Het zou een zonnige dag moeten worden. Ik had me al voorgenomen om met de fiets naar de binnenstad te rijden. Maar het regent. Drie mensen die ik vandaag wilde spreken zijn niet aanwezig. Door dat soort dingen kan ineens een troosteloosheid over me heen vallen. Niets menselijks is mij vreemd. Meestal stap ik er overheen, maar soms is het gewoon lekker om er even aan toe te geven.

Ik vind het dan heerlijk ontspannend om over internet te struinen. Dan neem ik gewoon een woord en begin bij Google. Of ik pak mijn aantekeningen en ga uitzoeken wat was blijven liggen. Ook oude kranten zijn leuk, evenals de oude archieven van tijdschriften.

In het Utrechts Nieuwsblad van 7 augustus 1962 stond een bericht over de Mont Blanc tunnel. Het was toen nog in aanbouw, want het werd pas op 16 juli 1965 officieel geopend. Het krantenartikel bericht over de graafwerkzaamheden. 50 jaar geleden, om 9 minuten over 10 precies, bereikten de boren van de Italianen de boren van de Fransen. De dag ervoor was er nog een granieten muur tussen de twee landen van 47,5 meter. ’s Nachts hadden bouwwerknemers de laatste peilingen gedaan. ’s Ochtends werd begonnen met boren. En kort daarna, hoewel de boren centimeter voor centimeter door het harde graniet gingen, was er licht van beide kanten. Ongetwijfeld gaven de Italianen en Fransen elkaar een hand en trokken ze een fles open om onofficieel te vieren dat de 11,6 kilometer tussen beide ingangen was geslecht.

Rond 1980 ben ik er voor het eerst doorheen gereden. Ik kan me nog herinneren hoe zonnig en gezellig Chamonix er bij lag. Vlak voor de ingang van de tunnel was een groot, bloemrijk grasveld en de mensen waren in vakantiestemming. Mijn toenmalige vriendin zat met veel tegenzin naast me nadat ik haar ervan had overtuigd dat over de berg wel kon, maar als route nauwelijks een optie was. Een paar minuten later arriveerden we aan de andere kant van de tunnel in een druilerig en donker Courmayeur. We reden door naar Aosta, het weer klaarde op en we bestelden een pizza op een terras. (zie je dat zomaar en bericht herinneringen oproept, zie ook ‘hans en willem‘).