met het spinnenweb ongedeerd tussen hen in kwamen ze bij het kloosterhoofd. Daar keken de drie elkaar even kort aan, waarop de abt aangaf hem te volgen.

Slaapstoelen

Muziekstoel, handig voor spinnenmeditatie

Het ging langzaam, maar ze kwamen in de kamer die de abt voor hen had bedacht. En voorbereid. Want in de kamer waren twee stoelen neergezet waar duidelijk over was nagedacht. Ze leken op primitieve uitvoeringen van stoelen die we nu muziekstoelen zouden noemen; ideaal om in een half lig-/zithouding de spinnenmeditatie voort te zetten.

Opmerkelijk snel en eenvoudig lukte het Hong en Park een houding te vinden in de stoelen. Terwijl het spinnetje op zijn gemak heen en weer wiegde in het web. Zo gingen ze gedrieën de nacht in. De spin liep voor zijn rust naar het midden van zijn web. Van echt slapen kon bij Hong en Park geen sprake zijn. Toch zullen zij rust hebben gevonden. Wat uiteindelijk hielden zijn hun spinnenmeditatie acht dagen vol.

Spinnenmeditatie, vervolg

De monniken van het klooster waren allen goed geoefend in mediteren. Ze konden daarbij in diepe concentratie hun hartslag vertragen en hun ademhaling verlagen. Dat zal ongetwijfeld hebben bijgedragen aan het succes van de spinnenmeditatie van Park en Hong, wat evengoed door andere monniken had kunnen worden uitgevoerd.

En dat gebeurde. Op allerlei manieren zochten Hong, Park en andere monniken naar manieren de spinmeditatie opnieuw uit te voeren. Uiteindelijk lukte het spinnen herhaaldelijk te verleiden een web tussen twee monniken te bouwen. Voor de verdere geschiedenis verwijs ik graag naar het boek ‘Hier wonen ook mensen’ van Rob van Essen. Hij verwerkte de geschiedenis van Ya Hou, oftewel de spinnenmeditatie, in zijn verhaal ‘het huis aan de Amstel’.

Aanvullende informatie

Spin in het web

Spinnen slapen niet, maar hebben wel rustperiodes waarin hun lichaam zich herstelt. Dan verlagen ze hun activiteit en verkeren in een soort sluimertoestand. Bij sommige spinnen is wel een gedrag ontdekt die doet denken aan de REM-slaap van mensen en andere zoogdieren.

Tijdens de rustperiode zoek de spin een veilige plek. Die verschilt echter per spinnensoort. Bij veel soorten spinnen is de veilige plek de zijkant van het web. Ze zijn daar beschermd, maar kunnen toch het web in de gaten houden. Andere soorten zoeken een plekje buiten het web, bijvoorbeeld onder bladeren of takken. Bij Park en Hong ging de spin naar het midden. Dat is typisch de rustplek van wielwebspinnen. Vanuit het midden hebben ze snel toegang tot alle delen van het web om hun prooien te vangen.

Klooster op eiland van Zuid Korea

Het klooster waar Park en Hong hun spinnenmeditatie begonnen lag op een eiland in Zuid Korea. Volgens een bron was het Honsando, een eiland dat mogelijk inmiddels een andere naam kreeg. Meer waarschijnlijk is dat het Hansan-Myeon (Myeon = gemeente) was. Op de plek waar het klooster zou hebben gestaan is nu een visserijmuseum.

Rond Zuid-Korea liggen overigens ongeveer 3300 eilanden. De meeste van deze eilanden zijn klein en onbewoond, maar er zijn ook enkele grotere en bewoonde eilanden. De meeste eilanden, ongeveer 2000, bevinden zich rond de zuidpunt van het land, vooral rondom de Zuidzee. Meerdere eilanden zijn interessant voor toeristen vanwege de natuurlijke schoonheid (nationale parken) en het culturele erfgoed.

Ya Hou, de spinnenmeditatie

De naam van de meditatie die de monniken gaven aan de meditatie was ‘simsa suggo’, wat letterlijk spinnenmeditatie betekent in het Koreaans. Nadat de meditatie zich verspreidde over de wereld werd het Yo Hou genoemd. Dat betekent ongeveer zoiets als ‘Ja hoor’ of Ja zelfs’.

Waarschijnlijk gebeurde dat nadat het verhaal van Park en Hong als anekdote werd doorverteld. Een aanhoorder zal er wellicht wat schamper, spottend of zelfs sarcastisch op hebben gereageerd, zo van ‘ja hoor, spinnenmeditatie. Twee monniken die acht dagen met een spinnenweb tussen zich in leven…’

Met dank aan Rob van Essen. Lees ook ‘spinnen en hun psychedelische kunst‘

NB. Ik las een interview met Rob van Essen in het Belgische tijdschrift HUMO. Daarin vertelt hij dat het verhaal over de spinnen begon toen er werkelijk een web tussen de fiets van hem en een ander zat. Met wat achtergrond kennis schrijft hij dan een verzonnen verhaal. Waarbij Van Essen probeert zover mogelijk te gaan in fantasie zonder dat mensen het niet meer geloven. Bovenstaand bericht van mij bouwt voort op het verhaal en is dus, in ieder geval wat betreft de monniken, een verzonnen verhaal.