De eerste piet die ik in mijn leven zag stond bij de ingang van de kleuterschool. Aan de hand van mijn moeder liep ik zonder angst naar de deur. Ik had al wat kinderen voor mij naar binnen zien gaan. Dus toen de piet zijn witte handschoen naar mij uitstak, wist ik hoe ik dat moest beantwoorden.

Zijn licht gebalde vuist ging open en er vielen wat pepernoten in mijn open hand. Ik keek vragend naar mijn moeder. Zij knikte met een glimlach. Van deze vreemde mocht ik wat aannemen.

De dagen erna stonden er vaker pieten met snoepgoed in het schoolgebouw. En soms kwamen ze met veel lawaai en quasi onhandig het klaslokaal binnen. Ik had geen enkel probleem met pieten.

Maar aan het eind van de week zou Sinterklaas op school komen. Er gingen geruchten over ‘het grote boek’, waarin alles over alle kinderen stond. Sommigen van ons zouden bij Sinterklaas moeten komen en misschien wel voor straf worden meegenomen naar Spanje. Ik voelde de spanning onder mijn klasgenootjes en mij toenemen.

Die vrijdagmiddag was ik één van de kinderen die naar voren werd geroepen. Wat de Sint tegen me zei hoorde ik niet en ik stamelde maar wat als ik dacht dat hij me iets vroeg. Na enkele minuten, die veel langer leken te hebben geduurd, mocht ik weer naar mijn plaats.

Daar zat ik nog enige tijd verdoofd te kijken naar het volgende slachtoffer. Dat ik echt bij Sint was geweest zag ik later op de foto die ik kreeg van de juf. En in het fotoboek van mijn jeugd staat bij die foto, in het handschrift van een vijfjarige, ‘ik niet bang voor pieten, ik bang voor Sint’.

Bovenstaande fotocolumn is verschenen in het tijdschrift OOK! van Sanoma -de foto komt uit het archief van Deuxième/Polyvisie – het verhaal berust op fantasie. Ik ben wel echt het jongetje in het witte priesterpakje (tweed van rechts)