- René van Maarsseveen - https://renevanmaarsseveen.nl -

Een beeld zegt meer dan …

Toen ik de boekversie van ‘Mijmeringen’ af had, gaf ik een exemplaar aan een vriendin. Ze werkt in de geestelijke gezondheidszorg. Ze had het boek meegenomen naar haar werk omdat ze later naar haar vader zou gaan en het hem wilde laten zien. Bij het uitpakken van haar tas had ze het op haar bureau gelegd. Terwijl één van haar patiënten voor haar zat werd ze weggeroepen. Ze liet de demente man in haar kantoor achter. Toen ze tien minuten later terugkwam begon de man tegen haar te praten. Verbaasd en een beetje geschrokken liep ze naar haar bureau. De man, die ze inmiddels twee jaar behandelde, had nog nooit gesproken. Daar zat hij met het boekje ‘mijmeringen’ in zijn handen en hij vertelde een volledig verhaal naar aanleiding van een foto. Niet per se tegen haar, meer in de ruimte. Maar het was bijzonder, vond ze.

Want dat vertelde ze enthousiast toen ze me belde eind van die middag. Twee jaar had hij niet gesproken, veel meer dan wat commando’s kwam er niet uit. En nu zat hij te vertellen. Natuurlijk niet per se door het boekje, wellicht had een losse foto of een ander boek dezelfde reactie kunnen geven. Maar leuk was het wel. En zij noemde het een ‘eye-opener’.

Ik wist natuurlijk al dat een foto die uitwerking kon hebben. Immers, een beeld zegt meer dan 1000 woorden. Maar wat er in die spreekkamer gebeurde is wel precies wat ik bedoelde met mijmeringen. Het zien van een afbeelding roept herinneringen op. Die hoeven helemaal niet per se verband te hebben met de afbeelding. Mensen verbinden wat ze zien met iets uit hun eigen leven. Die associatie is heel persoonlijk.

Vandaag zag ik de afbeelding hiernaast. De kaart en tekst die iemand ervan had gemaakt was voor mijn niet relevant. Maar het mannetje, Wally, bracht allemaal herinneringen naar boven. Helaas in flarden, in zoverre helaas dat er hier geen verhaal van is te maken. Soms is een herinnering een verzameling steekwoorden. In dit geval zijn dat, Bill Gates, Polyvisie, verkoop, Richard Branson, Aidsfestival, Peter Domela Nieuwenhuis, Amsterdam, secretaris enzovoort. Ik zei al, het is geen verhaal. Als het wel een verhaal is dan is het een onsamenhangend verhaal. Tenminste, onsamenhangend om op te schrijven. In mijn hoofd is een associatief spel met het verleden. En dat allemaal door Wally, of Waldo, zoals hij in Amerika en Canada wordt genoemd.

Ken je het verhaal van Wally? Op zichzelf ook wel leuk. Dat verhaal begon in 1987. De Britse tekenaar Martin Hanford tekent Wally in onoverzichtelijke situaties met allemaal andere mensen en dan moet je Wally zoeken. Als je er een paar hebt gedaan, dan weet je het wel en het lijkt het meer van hetzelfde als je weer een volgende tekening pakt. Maar soms is het ineens weere leuk. Omdat je het een tijd niet hebt gedaan, het een aardig tijdverdrijf is (je ziet Wally boeken ook in wachtkamers) of Hanford een leuke nieuwe invalshoek heeft.

De ware grootte van onderstaande afbeelding is 2800 x 1760 pixels. Door erop te klikken opent het in een nieuw venster. Je kunt het ook eenvoudig opslaan op je harddisk (rechtermuisklik en afbeelding opslaan) en Wally gaan zoeken.