Vertrapt

Vertrapt, maar toch een incident

Richard Nieuwenhuizen, hobbygrensrechter

Gisterenavond. Het schokkende nieuws. Niet dat Jeroen Willems is overleden. Zijn dood, en de timing, is een schok voor de aanwezigen. Maar Willems’ dood is vooral lullig voor zijn nabestaanden.

En niet dat Richard Nieuwenhuizen is vertrapt. Ook bij hem is de manier waarop dat gebeurde niet leuk. Ook bij hem is zijn sterven vooral vervelend voor zíjn familieleden en vrienden.

Het vertrapte grensrechter incident

Wat wel schokkend is dat Richard Nieuwenhuizen grensrechter was bij een voetbalwedstrijd van B-junioren. De vrijwillige grensrechter is vertrapt (= doodgetrapt met de voeten) door minimaal drie Nederlandse pubers van Noord Afrikaanse afkomst. Vertrapt met de onverschilligheid waarmee ze het gras vertrapten tijdens het voetballen.

Het is het zoveelste voorbeeld van waar ik gisteren over schreef; samengevat als een verrotte mentaliteit. Zoals gewoonlijk wordt er door de media weer op gereageerd vanuit het incident. Alles krijgen we er over te horen. En de manier waarop Richard dood ging is inderdaad triest.

Dat hij is vertrapt is op zichzelf echter een incident. Helaas is het voor de media slechts een uit te melken onderwerp, zoals al die andere ‘incidentele’ voorbeelden. Zoals van de zichzelf verrijkende bestuursleden, van de individuen met al dan niet bewezen criminele inslag (Jasper S, Badr Hari), van de minder openlijke misstanden in de rechtelijke macht, de klassejustitie rond Kalbfleisch en Demmink en de talrijke andere voorbeelden.

Uitgeteld zijn we inmiddels, zowel letterlijk als figuurlijk, bij alle incidenten. Vooral door het besef dat na twee dagen de deksel er weer op gaat, de straffen minimaal zullen blijken en er ondanks de vele incidenten niet structureel iets veranderd.

Meer dan incidenten

1. De achterliggende wereld

Achter elk incident ligt een eigen wereld. En dan bedoel ik niet die van de veroorzaker(s) of slachtoffer(s), maar een wereld zoals ik dat beschreef in ‘Noorwegen vanuit de arbeidsdeskundige‘. Arbeidsdeskundigen waarmee ik films maakte voor de Nederlandse Spoorwegen vertelden dat ze vanuit hun statistieken voor elke dode medewerker rekening hielden met 100 zwaargewonden (ongeluk aan het spoor zonder dodelijke afloop), 1000 lichtgewonden, 3000 alcoholproblemen op het werk en 5000 huwelijksproblemen (de cijfers heb ik nu zelf bedacht, het gaat om de gedachtengang achter één statisch gegeven).

Zo ligt er ook achter elk schokkend incident een wereld. Achter  elke doodgetrapte grensrechter zijn er misschien wel 40 verwonde grensrechters en 1500 die in de kantine verbaal en fysiek zijn lastiggevallen. Zoals er tegenwoordig achter elke chauffeur van bus of ambulance die is geslagen, meerdere chauffeurs zijn waarbij het incident beperkt bleef. Zo beperkt dat we niets horen over de individuele gevallen. Hooguit in cijfers, zoals bij de arbeidsdeskundigen.

2. De omliggende wereld

De incidenten zijn op zich belangrijk, maar er moet er iets mee worden gedaan door de omliggende wereld mee te nemen. Die drie Marokkaanse pubers zijn in het nieuws gekomen als trappende B-junioren. Maar precies die jongens hadden ook als clubhuis in de fik stekende hangjongeren in het nieuws kunnen komen of als aanrandertjes van licht verstandelijk onvermogende meisjes. Evenals Kalbfleisch nu waarschijnlijk een onbetrouwbare rechter is, maar evengoed als een medebestuursleden terroriserende voetbalvoorzitter de krant had kunnen halen of als iemand die zijn vrouw slaat.

Het incident is dus wel belangrijk. Wat er is gebeurd moet echter worden gerelativeerd en gerelateerd aan meer dan de voor de hand liggende  problematiek. Dus niet in het licht van sociale klassen, inkomensgroepen en dergelijke, maar vanuit de Nederlandse samenleving als geheel. Het gaat niet om de zwaarte, de strafbaarheid, de dood, de brand en dergelijke. Dat zijn de grootheden van het incident. Ze veroorzaken de neiging de oplossing te gaan zoeken in lapmiddelen als het instellen van toezichthouders en allerlei raden en commissies.

Het gaat erom door een visie over mentaliteitsverandering geleidelijk te komen tot nieuwe regels, anders ingerichte organisaties en een prettiger toekomst. Een visie die zich als een olievlek over ons kan gaan verspreiden.

De drempel

Ik sta toch ook nog even stil bij hobbygrensrechter Richard Nieuwenhuizen, die werd vertrapt (doodgetrapt) door minimaal drie pubers. Ik kan me namelijk niet voorstellen hoe het is om tegen een ander levend wezen te trappen. Hoe verdorven ben je dan? Heb je dan een slechte opvoeding gehad, een slecht voorbeeld thuis, zit er een cultureel element in, komt het voort uit het samenzijn, de groep, de massa.

Ik schreef hierboven ter illustratie dat de drie jongens nu een man vertrappen, maar evengoed een ander incident hadden kunnen veroorzaken. Dat beschouwd vanuit de idee dat de jongens al een verrotte mentaliteit hebben. Dat het dus van plaats, tijd, aanleiding en dergelijke afhangt waar en wanneer ze tot een handeling overgaan die de landelijke media haalt, de plaatselijke media, een politierapport of slecht bekend is bij een enkele buurtbewoner.

Een grens passeren

Maar ook al heb je een verrotte mentaliteit, dan nog moet je toch telkens een zekere drempel over. Je kunt verrot zijn, maar individueel een probleem hebben met brand stichten omdat je bang bent voor vuur. Je kunt verrot zijn, maar niet mee kunnen doen aan de groepsverkrachting van een meisje omdat je homoseksueel bent. Je kunt verrot zijn. Maar om de handelingen te verrichten die nodig zijn voor een specifiek incident, moet je daar wel toe in staat zijn.

En dan vraag ik me in dit geval af ‘wat moet er met je gebeuren of zijn gebeurd om in staat te zijn een ander mens te trappen. Maar evengoed kan ik me niets voorstellen bij dierenmishandeling en zelfs niet bij het onnodig vertrappen van een bloem in het park.

Hooligans film

Afgelopen weekend zag ik de, op waarheid gebaseerde film ‘The Rise of the Footsoldiers’ over voetbalhooligans in Engeland. Een film over jongeren die van voetbalvandalen geleidelijk uitgroeien tot middelzware criminelen. Het eerste half uur van de film bestaat uit beelden van jongeren die elkaar met knuppels en messen te lijf gaan omdat ze van een andere voetbalclub zijn. Het is overduidelijk de massa of het groepsfenomeen, waarover al vaak is geschreven. Het is overduidelijk dat het van kwaad tot erger gaat. Maar wat was er voor dat eerste half uur? Wat gebeurde er voor ze met knuppels insloegen op andere jongeren?

Was het steekje al los bij geboorte? Of komt het door opvoeding en sociale omgeving of door de inkomensverschillen en het graaien aan de top? Sluit het één het ander uit, versterkt het elkaar, is er wel één oorzaak aan te duiden? Is het niet gewoon een nationale verrotte mentaliteit, opgebouwd uit diverse wantoestanden en zich uitend in verschillende, schijnbaar onvergelijkbare incidenten?

Geen klasseverschil

Wie het antwoord daar op weet, weet waarom de bestuursleden en andere betrokkenen bij Amaranti het normaal vonden dat ze ieder twee auto’s op kosten van de school hadden, goudomrande arbeidsvoorwaarden en andere zaken. Dat het geweten was weggevallen om dat ‘niet normaal te vinden’. Zoals het ook is weggevallen bij drie jongens die een grensrechter vertrappen, maar evengoed kleine inbrekertjes hadden kunnen zijn, groepsverkrachtertjes en pyromaantjes.

Het gaat immers niet om het incident, dat wat is gebeurd, het gaat om de verziekte geest, de verrotte mentaliteit.

In feite zijn maatschappelijke normen vertrapt, zie ook het bericht ‘moraliteit‘ of ‘incident

Print deze pagina
Bovenstaand bericht is geschreven op 4 december 2012 door in de categorie 2012, Algemeen

Vorige en volgende berichten

« Ouder: Nieuwer: »

Een willekeurig bericht

Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *