Spelletje Utrechts

Toen ik een paar jaar geleden met enkele studenten optrok in New York was het ‘going Dutch‘ niet van de lucht. Bij alle gezamenlijke activiteit werden de totale kosten gedeeld over de groep of betaalde iedereen voor zichzelf. Na het lezen van het zoveelste voorbeeld van wanbeleid en zelfverrijking bij mensen die het niet verdienen, denk ik laten we er een term voor bedenken: ‘spelletje Utrechts’.

De directie van Utrechtse Spelen. Aardige jongens, maar hopelijke ook een inspiratiebron voor het nieuwe kabinet

‘Spelletje Utrechts’ is vanzelfsprekend voortgekomen uit de berichtgeving rond de ‘Utrechtse Spelen’. Laat ik het uitleggen.

Ondernemers starten een bedrijf. Ze hebben een visie, droom of ideaal. Wellicht begint het als een project. Ze stoppen er eigen geld in of gaan financiële verplichtingen aan met banken, familie en vrienden. Gaat het fout, dan dan hebben ze pech en moeten ze op de blaren zitten. Ze kunnen niet bij instanties aankloppen en moeten desnoods verhuizen, personeel ontslaan of zelfs failleren. Nadat ze eerst hun salaris of managementvergoeding hebben verminderd.

Directeuren en managers in loondienst bij bedrijven noemen zich graag ondernemer. Maar ze zijn het niet. Hooguit gedragen ze zich als ondernemer. Ze hebben vaak te vette salarissen die in geen verhouding staan tot hun kennis en ervaring, maar zeker niet tot hun risico. Worden ze een keer op het matje geroepen, dan druipen ze af… en duiken even later weer op tegen een nog hoger salaris bij een ander bedrijf. Maar een bedrijf maakt als het goed is winst en heeft zelfbeschikkingsrecht. Dat de salarissen van directeuren extreem hoog zijn en doorgaans niet in balans met mensen op de werkvloer, die het echte werk doen, is in het kader van ‘spelletje Utrechts’ niet relevant.

Bestuurders van stichtingen, verenigingen en andere instellingen die leven van gemeenschapsgeld en zichzelf verrijken maken zich schuldig aan ‘spelletje Utrechts’.  Helemaal als ze hun bestuurszaken niet voor elkaar hebben en er een potje van maken. De essentie is dat ze zo met zichzelf bezig zijn, met hun inkomen, ego en schijnbare belangrijkheid, dat ze het belang waar ze voor zitten, het goed functioneren van de organisatie, verzaken. Met name besturen van culturele instellingen zouden ‘spelletje Utrechts’ moeten zien te voorkomen, omdat het ten koste gaat van de creativiteit (zie ook: nullijn bij Utrechtse Spelen).

‘Spelletje Utrechts’ is geen pleidooi voor armoede in de kunst. Dat veel schrijvers, schilders en andere kunstenaars hun beste werk maakten toen ze op koude zolders zaten, heeft geen causaal verband. Maar dat ze gefocust waren op het neerzetten van iets moois en daardoor geen belang hechtten aan aardse zaken wel. Ze hadden in het begin van hun carrière, evenals veel ondernemers, een beeld voor ogen. Een beeld vanuit de al genoemde visie, dromen of idealen.

Ik hoop dat het toekomstige ‘sociaal liberale’ kabinet met harde hand door allerlei uitwassen gaat. Door het in ‘goede’ tijden aangewend gedrag. Tijden waarvan we nu weten dat ze niet goed waren, maar dat we in een welstandswaan leefden. Wat mij betreft gaan ze met een ‘Teeven’-mentaliteit niet alleen door justitiële zaken. Te beginnen bij besturen die zich schuldig maken aan ‘spelletjes Utrechts’.

 

Bovenstaand bericht is geschreven op 5 oktober 2012 door in de categorie 2012, Algemeen

Vorige en volgende berichten

« Ouder: Nieuwer: »

Een willekeurig bericht

Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.

Comments are closed.