Whitney Houston was twee dagen dood. Ik dacht, dat is heel triest voor de nabestaanden, waaronder vooral haar familie. Verdrietig dat iemand die in hun leven was, daar plotseling is uitgerukt. Vervelend ook dat er nu allerlei dingen geregeld moeten worden, zoals begrafenis, uitnodigingen en dergelijke. Best lastig als dat ineens moet. Want wie heeft immers zijn persoonlijke administratie op orde op die leeftijd.

Als ze ouder was geweest, in het besef dat elke dag de laatste had kunnen zijn had ze wellicht, zoals vele ouderen, een lijstje gemaakt van vrienden, kennissen en relaties met adressen en andere contactgegevens. Maar iemand van achtenveertig is daar niet mee bezig, die kijkt met tegenzin uit naar de vijftigste verjaardag.

Dus ook míjn gedachten gaan uit naar de nabestaanden. Zoals het zo vaak in de officiële berichtgeving staat: ‘onze gedachten gaan uit naar de nabestaanden’. Daarmee op eenvoudig wijze onze oprechte gedachten en gevoelens versluierend.

Whitney Houston

Ik ken twee nummers van Whitney. Het waren haar hitsingles (het blijken er drie te zijn geweest). Overig werk ken ik niet van haar. Maar ik ken haar wel. Heel goed zelfs. Want alle jaren daarna kwam ze in het nieuws met haar alcohol- en drugsverslaving. En de keuze voor een ‘foute man’ die haar om het minste en geringste alle hoeken van het huis liet zien. In het stulpje dat zij dankzij de paar hitsingles kon aanschaffen zullen dat veel hoeken zijn geweest . Geregeld hielpen familie en vrienden haar afstand te nemen van die man. Maar geslagen worden lijkt ook verslavend, ze ging steeds weer terug.

Dood

En nu is ze dood en vullen de kranten pagina na pagina met berichten, wordt ze postuum geëerd bij allerlei award-uitreikingen en wordt haar grootsheid bewonderd. Welke grootsheid, vraag ik me af. Die drie hitsingles die ze maakte dankzij familie in de business, goede producers en kundige marketeers?

Ja, ze had ooit een prachtige stem. God given of geschoold. Maar wat deed ze als persoon daarmee toen de wereld aan haar voeten lag. Haar antwoord om te kunnen omgaan met haar leven vond ze in drugs en alcohol. Haar keuze. Naast een paar jaar muziek staat de keuze voor een leven van vele jaren met alcohol, drugs en huiselijk geweld. Nogmaals haar keuze.

Vergooid talent

Triest dat de enige reactie van de media is het of een glorieverhaal te brengen over Whitney. Ik zou zeggen doodzwijgen. Of een mooi verhaal over hoe je je talenten kunt vergooien door verkeerde keuzes. Daar hebben vele levenden in deze tijd meer aan, dan opgeklopte verhalen over een vrouw die ooit in een fractie van haar leven mooi zong.

Nieuwswaarde

Nu gaat het met niet per se om Whitney. Ik ken haar niet en hoef gelukkig haar begrafenis niet te regelen. Het gaat me om de verheerlijking en de zogenaamde nieuwswaarde. Allerlei mensen worden door de media groter gemaakt dan ze zijn en het vervelende is dat die mensen er, vooral tegenwoordig, naar gaan leven. Dat geldt voor bijna de gehele cast van het programma dat ik steevast ‘Oh oh Grieks worstje’ noem tot de bezemjuffrouw van GTST.

Scheet

Ze kunnen geen scheet laten of het moet in de krant. Het trieste is dat het ze bovendien geen ‘reet’ kan schelen van die scheet. Door het feit dat ze worden genoemd, stijgen ze in hun eigen ogen al behoorlijk in aanzien. Zolang ze in hun eigen beschermde showkliekje zijn, kunnen ze daarin ook blijven geloven. Vooral dankzij de ons kent ons sfeer die in dat wereldje hangt.

Een wereld die bestaat uit een mix van valsigheid, ambitie en ellebogen, maar vooral van onzekerheid. Door de druk daarvan blijken gelukkig velen slechts eendagsvliegjes en eindigen anderen in een te vroege, vaak eenzame, dood.

Overleven

Degenen die wel verstandige keuzes maken, of een familie- en vriendenkring hebben die het publieke leven helpen relativeren, die overleven. Als ze het willen in de openbaarheid en anders ergens achter de schermen.

Vroeger gaf de media het publiek wat ze wil. Nu vraag ik me soms af of de rollen zijn omgedraaid. De waarheid zal wel in het midden liggen. De media beseft dat er een publiek is, dat om het eigen leven te vergeten op de hoogte wil zijn van het leven van ‘sterren’. Het maakt bij dat publiek niet uit of het echte sterren zijn, die hun talenten hebben ontwikkeld en geleidelijk tot wasdom zijn gekomen of dat het onbenullen zijn die door de media ‘omhoog’ zijn geschreven na hun eerst scheet.

Whitney had echt talent, laat dat duidelijk zijn. Haar stem zorgde ooit voor kippenvel. Maar dat was lang geleden. Waarschijnlijk ben je slachtoffer van je eigen talent, de hardheid van het showwereld en de hypocrisie van de media.  Whitney, rust in vrede.