Kerststerretjes
Bij een vriendje had ik er begin van de week al een paar vastgehouden. Ik herinnerde me de sensatie van het vuur dat geleidelijk naar mijn hand zakte, de lichtjes die in het rond spetterde en die bij contact met mijn huid een lichte tinteling veroorzaakte.
Nu zat ik met mijn jongere broertjes ongeduldig te wachten op de thuiskomst van mijn vader. Deze vrijdag zou hij kerststerretjes meenemen. Ik had mijn broertjes al enthousiast verteld over mijn ervaring en ze erover ingelicht dat het koudvuur is, ongevaarlijk en niet eng.
We hoorden de deur opengaan en renden de gang op. Mijn vader lachte. “Omstebeurt”, zei hij en loodste ons naar de kamer. Ik mocht als eerste.
De sensatie was hetzelfde, maar toch voelde het eerste thuis aangestoken kerststerretje anders. Minder leuk dan ik had verwacht. Misschien kwam het door de situatie of het feit dat ik er al eens enkele had vastgehouden. Gelukkig zag ik mijn broertjes ademloos kijken. Daardoor voelde ik me wel ‘stoer’.
Toen ik mijn vijfde sterretje vasthield kwam mijn moeder binnen. Ik lette niet op wat ze met mijn vader besprak maar hoorde haar zeggen ‘koudvuur bestaat niet’. Mijn broertjes en ik waren al overgestapt van simpel vasthouden naar het maken van lichtfiguren in de lucht. In mijn enthousiasme kwam het stokje te dicht bij mijn lichaam en schroeide een brandgat in mijn trui. Het maakte niet uit of het een vallend sterretje was of het brandende vuurtje op het stokje, voor mijn moeder was het duidelijk. Dat weekend werden er geen sterretjes meer aangestoken.
verschenen in het tijdschrift OOK! – foto uit archief Deuxième/Polyvisie – het verhaal berust op fantasie.
Een willekeurig bericht
Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.