Ik kan me nog goed herinneren hoe ik 11 jaar geleden de aanslagen op New York en Washington beleefde. Op dinsdag 11 september 2001 of zoals het nu bekend is geworden ‘9 11’ was ik op mijn toenmalige kantoor aan de Admiraal van Gentstraat in Utrecht. Ik was met een productie bezig voor de Prisma Food Group.

Stefan Kraaijenhagen, de ontwerper waar ik het pand mee deelde, zat boven te werken. Zoals altijd met de radio aan. Even voor drie uur kwam hij naar beneden rennen ‘er is een aanslag gepleegd in New York’. Ik had op mijn kantoor een televisie en diverse AV-apparatuur. Snel zette ik de tv aan. De berichtgeving op de Nederlandse televisie was summier, maar op CNN en BBC World waren beelden.

Ook kantoorgenoot Frans Stalenhoef kwam kijken. In ongeloof stonden we voor de televisie. Maar de beelden waren overduidelijk, ons ongeloof was onterecht. Op CNN werden de eerste beelden voortdurend herhaald, afgewisseld met reacties en commentaar. Frans hield het al snel voor gezien.

Ik deed een videoband in de recorder en nam CNN op. Ik ging weer aan mijn bureau zitten om verder te werken met een half oog gericht op de tv. Stefan bleef nog even kijken. Kort daarna vloog een tweede toestel in de zuidelijke toren. We uitten onze verbazing in onbelangrijke uitspraken van onmacht bij deze overduidelijke daad van terreur.

Een klein half uur later, nadat de beelden weer in een continue herhaling leken te staan, liep Stefan liep naar zijn kantoor om programmagegevens veilig te stellen die hij, in de snelle reactie op het radiobericht, nog niet had opgeslagen. Hij was nog maar net boven toen de zuidelijke toren instortte. Ik rende naar de trap en riep hem over de nieuwste ontwikkeling. Gek dat je zulke momenten, waarvan je voelt dat ze historisch zijn, wilt delen. Het voelt te groot om in je eentje te ervaren, tenzij het niet anders kan.

Toen hij even later beneden kwam werd op televisie uitgebreid gespeculeerd over de instorting  van de noordelijke toren. Wij spraken over de bijzondere wijze waarop de eerste instorting had plaatsgevonden. Een kwartier later zakte de zuidelijke toren in tot één grote berg staal, overige bouwmaterialen en slachtoffers.

We bleven nog even kijken naar de commentaren, speculaties en beelden. Al snel liep het weer uit op een sessie van herhalingen. We werkten weer verder en gingen naar huis alsof er niets was gebeurd. Of misschien toch een beetje anders dan op andere dagen.