Bij trottoir kunst denk ik terug aan de lagere school. Het was in de tweede klas dat we met zijn allen naar het Centraal Museum gingen. Daar was een tentoonstelling van surrealisten met onder andere veel werk van de Utrechtse schilder Moesman.

Gezichtsbedrog

Het intigreerde me, maar vooral de Trompe l’oeil-schilderijen trokken mijn aandacht. In mijn herinnering zie ik schilderijen die extremer waren dan de afbeelding hiernaast van de Spaanse schilder Pere Borrell del Caso, waar de ogen worden bedrogen doordat de lijst is meegeschilderd en de jongen eruit klimt.

Bij de schilderijen die ik me herinner zag je vanuit een bepaalde hoek een andere werkelijkheid dan wanneer je het schilderij vanuit een ander plaats bekeek.

Trottoir kunst

Jaren later zag ik in Barcelona voor het eerst zo’n effect op het trottoir. Daar was trottoir kunst gemaakt die zelfs doorliep in de gevel van een huis. In Parijs weer wat later waren enkele kunstenaars bij Centre Pompidou bezig met een kunstwerk.

De vriend bij wie ik logeerde en wiens Frans vele malen beter was dan dat van mij, sprak ze aan en vertelde me later dat het tijdelijk was. Als het klaar was zouden ze enkele foto’s maken. Het kunstwerk werd daarna verwijderd door het weg te spoelen of men liet de tand des tijds, het dagelijkse leven op het drukke plein, zijn werk doen. Daarmee werd trottoir kunst in mijn ogen een kruising tussen de uitstraling van een kunstwerk en de tijdelijkheid van graffiti.

Ter ere van de kunst en tijdelijkheid van trottoir kunst hieronder een bonte verzameling:

Kijk ook eens naar de verrassende trottoirkunst van Julian Beever