Gisteren ben ik bij Mick en Marianne geweest. Ik ken ze inmiddels ruim vijfentwintig jaar en we zien elkaar met regelmaat. Door drukte, nieuwe wegen en dergelijke is er geleidelijk een wat ruimere periode in de regelmaat gekomen. Maar de basis is goed, onze vriendschap kan wel wat hebben.

De ontvangst is als vanouds. Hartelijk, een lekker hapje, een mooie wijn. Daarna gaan we aan tafel. Tijdens het voorgerecht verwonderen we ons erover dat je tegenwoordig bijna nergens meer garnalencocktail op de kaart ziet. Ook het hoofdgerecht is heerlijk. We praten over de kinderen, het ondernemerschap en de vergane tijd.

Natuurlijk spreken we ook over het werk van Marianne. Zij heeft als medewerkster borstonderzoek bij BoMW (voorheen Preventicon) meer vrouwenborsten gezien, dan voor een gezonde man goed zou zijn. Ze weet dat er in Nederland nog altijd grote demografische verschillen zijn. Want dat kan ze, naast de individuele verschillen, aflezen aan de tienduizenden borsten die ze de afgelopen jaren fotografeerde.

Wijn is echter het hoofdonderwerp. Niet alleen omdat er verschillende heerlijke wijnen worden geserveerd. Maar ook omdat Mick bij elke wijn prachtige verhalen vertelt. Over de geschiedenis, de samenstelling, de anekdotes en de productiefoutjes en -innovaties.

Zolang ik hem ken is hij al met een ontdekkingstocht in wijn bezig. Daarbij ging het er vooral om het gezellig samenzijn te accentueren met een verrassende wijn. Een wijn met een bijzondere smaak, een volle afdronk, een groot bouquet van ingrediënten of een mooi verhaal.

Mick wordt tweede bij Vinoloog verkiezing 2012 van de VVN (Verenigde Vinologen Nederland)

Maar na lange tijd een praktijk voor fysiotherapie te hebben gehad, maakte Mick een paar jaar geleden van zijn hobby een beroep. Handel in wijn interesseert hem daarbij niet. Het gaat hem vooral om de beleving, de smaak, de mystiek. Samen met Marianne reist hij Europa door om de verhalen te horen van wijnboeren en kasteelheren.

Zijn wijnkennis heeft zich steeds verder verdiept. En inmiddels mag hij zich tot de top van Nederlandse vinologen rekenen. Daarbij gaat het naast kennis, ook om de smaakverfijning. Dat laatste kun je ontwikkelen. Maar het zit volgens mij vooral ook in je genen, zoals bij Mick

Door dat subtiele onderscheid te kunnen maken in de samenstelling van een wijn, kan een goed advies worden gegeven over de geschiktheid van een wijn bij een gerecht. Dat toont Mick bij de garnalencocktail met twee witte wijnen. Voor de grap geeft hij me eerst één slok van een frisse appelige witte wijn. Op zichzelf een heerlijke wijn. Maar de smaak van de garnalen slaat ervan weg en slechts de cocktailsaus houdt het gerecht overeind. Bij de tweede wijn, die na een slok water wordt gedronken, lijken de Nederlandse garnaaltjes tot leven te komen. Ze proeven weer vlezig en elke hap is een nieuwe smaakervaring.

Na het eten, waarbij rode wijn werd geserveerd, zet Mick een fles Tokaji op tafel. Een zoete witte wijn uit Hongarije. Nadat ik hem heb geproefd en me een indruk heb gegeven van de smaak begint Mick het verhaal rond deze wijn. Een verhaal over een wijn die in een bijzonder gebied wordt gemaakt, waarbij schimmels en lava een rol spelen. Een wijn die bovenaan het verlanglijstje stond van meerdere vorsten en waarvan enkele soorten tot de kostbaarste wijnen op aarde worden gerekend. Uit een wijngebied dat in 1730 als eerste ter wereld begon met het classificeren van wijngaarden, waarbij toen al werd gekeken naar herkomst, kwaliteit, bodemsamenstelling en veredeling. Een wijn met een roem waardoor veel andere landen de naam Tokaji adopteerden; maar dat naamgebruik is sinds kort weer alleen toegestaan aan de eeuwenoude Hongaarse wijnstreek Tokaji.

Los van het verhaal is de Tokaji een heerlijke goudbruine wijn, met een kruidige honingzoete smaak. Een perfecte wijn om een gezellig avond mee af te sluiten. En zoals altijd nemen we afscheid met een ’tot snel’.