Ruud van Hemert en Peter Faber bij de boekpresentatie. foto: Ton v.d. Berg

De afgelopen maand zijn er weer veel mensen overleden. Het zullen er niet meer zijn dan anders, maar ik stond er toch even bij stil.

Ruud van Hemert

Ruud van Hemert bijvoorbeeld. Ik ontmoette hem twee keer in 1994. De laatste keer dat ik hem sprak was op de boekpresentatie van zijn autobiografie De Bruut in 2010. Dat was in café Slok van de Utrechtse journalist Ton van den Berg.

Uitgebreid vertelde hij me toen hoe fijn hij het had in Spanje. Als ik het me goed herinner vertelde hij dat het laatste stukje naar zijn huis een rot weg was, waardoor hij het er vooral lekker rustig had.

Op mijn vraag wanneer hij weer eens een film ging maken, klaagde hij over de Nederlandse filmindustrie. Maar niet gefrustreerd, eerder berustend met een houding van ‘wat kan ik er aan doen’. Ik mocht hem vooral vanwege het jongensachtige dat hij uitstraalde, evenals zijn broer Hans overigens, serieus in hun werk, maar ook rebels en in voor een geintje.

Overleden

Ruud overleed aan keelkanker. Enkele anderen die in de eerste helft van juli overleden: Gerrit Komrij (dichter des vaderlands), Eric Sykes (funniest man in comedy), Ernest Borgnine (Amerikaans acteur, stond onlangs nog op die prachtige overzichtsfoto van Paramount Pictures), Rutger Kopland (schrijver, dichter), Theresia Vreugdenhill (modeontwerpster van o.a. Beatrix), Richard D. Zanuck (filmproducent), Jon Lord (toetsenist van Deep Purple).

Stephan Covey

En dan vanmorgen het bericht in de krant over de dood van Stephan Covey. Door complicaties na een fietsongeluk. Dat klinkt zo lullig. Ik weet nog hoe ik schrok bij de dood, door een verkeersongeval, van Helmut Newton een paar jaar geleden (achteraf was het ongeluk waarschijnlijk veroorzaakt door een hartaanval). Hij was, met David Hamilton en een paar andere fotografen, begin jaren tachtig, één mijn fotografie voorbeelden. Maar een fietsongeluk zoals van Covey.

Effectief leiderschap

Stephen Covey werd bekend van zijn boek ‘de zeven eigenschappen van effectief leiderschap’. Ik las het in 1992, in een periode dat ik weer veel management- en marketingboeken las. Tussen de andere boeken sprak zijn boek me niet alleen aan vanwege de boodschap, maar ook door de wijze waarop het was geschreven.

De persoonlijke toon, die veel Amerikaanse boeken kenmerkt, had hij verder doorgevoerd door zijn familie nadrukkelijk mee te nemen in zijn verhaal. Als ik me goed herinner probeerde hij zijn ideeën uit op één van zijn zoons en deed hij daarvan uitgebreid verslag.

Schrijflessen

Amerikanen krijgen op school schrijflessen en lessen spreken in het openbaar, is me wel eens verteld. Maar de technieken kennen betekent nog niet dat je een mooi verhaal kunt schrijven of een begenadigd spreker bent. Covey was dat volgens mij wel.

Bovendien gebruikte hij een stijl waarbij de kans op goeroeïsme groot is. Hij refereerde bijvoorbeeld niet aan andere schrijvers, maar vertelde zijn eigen verhaal als onvergelijkbare waarheid. Daardoor was er ook wel kritiek op de bijna cultstatus die hij in de jaren na het verschijnen van het boek verwierf.

De zeven eigenschappen spreken voor zich:
1.pro-actieve levenshouding (wees krachtdadig en neem initiatief)
2.doelgerichte inzet (houd het einde voor ogen)
3.prioriteiten stellen (doe belangrijke dingen eerst)
4.streven naar gezamenlijk profijt (denk in win-win)
5.aandacht voor andermans belangen (oprechte aandacht voor de ander)
6.profijt uit verschillen halen (zoek synergie)
7.voldoende rust nemen en ontspannen (de boog kan niet altijd gespannen staan)

Franklin Covey, bijna tachtig, reisde nog de hele wereld rond om lezingen te geven. Eind vorig jaar was hij nog in Nederland voor een lezing op Nijenrode in Breukelen. De vader van negen kinderen en 50 kleinkinderen, de Mormoonse bisschop en de management goeroe die ongeveer 20 miljoen exemplaren van zijn bekendste boek verkocht is dood. Een fietsongeluk.