Mijn archiveringsharddisk heb ik ingedeeld in verschillende mappen. In de mappen Mijn documenten en Diversen (zie ‘groeiende harddisk‘) zitten de digitale documenten waar ik af en toe doorheen loop. Het werkt gelijk aan internet, waar je ook verstrooiend doorheen kunt lopen. Alleen bij de genoemde mappen zijn het documenten die ik zelf al eens selecteerde. Het zijn aantekeningen, scans van artikelen die ik de moeite waard vond, foto’s etc. Ze bevatten informatie die ik wellicht ooit eens gebruik(te) of zijn een reminder vanwege een idee dat er in besloten ligt. Zoals bijvoorbeeld onderstaand.

Afgelopen week kwam ik deze tekeningetjes tegen. Ze horen bij een artikel over opmerkingen die worden gemaakt om creativiteit kapot te maken, de ‘killer phrase’ die een werkgever of collega gebruikt als argument om niets met een idee te doen. Wij noemen dat de dooddoeners die een idee om zeep helpen:

• Doe niet zo dwaas.
• Mag niet van Brussel.
• Het gaat toch goed zo?
• Dat is niet ons probleem.
• Denk er nog eens over na.
• Laten we realistisch blijven.
• Zet het eerst maar op schrift.
• Dat is in strijd met ons beleid.
• Daar zijn wij nog niet rijp voor.
• De minister zal er niets in zien.
• Laten we het in beraad houden.
• Sinds wanneer ben jij een expert geworden?
• Daar moeten we nog maar eens over praten.
• Als het echt een goed idee was, hadden anderen het al lang geprobeerd.

Ze staan bij mij in de map ‘Creativiteit’, een onderwerp waar ik al van mijn vroegste jeugd in geïnteresseerd ben. Dat begon nadat ik in de boekenkast van mijn vader het boek ‘Applied Imagination’ van Alex Osborn tegenkwam en las (de Nederlandse versie, een uitgave van Succes, in een mooie roodlederen van).