Hans Spekman is gisteren gekozen tot nieuwe voorzitter van de Partij van de Arbeid. Al die ontwikkelingen in de verenigingen PvdA en CDA doen me denken aan mijn eigen dode paard ervaring.

Het dode paard

Acht jaar geleden werd ik benaderd door de voorzitter van een vereniging. Ik had hem leren kennen bij een tradionele borrel en daarna altijd contact gehouden. Hij vroeg me in het bestuur te komen van de vereniging, die ik vanaf de zijlijn kende.

Ik vertelde hem na enig onderzoek dat de vereniging volgens mij geen levensvatbaarheid meer had en dat het spreekwoordelijke paard op zijn pad was gekomen, het dode paard waaraan je niet meer zou moeten trekken.

Bestuurlijk

Hij had me al verteld in welke situatie ze zaten. Ik vond daarom dat ik hem mijn bevindingen ongepolijst kon meedelen.

Hij was het niet met me eens en vroeg me hem te helpen door, tegen mijn eigen oordeel/ídeeën/mening in, te kiezen voor een functie in het bestuur. En dan te kijken of er nog wat van te maken was.

Samengaan

Na drie jaar hield ik het voor gezien. We hadden positieve verbeteringen aangebracht. Maar een externe realiteit kun je niet veranderen.

Ik herhaalde bij mijn besluit mijn woorden over het dode paard, van drie jaar daarvoor. De enige manier om nog te profiteren van de positieve mogelijkheden rondom de vereniging, vertelde ik hem, was samengaan met een vergelijkbare vereniging. Ik stapte uit het bestuur.

Fusie/overname

Ruim twee jaar later is de voorzitter aan de slag gegaan met een fusie. En dat is gelukt. Twee verenigingen zijn samengevoegd en de ervaring, leden en dergelijke van de hierboven bedoelde vereniging zijn ondergebracht bij de fusiepartner.

Ik hoorde een half jaar geleden over dit fusieproces, toen ik door de vrouw van de voorzitter werd gebeld. Ze vertelde me dat hij, de voorzitter, altijd wist dat ik gelijk had gehad over de vereniging. Hij had andere zaken rondom de vereniging echter laten prevaleren.

Vergrijzing

Er zijn verschillende redenen waarom ik denk dat de PvdA en het CDA inmiddels ook dode paarden zijn. Mensen als de media- en massapsycholoog Jaap van Ginneken kunnen die redenen veel beter uitleggen dan ik; hoewel hun conclusie dan wellicht niet hetzelfde is als die van mij.

Het komt neer op vergrijzing (‘de vorige generatie koos nog wat de voorouders kozen’), de jeugd (‘deze generatie staat gewoon anders in het leven’), imago (‘een vastgeroest beeld bij mensen kun je niet eenvoudig veranderen), concurrentie (‘de visie van de oude partijen is nauwelijks anders dan die van de nieuwere partijen die vaak een frissere uitstraling hebben’) etc.

PvdA congres

In mijn fotoarchief met ruim 7 miljoen foto’s zou toch ook wel iets liggen over de PvdA. En ja hoor, het PvdA congres in de Rai op 4 februari 1971. Er was ook een ploeg van Polygoon aanwezig en enkele foto’s werden gebruikt in een serie over ‘Verkiezingen in Nederland’. Hieronder enkele foto’s uit de reportage.

Zie over de afbeeldingen ook: origineel materiaal