Twintig jaar geleden overnachtte ik met mijn toenmalige vriendin in hotel New York in Rotterdam. We hadden ons net genesteld onder het dons toen de telefoon ging. Een vriend belde en vertelde dat Andre Hazes een uur daarvoor was overleden. Direct was de showwereld in het land in rep en roer volgens de vriend. Er werd al gesproken over een groots afscheid.

Mijn vriendin kende Andre Hazes goed. Kort nadat hij apart ging wonen van zijn gezin leerde ze hem kennen. Hij verbleef toen in hotel Huis ter Duin in Noordwijk. Ze brachten veel tijd samen door en spraken over het leven.

Het bericht van de vriend kwam voor haar niet helemaal onverwacht. Andre Hazes was twee dagen eerder opgenomen in het Zuwe Hofpoort ziekenhuis in Woerden. Maar ze kende ook het drankgedrag van Andre Hazes, dat moest wel een keer verkeerd aflopen. Anderen en zij hadden hem daarvoor regelmatig gewaarschuwd.

Grootse herdenking van Andre Hazes

Maandag 27 september waren we weer thuis en zaten we om 19:30 uur voor de buis. We zagen tezamen met 50.000 mensen in de Arena en 6 miljoen TV-kijkers de talrijke stoet artiesten voorbij komen. En de bijna even lange rij sprekers. Het was een bijzonder evenement dat, als ik me mijn gevoel goed herinner, schommelde tussen levens- en muziekfeest en rouw.

Bekende artiesten uit die tijd zongen de vele bekende liedjes van Andre Hazes. Zoals ‘Kleine jonge’, ‘Bloed, zweet en tranen’, ‘Droomland’, ‘Geef mij je angst’ en ‘Het is koud zonder jou’. Het had een uitzending van ‘Vrienden van Amstel’ kunnen zijn. En naast de burgemeester van Amsterdam, toen Job Cohen, waren er toespraken van onder andere Andre’s schoonvader Jan van Galen en Hazes’ favoriete voetballer Johan Cruijff.

Foto’s van Andre Hazes

Een aantal jaren later kwam ik in contact met de Amsterdamse filmmaker en fotograaf Dick van der Geld. Hij woonde inmiddels in Almere. Jarenlang was hij een van de beste vrienden van Andre Hazes. Deze vriend maakte daardoor foto’s van Andre op momenten en in situaties waar andere fotografen geen toegang hadden. Bovendien had hij door een nieuwsprogramma op AT5 veel andere artiesten en prominenten gefotografeerd.

De fotograaf vroeg of ik iets met zijn foto’s zou kunnen doen. Ik had immers zelf ook een enorm fotoarchief. De foto’s waren beslist interessant, maar de waarde van foto’s hangt sterk af van het moment, de bekendheid van de fotograaf en/of de verhalen bij een foto.

Verhalen

Nou verhalen over Andre Hazes had de fotograaf genoeg. Niet alleen bij de foto’s, die hij vaak belangeloos en gratis maakte. Hij vertelde me achtergrond verhalen uit het leven van Andres Hazes die me interessanter leken dan de foto’s. ‘Maak er een boek van’, suggereerde ik. Maar dat leek hem te gevaarlijk, hij voorzag diverse rechtszaken.

Later zouden twee andere mensen rond Andre Hazes boeken uitbrengen. Jos van Zoelen, chauffeur en vriend, kwam in 2014 met het boek ‘Andre Hazes en ik’. De tekst op de achterflap belooft een niets verhullende blik achter de schermen. Geen praatjes, maar het echte verhaal met veel seks, drugs en rock & roll (en bier zou ik denken).

En van Robert de Waal, bodyguard en vriend, verscheen op de 20ste sterfdag ‘De schaduw van André Hazes’. Ik denk niet dat enkele van de verhalen die ik hoorde van de fotograaf, en die de genoemde schrijvers ongetwijfeld ook kennen, in de boeken zijn opgenomen.

Stoffige Stilte

Begin jaren tachtig maakten Richard Vierbergen en ik de film ‘Stoffige Stilte’. Het was een documentaire waarin het Orlando Kwartet werd vastgelegd, spelend op instrumenten uit het Koninklijk Paleis in Madrid. Door problemen bij de filmopnames in de voorbereiding van het concert moesten we een nieuwe invalshoek bedenken. Dat werd ’Stradivarius’, waarvoor we violiste Emmy Verhey en vioolbouwer Lambert Houniet benaderden.

Bij de aanvullende opnames in Nederland was John Appel de cameraman. Ik heb bijzondere herinneringen aan de autorit gedrieën terug vanuit Friesland. Daar hadden we onder andere opnames gemaakt van een interview met Emmy Verhey met Richard en een uitvoering van haar van Mendelssohns Vioolconcert in e klein, opus 64. Alsof we de gehele dag paddo’s hadden gegeten werd de terugreis een lange, melige rit, waarbij vooral veel werd gelachen.

Zij gelooft in mij

John Appel bleef camerawerk doen voor films en maakte zelf als filmmaker meerdee documentaires. Met zijn vierde film leerde 1999 het grote publiek hem kennen. In die film ‘Zij gelooft in mij’ volgt hij Andre Hazes een klein jaar. John mocht vrijwel overal filmen.

De carrière van Hazes zat in die tijd, als ik me goed herinner, een beetje in het slop. Dat komt ook in de film naar voren. De film was een doorbraak voor John Appel. Maar het bracht ook Andre Hazes weer onder de aandacht bij een groter publiek. Wellicht leuk die film ter herinnering aan de vele herinneringen de film weer eens te bekijken.

Aanvullende informatie

• Ik schrijf bewust Andre Hazes en niet André Hazes. De e met accent aigu, oftewel een met streepje naar rechts, gebruik ik niet meer. Te vaak ontving ik, voornamelijk vanuit buitenland, berichten waarin mijn naam er alsvolgt uitziet: Ren@#$. Het leek me verstandig het streepje weg te laten, en dat geldt dan natuurlijk ook voor André Hazes.
• Het Zuwe Hofpoort ziekenhuis fuseerde in 2016 met het St. Antonius Ziekenhuis en heet sindsdien St. Antonius, vestiging Woerden.
• Ik weet niet meer waarom het met de foto’s van Dick van der Geld niets is geworden. Mogelijk had hij te hoge verwachtingen bij de waarde.
• Van onze eerste avond in hotel New York heb ik nog foto’s, die ik maakte voor we werden gebeld. Wellicht vanzelfsprekend zijn die niet voor publicatie.
• Natuurlijk heeft Andre Hazes een wikipedia-pagina
• Zie ook het bericht ‘Waar was jij toen Hazes overleed?‘