Zaterdag komen we regelmatig met een paar vrienden bij elkaar en bespreken wat iemand ter sprake brengt. Gisteren ging het over God. De aanleiding was mijn bericht over de PvdA en het CDA. Ik denk dat ze allebei met hun laatste stuiptrekkingen bezig zijn.

Op een gegeven moment komt bij een discussie over het CDA natuurlijk ook God weer om de hoek kijken. En voor je het weet zit je in een religieus filosofisch gesprek, waarin ook nog wat fysica feiten naar boven komen.

Uitdijend heelal

Ik ben niet van de big bang waarbij alles ineens is begonnen en van daaruit uit dijt. Dat is een beetje vanuit het idee dat bij uitdijen ruimte wordt ingenomen die er daarvoor al zou moeten zijn.

Ik blijf open staan voor een goede uitleg, maar die moet dan wel logisch zijn. Bij veel verklaringen worden net zo veel aannames gedaan als bij de groep die helemaal aan de andere kant van het spectrum bezig is met hun bijbelse figuren.

Bijbelse figuren

Met dat laatste heb ik ook niets. Ik vind de verhalen mooi en een hoogmis bezoeken, ’t is al lang geleden, vond ik ook altijd mooi vanwege de muziek.

Op mijn dertiende vertelde ik mijn ouders dat ik niets met hun kerk had en mijn eigen weg (zoektocht) wilde gaan. Ik zei toen dat ik niet in het religieuze theater geloofde, waarbij een man in een jurk met een wierrookvat staat te zwaaien vanaf een altaar.

De daar achterliggende religieuze filosofie sprak me wel aan. Daarvoor wilde ik echter ook de benadering vanuit andere invalshoeken en religies bekijken.

Religieuze discussies

Inmiddels ben ik er niet meer mee bezig. Religieuze discussies lopen te veel uit op gelijk halen. En kijk eens wat daar nog steeds voor oorlogen over worden uitgevochten.

Dus breng ik de vraag waarin ik geloof altijd terug tot: Ik geloof dat er meer is, maar een invulling kan ik er niet aan geven. We kunnen als mens bepaalde dingen niet maken, die er wel zijn (een oog, een grasspriet, een insect). Wat mij betreft moet er dus een intelligenter ‘iets’ zijn. Het maakt mij niet uit of dat een man/vrouw op een wolk is, een verzameling cellen, een allesomvattende energie. Vul het maar in.

God bestaat

Naar aanleiding van de dichtbundels van Hans Noorhoff (zie: gedicht held) schreef ik drie gedichten. Ze rolden spontaan uit mijn pen. Eén er van heet: God bestaat

God bestaat
Hij zat op mijn hand
Toen ik blies
was ie weg

God bestaat
Hij stond als olifant voor me
Ik maakte wat wilde armbewegingen
Hij draaide zich om en liep weg

God bestaat
Hij waaide als tornado over het veld
Hij blies alles omver, maar liet mij staan
En ik begreep ineens
Als ik hem in het kleine niet wil zien
dan zal hij me in zijn grootsheid omarmen

Verwondering

Ik zou het vandaag weer zo kunnen schrijven. God is in dat geval verwondering. Ik zie veel mensen somberend leven en pas genieten als ze onderdeel van iets groots zijn. Ze hebben daarbij niet door dat ze daarin zichzelf hebben verdronken. Maar genieten, het mooie herkennen, zit hem in kleine, eenvoudige dingen. Die je natuurlijk wel moet (leren) zien.