Mijn tiende verjaardag viel in deweek van de kermis in Volendam. Met mijn ouders, broers, een oom en tante en hun kinderen logeerde ik bij mijn grootouders. Zaterdagavond keken we met zijn allen naar de eerste aflevering van ‘Ja zuster, nee zuster’. De volgende ochtend vertrokken we al vroeg naar Volendam. Mijn opa kende daar talrijke mensen. “Maar”, zei hij, “tijdens de kermis zijn er mensen vanuit het hele land en zijn de Volendammers anders, opener, losser, emotioneler.” Ik begreep niet wat hij bedoelde.

Toen we aankwamen was het al enorm druk. Mijn oma stelde voor dat de vrouwen hun eigen weg zouden gaan. Uiteindelijk ontstonden meer zelfstandige groepjes. Mijn broers en neefjes wilden in de botsauto‘s en ik maakte met mijn opa een rondgang over de kermis. Dat was een belevenis, want hij kende inderdaad talrijke mensen en dat gaf al snel een vertrouwde sfeer. Overal kregen we drank aangeboden, waarbij ik vanzelfsprekend een fris dronk. Opa, die zelf muziek maakte, stond lange tijd met iemand te praten over het bouwen van een gitaar.

Na enige tijd ging ik in mijn eentje even naar de boten in de haven kijken. Daar was het enorm druk. Allerlei soorten boten brachten mensen naar de kermis en er was haast geen doorkomen aan op de kade. Ik was terug voor mijn opa ongerust was. Hij sprak met een paar oudere mannen over de visvangst, voetbal en muziek. Het was een bijzondere dag want FC Volendam had in één weekend twee competitiewedstrijden gespeeld en beiden gewonnen. Eén van de mannen vertelde dat er een nieuwe, veelbelovende band was die nog geen naam had en die daarom sinds kort BZN ‘66 werd genoemd. Op een gegeven moment keek mijn opa op zijn horloge en knikte. Hij kreeg nog een jonge jenever en beiden pakten we een broodje paling van de schaal die rondging.

We waren vanzelfsprekend de laatsten die op het afgesproken verzamelpunt aankwamen. Mijn oma maakte wat misbaar, maar iedereen was te uitgelaten over de dag om daar aandacht aan te besteden.