Schaatsen

Het was al twee weekenden uitgesteld. Mijn vader vond het te riskant. Maar de derde zondag kon het wel, want het ijs was hard genoeg. We stonden die ochtend al vroeg op. Met zijn vieren gingen we op weg, mijn moeder bleef thuis. Mijn vader schaatste al jaren; hij had mijn broers de kneepjes van het schaatsen al bijgebracht. Ik was een nakomertje en zou die dag voor het eerst de oude schaatsen van mijn broer onderbinden.

Het was gezellig druk op het bevroren water van de gracht. Minstens tweehonderd volwassenen en kinderen zwierden over het ijs. Er stond een kraampje met koffie en snert, er waren lichtjes gespannen tussen enkele bomen en er stonden bankjes op het ijs. Daar bond ik mijn schaatsen onder. “Eerst even een rondje maken”, zei mijn vader toen hij zijn schaatsen onder had en hij verdween op het ijs. Mijn broers hielpen me overeind. Staan was geen probleem.

Vooruitkomen was een mengeling van glijden en lopen. In de verte zag ik mijn vader omkeren. Even later stond hij naast me. Mijn broers haalden opgelucht adem. Zij konden gaan schaatsen en hoefde zich niet meer over mij te bekommeren. Onder de ervaren aanwijzingen van mijn vader ging het snel. Een half uur later zwierde ook ik over de gracht. Na wat vallen en opstaan had ik de smaak te pakken gekregen. Direct de eerste dag maakten we een korte tocht met zijn vieren over de grachten. En er zouden nog talrijke tochten volgen, met mijn vader, mijn broers en met vele anderen.

verschenen in het tijdschrift OOK! – foto uit archief Deuxième/Polyvisie – het verhaal berust op fantasie.
Print deze pagina
Bovenstaand bericht is geschreven op 13 augustus 2011 door in de categorie 2011, Fotocolumn

Vorige en volgende berichten

« Ouder: Nieuwer: »

Een willekeurig bericht

Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.

Comments are closed.