Het leken me typische berichten in komkommertijd toen ik las over de vreemde boetes die diverse mensen hadden gekregen. Het bericht over die Maastrichtenaren die werden bekeurd omdat ze voor hun deur zaten, vond ik opmerkelijk. Het deed me denken aan die man die in New York een aantal jaren geleden werd bekeurd omdat hij op een melkbus zat voor zijn winkel. Beide bekeuringen zijn teruggenomen.

Rotten Apple Core, kunstwerk uit 1987 van de Zweeds-Amerikaanse kunstenaar Claes Oldenburg

Van alle berichten de afgelopen komkommermaanden vond ik die van het appeltje het spannendst. Ik eet namelijk zelf regelmatig een appeltje. Als ik thuis ben gooi ik het appeltje, eigenlijk het klokhuis, in de tuin, zonder dat politie het ziet. Maar als ik het appeltje in de auto nuttig, dan gaat het appeltje het raam uit. Wel altijd in een grasstrook.

De bekeurde man in het krantenbericht gooide het appeltje op straat. Je kunt je dan afvragen waar op straat. Ik kan me voorstellen dat in een winkelstraat of andere plek met mensen wat anders is dan in een perkje. Ik ga er vanuit dat hij ook reed. Als hij ergens liep had hij wel een prullenbak gezocht.

In het bericht stond dat de man een bekeuring had gekregen van 180 euro, hoewel de strafmaat voor zijn overtreding eigenlijk 340 euro is. De man wilde de bekeuring echter niet betalen, ‘ik ga liever de gevangenis in’, had hij gezegd, ‘een appel is immers afbreekbaar’. Volgens het Openbaar Ministerie is de wet echter heel duidelijk: afval op straat gooien is afval op straat gooien, of dat nu afbreekbaar is of niet.

Tijdens de zitting bracht de rechter de eis van OM terug tot een voorwaardelijke boete van 50 euro. Dat betekent dat hij niets hoeft te betalen als hij niet binnen twee jaar weer afval op straat gooit… in het zicht van politie.

Gisteren moest ik weer aan het appeltje denken. ’s Ochtends rond een uur of 11 had ik er een gegeten en deze in de tuin gegooid. Op stoeptegels dit keer. Een uurtje later zag ik dat het klokhuis al flink bruin was geworden. Rond een uur of vier (16.00 uur) was er nog weinig van het appeltje over. Het was verschrompeld door weer en wind en verplaatst door vogelpikkerij. Dat laatste is de reden dat ik met een diervriendelijk geveol onderweg de klokkenhuizen uit het autoraam gooi. Bananenschillen bijvoorbeeld neem ik mee, terwijl ze waarschijnlijk ook makkelijk afbreekbaar zijn, en gooi ik thuis weg.

Hoewel bananenschillen snel gaan stinken en die lucht blijft hangen in de auto zal ik die blijven meenemen naar huis. En met het appeltje zal ik, zoals ik nu weet, risico’s op bekeuringen blijven nemen. Voor de vogeltjes zullen we maar zeggen.