- René van Maarsseveen - https://renevanmaarsseveen.nl -

Hondenleed en -vreugde van een jonge hond

Mijn broer was eindelijk overstag gegaan. Bij gedachten over hondenleed en hondenvreugde had de laatste gewonnen. Na lang aandringen door schoonzus en de kinderen mocht er een hond komen. De keuze lag tussen een Friese stabij en een Labrador. Het werd een stamboom stabij uit een gerenommeerd nest.

In december had de moederhond een flinke worp gedaan en daar werd enkele dagen later een keuze uit gemaakt. Na ruim zeven weken mocht de baby stabij bij zijn moeder worden weggehaald. De uiteindelijke keuze welke hond ze kregen lag bij de fokkers. Zij bepaalden, aan de hand van de karakters van de gezinsleden en de hondjes, welke pup uiteindelijk bij de nieuwe ouders zouden komen.

Hondenwens

De wens voor een hond was ontstaan vanaf de eerste keer dat Annemarie en ik met onze slimme stabij Broes bij hen waren geweest. De kinderen hadden zich reuze vermaakt met Broes, en hij met hen. Hij voetbalde met de zoon en vond het geen probleem met de meisjesspelletjes van de dochter mee te doen.

Na die eerste keer volgden meer vrolijke belevenissen met Broes. De Labrador van de overburen was echter, als rasmogelijkheid, een geduchte concurrent.

Pedro

Hondenleed en hondenvreugde bij het bezit van een jonge hondNu is Pedro, een in gezamenlijk overleg en na loting vastgelegde naam, al ruim anderhalve maand in zijn nieuwe woonomgeving. Hij heeft het naar zijn zin. Toen zijn moeder een keer op bezoek kwam, gunde hij haar nauwelijks een blik.

Hij heeft wel wat anders te doen, zoals knagen aan elektriciteitsdraden, sabbelen op rondslingerende sportschoenen, slenteren achter personen die mogelijk een aai of eten voor hem hebben en spelen in de tuin.

Hondenleed

Mijn schoonzus is inmiddels in een stadium gekomen waarin ze wordt heen en weer geslingerd tussen vreugde en spijt. Ik herken de haat/liefde-verhouding die ze met de pup heeft. Ik herinner me de eerste weken met Broes. Hondenleed noemde ik het, zowel voor mij als de hond. Drie keer in een nacht eruit. Dan zette ik hem buiten om hem te leren daar zijn behoefte te doen.  Steeds maar weer afleiden, als hij ergens aan zat wat we hem af wilden leren, in plaats van uh, af of hé te roepen.

Annemarie schreef in die tijd een column voor een hondenblad (pdf) over onze belevenissen met Broes