Een aantal jaren geleden moest ik aan Gaius Cilnius denken. Ik was bezig een plan te maken om het kip/ei-verhaal van het Polyvisie-archief te doorbreken. Dat archief met zijn miljoenen afbeeldingen moest ontsloten worden om exploitabel te zijn. Digitalisering leek de beste weg om het voor een groot publiek bruikbaar te maken. Bij de financiën die daarvoor nodig zijn dacht ik aan mensen als Marcel Boekhoorn. Nederlanders die hun vele geld verkregen door zakendoen, maar zonder daar een standbeeld aan over te houden. En toen moest ik dus aan Gaius Cilnius denken.

Gaius Cilnius, zijn dubbele voornaam, was een rijke Romeinse politcus in de eeuw voor Christus geboorte. Hij schreef zelf ook teksten, maar hielp vooral andere schrijvers en dichters. Hij financierde hun projecten, onderhield ze financieel en/of liet ze wonen en werken op zijn landgoed. Hij zou al lang zijn vergeten als niet enkele van zijn protege’s hem in hun schrijfsels roemden. Zij verhaalden over de landgoederen die hij hen schonk, de excentrieke feesten die hij ten ere van hen hield en zijn goede zorgen. De achternaam van Gaius Cilnius is Maecenas.

Die achternaam leidde tot het eponiem Mecenas, een persoon die als beschermheer of -vrouwe van kunstenaars, geleerden of sporters optreedt door ze van financiële middelen te voorzien, zodat ze zich zorgeloos kunnen wijden aan hun scheppend werk, wetenschappelijk onderzoek of sportieve loopbaan.

Het standbeeld van Gaius Cilnius Maecenas waren de gedichten en verhalen van onder andere Vergilius en Horatius, de teksten van schrijvers die na zijn dood nog over hem schreven, zoals Marcus Martialis, en natuurlijk het eponiem dat vanaf de Renaissance aan zijn naam verbonden is.

Marcel Boekhoorn maakt wellicht zijn eigen standbeeld. Als grootste geldschieter bij de overname begin van dit jaar van de High Tech Campus verovert hij mogelijk een plaats in de geschiedenisboeken.

Dat ik bij het maken van bovengenoemd plan via Gaius Cilnius Maecenas aan Marcel Boekhoorn en diens geloofsgenoten moest denken kwam door zijn flirt met Tatjana Simic. Het leek erop of hij daarin zijn standbeeld zocht. Want bakken geld verdienen door met bedrijven te schuiven is wellicht een aardig spel voor degenen die het beoefenen .Maar op een gegeven moment geeft het geen bevrediging meer en wordt het meer van hetzelfde.

De leegte die dan ontstaat wordt gevuld met een zucht naar aanzien, spanning en seksuele bevestiging, wellicht de aanleiding voor zijn scheiding, maar leidt bij intelligente mensen uiteindelijk tot de vraag naar zingeving. En dat laatste bereik je niet door, zoals bij Marcel Boekhoorn, een bakkersketen te redden, te flirten met een artiest of je voetbalvrienden een goede kerst te bezorgen. Dat bereik je alleen door werkelijk iets voor de samenleving op lange  termijn te doen, bijvoorbeeld door het helpen behouden van Historisch Erfgoed.

Het standbeeld is, zoals bij Maecenas, geen gevaarte van brons of steen, maar een herinnering die generaties overleeft.