Ooit was geluk nog heel gewoon…

Een maand geleden schreef ik een bericht over marketingonzin. Daarin haal ik een anekdote aan met Barry Wammes. Om eens te kijken of ik hem kon terugvinden googlede ik even en kwam uit op LinkedIn. Daar vond ik wel een Barry Wammes, maar het leek me niet degene die ik zocht.

Ik zag wel een fotootje van iemand die ik gelijk herkende, nauwelijks veranderd, hooguit wat ouder. Marcel Wammes, klassenvriendje op de kleuterschool en de eerste jaren van de lagere school.

Marcel Wammes

Ik stuurde Marcel een berichtje en gisterenochtend zagen we elkaar weer na ruim 40 jaar. Hoe gaat dat. In kort bestek vertel je elkaar hoe het je is vergaan, de highlights van een mensenleven, privé en zakelijk. Dan komt de huidige situatie ter sprake met een korte toekomstvisie. En tenslotte vermengen zich heden en verleden.

Heden en verleden

Gezamenlijk brachten we het verleden tot leven en vulden elkaar aan in hiaten. Marcel was op zijn negende verhuisd vanuit Utrecht naar Vleuten. Terwijl ik toen nog elke zaterdagochtend over het Janskerkhof naar de bakkerij van zijn vader liep, in de Lange Jansstraat, om de door mijn moeder bestelde boodschappen te halen. Daarin zat ook de zaterdagtractatie, de onovertroffen kaascroissant.

Schoolvrienden en -vriendinnen

Het afgelopen jaar heb ik meer oude schoolvrienden en- vriendinnen ontmoet, die ik al tientallen jaren niet had gezien of gesproken. Dat gebeurde op hun initiatief of dat van mij. Soms een bewuste uitnodiging tot contact, soms toevallig of met een aanleiding.

Dolf v.d. Made, zowel kleuterschool- als buurtvriendje, zag mijn naam in de Oud Utrechter bij de artikelserie met oude foto’s. Hij was in die periode met de fotoboeken van zijn ouders bezig, die hij na het overlijden van zijn moeder had gekregen.

Het contact met Ber Hommelberg en Frank Sinkeldam heb ik hier beschreven. En zo zijn er meer afspraken geweest. Sommige krijgen ongetwijfeld een vervolg, bij ander contact zal het van omstandigheden afhangen.

Vertrouwd

Wat me bij het contact met vrienden (of kennissen) opvalt, ook gisteren bij Marcel, is de vertrouwdheid. Dat je herinneringen deelt, die je samen op jonge leeftijd opdeed, of dat het contact met de ander herinneringen naar boven haalt bij jou, verzacht het contact.

Herinneringen aan een tijd dat je geen zorgen had, geluk om de hoek leek te wachten, je ouders nog leefden en we jonge mensen waren die nog allerlei eerste ervaringen moesten opdoen. Ach, ik wil er ook niet te lang bij stilstaan wat het bijzonder maakt.