Op zolder vond ik een paar oude PCM (Personal Computer Magazine) tijdschriften. De eerste tijd dat ik daarvoor schreef moest ik mijn teksten nog doorsturen per fax. Die werden dan op de redactie overgetypt. Ik had wel een computer, want daardoor kreeg ik de inspiratie voor mijn ‘auditie’-artikel.

Het was in de overgangsperiode van schrijfmachine naar computer, van Atari/Commodore naar PC. Die PC’s hadden een zompig toetsenbord, terwijl de (betere) schrijfmachine een stevige aanslag met een metalige klik had. Voor mijn kennismakingsartikel  had ik daarom een toen bijzonder toetsenbord uit Amerika laten komen. Het was een Northgate Omnikey Ultra .

De Onmikey had stevige toetsen, een heerlijke toetsaanslag en een klik. Die klik was iets waar mensen toentertijd even lyrisch over waren als tegenwoordig over vinyl grammo­foon­platen. Er waren mensen met een IBM schrijfmachine die geen computer wilden omdat de klik op de toetsenborden ontbrak.

Maar de Omnikey hád een klik, diverse functie’s die tegenwoordig gangbaar zijn én een dubbel rij functietoetsen. Dat was buitengewoon handig, want de meeste programma’s bediende je met een toetscombinatie.

Het was ook een stevig toetsenbord, gebouwd op een metalen plaat. Het was daardoor ook een stuk zwaarder dan de kunststof toetsenborden die toen, en nu, gangbaar zijn.

De tekst die ik naar PCM stuurde om freelancer bij hen te worden schreef ik uiteindelijk niet over de Omnikey, maar over het Carpaal Tunnel Syndroom. Daar was in Nederland nog niemand mee bezig en ik was er toevallig op gekomen door een vriendin die fysiotherapie studeerde. Het artikel ging over spiertjes in de handen die bekneld raken en later werd het RSI en muisarm genoemd.

Het artikel werd niet geplaatst, maar ik werd wel aangenomen. Maar dat mijn artikel niet werd gebruikt vond ik jammer. Dat heb ik toen naar Wammes Witkop gestuurd die het computertijdschrift PC Active had opgezet. Hij vond het een prachtig onderwerp en ik had twee bladen waarvoor ik kon gaan schrijven.