Als jochie van zes werd ik door mijn ouders regelmatig op zondagen bij mijn grootouders gebracht. Ik kon goed met ze opschieten. Oma luisterde geduldig naar mijn vorderingen op school en liet zich voorlezen uit mijn kinderboeken. Met opa zat ik in de namiddag voor de radio, waarop Frits van Turenhout de voetbaluitslagen voordroeg. Als ik bleef eten werd er vaak ook gedobbeld. Mogelijk dat ik toen het spel vooral leuk vond omdat mijn grootouders zo‘n leren beker hadden waarin ik de dobbelstenen kon laten rammelen voor ik ze over het harige Perzische tafelkleed rolde.

Dat kleed zat vol brandstreepjes van de sigaretten die mijn opa op de tafelrand liet opbranden. Hij stak tot verdriet van mijn oma, wellicht toen nog vanwege het tafelkleed, de ene na de andere sigaret op. Ikzelf bezondigde de me aan de chocolade mocca-boontjes die in een grote schaal midden op tafel lagen. In de winter werden de boontjes vervangen door pepernoten en in de zomer was er ook altijd ijs.

Drie jaar later ging het ineens slechter met mijn opa. Het dobbelen werd steeds vaker onderbroken door hoestbuien. Toen hij zich daarvoor liet onderzoeken bleek een vergevorderd stadium van longkanker. Kort daarna werd ik voor het laatst op zondag naar mijn grootouders gebracht. Na drie weken ziekenhuis overleed mijn opa. Vanaf dat moment kwam mijn oma regelmatig bij ons. We bleven dobbelen, maar het was nooit meer zo ‘onder ons’ als daarvoor.

verschenen in het tijdschrift OOK! – foto uit archief Deuxième/Polyvisie – het verhaal berust op fantasie.