Afgelopen donderdag had ik een afspraak met Marin van Rijn in zijn stamcafé. Ik wilde zijn mening horen over financiering van enkele projecten uit mijn fotoarchief. Zelf wilde hij niet meedoen, had hij me vooraf gezegd, want hij wilde niet investeren buiten zijn core-business. Zeker niet nu de markt grillig is en al helemaal niet in iets waar hij geen verstand van heeft. Ik heb de afgelopen jaren regelmatig gemerkt dat voor veel mensen de wereld, laat staan het verdienmodel, van beeldbanken onbekend is. Dus alle begrip.

We zaten aan de bar en Marin gaf enkele suggesties en zijn argumenten daarvoor. Maar hij was er niet helemaal bij. De reden daarvoor gaf hij wel, maar die is hier niet relevant. De afspraak liep dus niet helemaal zoals ik had gehoopt. En toen na een klein half uurtje Henk kwam aanlopen, verontschuldigde hij zich ‘nog even wat met Henk doornemen, sorry’, en verdween.

Ik had mijn biertje nog niet op, dus ik bleef nog even zitten. Kort na het vertrek van Marin schoof iemand aan op de barkruk naast mij. Nadat de man een biertje had besteld sprak ik hem aan met een opmerking over de herfstbock uit de tap. We raakten aan de praat. Van het bier en de crisis kwamen we op zijn werk . Maar als snel schakelde hij over naar zijn hobby. Hij was een enthousiast hobby fotograaf en had een afspraak met een vriend die ook fotografeerde. Maar dat ze nu hadden afgesproken om over een managementzaak te praten.

De vriend arriveerde even later, terwijl ik juist had verteld ook wel iets met foto’s te hebben . We praatten gedrieën  verder. Natuurlijk kwam in het enthousiasme over  onze wederzijdse ‘hobby’ ook mijn fotoarchief ter sprake, ideeën en mogelijkheden ter financiering en dergelijke. Ze wilden heel graag het archief zien, de vriend gaf me bij het afscheid zijn kaartje en het initiatief lag bij mij.

Onderweg naar huis dacht ik aan het toeval. Een afspraak loopt niet zoals je hoopt, maar lijkt bedoeld voor iets anders. Dat speelt wel vaak in mijn leven, vind ik. Een vriend die psychologie heeft gestudeerd en toen bij Prof. Tenhaef onderzoek had gedaan, zei me ooit dat ik me dat verbeelde en hij kwam met allerlei statistische informatie. Maar na een tijdje moest hij toch toegeven dat ik wel erg vaak ruim boven het statistisch gemiddelde zat. Ook bij op groen springend licht, gebeld worden door iemand waar ik het net met hem over had en dergelijke.

Maar goed, ik rijd naar huis en denk terug aan de ontmoeting. Het zou mogelijk zijn dat de twee vrienden een spel hadden opgevoerd. Ik heb dat zelf ook wel gedaan, samen met een vriend een beetje ter tijdverdrijf met een kroeggast meelullen (‘iemand voeren’, noemden we dat). Dus thuis natuurlijk direct gekeken naar de website van de vriend, want die zou wat foto’s op internet hebben staan.

WOW. Het is lang geleden dat ik zo ben geraakt door foto’s. Dat  is natuurlijk een kwestie van smaak. Maar los daarvan zal iedereen constateren dat zijn fotografie klopt. De blik van mensen, het lijnenspel in de architectuur, de algehele compositie, de scherptelegging, het licht, de kleur. De formaatspanning, ruimte tussen het onderwerp en de rand van de foto, is maximaal waar dat nodig is en heeft lucht bij andere onderwerpen. Dit is iemand bij wie de camera een onderdeel is van zijn lichaam, zoals de gitaar van Steve Vai een derde arm is. Dit is waarom ik ooit ook ben gaan fotograferen, waarom fotografie kunst mag heten.

Ok, ok, foto’s moet je bekijken en er niet te veel over lullen. Dus ga zelf kijken en genieten. Hij heet Paul Piebinga en dit is zijn website.