Je hele leven worden er uitspraken over je gedaan door derden. Sommige daarvan draag je mee en enkele komen soms weer naar boven. De afgelopen twee weken moet ik regelmatig denken aan een uitspraak die de opa van een toenmalige vriendin deed.

Ik weet het nog goed, ook al is het jaren geleden. Mijn vriendin en ik hadden zes jaar verkering. We stonden allebei op een bepaald punt in het leven. Ik had juist een grote klus afgesloten en vroeg me af of ik in dezelfde richting wilde blijven werken. Zij twijfelde of ze de studie die ze in Utrecht volgde in Amsterdam zou gaan voortzetten.

Die zondagmiddag waren we op bezoek bij haar grootouders. Haar opa was boekhouder geweest bij SHV, toen het nog een kantoor was met twaalf man. Maar hij was inmiddels al ruim twintig jaar met pensioen. Af en toe vertelde hij me over zijn werkzame leven, buiten mij waren er weinig mensen in geïnteresseerd zei hij. Dat hij met Frits sr. had gewerkt en later nog onder Jan Fentener van Vlissingen. Dat hij zich Paul nog goed kon herinneren, omdat hij die als baby in zijn armen had gehad.

Maar die middag spraken we over van alles en soms over mijn werk en de studie van mijn vriendin. Het appartement waar ze aan het eind van hun leven woonden bestond uit een woonkamer, waarbij de achterkamer met een glazenwand was gescheiden van de voorkamer. Toen opa iets ging pakken in de achterkamer liep ik achter hem aan. Daar draaide hij zich om en zei letterlijk: ‘René, je denkt te groot en onorthodox voor Nederland. Je zou naar Amerika moeten gaan.’ En hij draaide weer om.

Die twee zinnen.

Natuurlijk heb ik vaker in mijn leven aan die twee zinnen gedacht. Dan kwamen ze even in mijn gedachten, helder alsof ze juist daarvoor waren uitgesproken. Maar de afgelopen weken spoken ze nadrukkelijker. Niet omdat ik de behoefte voel alsnog de stap over de grote zee te maken. En ook niet omdat er veel verandert veel in mijn omgeving, hoewel dat een beetje mee kan spelen onbewust. Ik ben er nog niet helemaal uit waarom ze ineens zo nadrukkelijk weer in mijn gedachten ronddwalen.

Natuurlijk heb ik wel vermoedens. Ik zou het kunnen terugleiden naar ontmoetingen, activiteiten en dergelijke van de afgelopen weken en mogelijke gebeurtenissen in de toekomst. Maar ik laat het voor wat het is. Voor een toekomst die grotendeels nog ongewis is.